Een prestatie zonder ambiance
Bedankt Tokyo voor de organisatie en deze prachtige leerschool. Toch ga ik op alle facetten eerlijk zijn over hoe ik deze spelen heb beleefd. Het voelde niet als mijn spelen en niet als een droom die uitkomt.
Er is zoveel meer waarvoor ik wil vliegen over de baan. Ik verlangde naar het gejuich van het publiek, de handkus van mijn familie & vrienden vanuit het stadion. Om te kunnen vliegen moet ik mij vrij voelen en dat voelde ik mij niet. Ik zat in een corona bubbel met mondkapjes en twee meter afstand. Contact met andere team NL’ers was beperkt en was ook geen connectie met sporters uit andere landen. Deze verbinding miste ik. Ik zag niets van Tokyo behalve de route van het paralympisch dorp naar stadion.
Ik heb mij vooral gerealiseerd dat ik het niet alleen voor mezelf doe.
Mijn eigen coach was helaas ook niet aan mijn zijde. Omdat wij zo proces gericht bezig zijn wil je de ervaring zo graag delen met je coach. Ik was vier weken zonder hem. Deze spelen waren alles behalve in mijn voordeel. Het waren de eerste en tegelijk de moeilijkste spelen die ik ooit zal meemaken.
Vroeger deed ik aan theater en dan waren we een jaar lang aan het repeteren voor de grote show. Zonder publiek zou de show niet doorgaan. Er zit een entertainer in mij. Als sporter ben je in jouw onderdeel eigenlijk een soort kunstenaar. In mijn geval de kunst van het sprinten met één blade.
Natuurlijk wist ik vooraf dat corona deze spelen in zijn greep zou houden. Zo goed als ik kon was ik voorbereid. Ik denk dat ik mij op mijn manier goed staande heb weten te houden. Als ik dit overleef dan kom ik er alleen maar sterker uit, vertelde ik mijzelf. Ik wilde niet opgeven, hoe moeilijk ook. Trots en blij ben ik, dat ik door de zure appel heen heb gebeten en heb vol gehouden. Want ik geloof dat de toekomst er beter uit zal zien zonder mondkapjes en twee meter afstand.
Desondanks waren er ook mooie momenten. Want samen met de atleten in mijn appartement vormden we een kleine familie. We ondersteunden elkaar bij successen en teleurstellingen, deden lekker gek en bouwden soms een feestje. Lara Baars was mijn kamergenoot en de rest van het appartement waren Olivier Hendriks, Joel de Jong, Levi Vloet, Ranki Oberoi en Take Zonneveld. Je zit in de bubbel van dat appartement en iedereen weet daar hoe je iets doormaakt en dat maakt ons heel hecht. Je mist elkaar ook direct als er iemand eerder huiswaarts keerde.
Niet te vergeten de Japanse organisatie die ons toejuichden en een warm hart toedroegen.
We kregen elke dag cadeautjes en hier zaten veel geluks wensen bij, door Japanse schoolkinderen gemaakt. Origami heb ik legio gehad en allemaal bewaard. Deze lijst ik in samen met mijn medaille. Ik denk dat het Japanse volk het moeilijk vond dat ze niet het stadion in mochten.
Het is super cool om te kunnen zeggen dat ik de eerste vrouw ben ter wereld op het Japanse merk Xiborg en ook nog met een Paralympische medaille met gezien de omstandigheden voor mij wel een goud randje.
Wanneer ik mijn bronzen plak in mijn handen heb, voel ik hoop en vastberadenheid
De 200 meter races die ik in Tokyo gelopen heb voelden technisch beter dan die in Dubai. Jammer genoeg voelde ze slechter qua uithoudingsvermogen. Daarmee werd de prestatie die ik heb neergezet het maximaal haalbare. Gelukkig is uithoudingsvermogen goed trainbaar en heb ik nu een goed platform voor extra snelheid.
De heat van de 100m ging goed, echter de 100m finale voelde ik mij niet lekker, waarschijnlijk een voedselvergiftiging. Daardoor ging mijn 100m finale niet goed. Je ziet dat ook terug in de race dat er te weinig energie aanwezig was om nog goed door te kunnen trekken. Terwijl mijn finish juist mijn sterkste deel is. Ik baalde dat ik mij zo voelde want ik wist de dag van tevoren wat ik moest doen om de 100m t.o.v. de heat te verbeteren. Hoe hard ook, heb ik nu geleerd dat het een momentopname blijft.
Het eerstvolgende toernooi is het wereld kampioenschap in Kobe Japan in augustus. Ik heb er heel veel zin in want ik voel dat er meer in zit, maar voor nu ben ik vooral toe aan vakantie. 1 november begin ik aan de volgende trainingscyclus.
Ik wil mijn partners enorm bedanken Van Dort Letselschade, Veilige Sportvloer, Fonds Gehandicaptensport, Adidas, Sport Stories en Xiborg.
Ken Endo de ontwikkelaar van de blade ziet een mooie toekomst voor zich in het verbeteren van mijn materiaal samen met Gijs van Gent mijn orthopedisch instrumentmaker in Nederland.
HashtagFysio wil ik bedanken voor de steun en mij heel houden naar het toernooi toe en Homme Rodenhuis voor het heel houden en het luisterend oor tijdens het toernooi.
Bondscoach Arno Mul & mental coach Eefje Raedts ondersteunde mij goed. Zij hebben mij het gevoel gegeven dat, ondanks dat ik het moeilijk vond, ik er tijdens spelen niet alleen voor stond.Â
Mijn trainer Joep Janssen en Keith Antoine enorm bedankt voor afgelopen jaar en wat we samen hebben kunnen bereiken. Denk dat het goed is voor iedere (para) atleet om te weten dat je altijd je eigen weg kunt bewandelen en doe vooral wat het beste is voor jou.