Over mij

Mijn naam is Kimberly Alkemade en ik ben 29 jaar. Ik ben er pas later achter gekomen welke kant mijn carrière op gaat bewegen. Mensen die mij kennen noemen mij ‘de fladderaar’. Omdat ik vrij van geest ben en open sta voor alles wat er op mijn pad komt. Dit betekent dat ik graag nieuwe uitdagingen aan ga en mijn grenzen op zoek. Ik zoek bewust naar situaties die mij spannend lijken om te doen. Omdat ik van mening ben dat hier nieuwe leerprocessen te vinden zijn.

Op 8-jarige – leeftijd, raakte ik betrokken bij een traumatisch bus-ongeval. We waren met het gezin op vakantie naar Spanje. Onderweg in Frankrijk viel de buschauffeur in slaap en crashte in file-rijdende wagens. Moeder kwam om het leven en vader en twee oudere broers raakte licht gewond. Ik zat voorin met mijn moeder aan de rechterkant op de bovenste verdieping van de dubbeldekker bus. Ik was het zwaarst gewond van het ongeval omdat ik in een fractie van een seconde uit de bus was geslingerd. Ik ben met de trauma-helikopter naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht. De kinderchirurg heeft samen met zijn team, alles op alles gezet om mijn leven te redden. Mijn leven is wonderbaarlijk gered. Niet enkel door de kinderchirurg, tevens door de intensive-care specialist vanuit de helikopter die heeft besloten om mij naar het dichtstbijzijnde trauma-ziekenhuis te brengen, terwijl de bedoeling was naar Lyon (100 km), aangezien ze daar een groter traumacentrum hadden. Hij moest mij terug naar Valence (50 km) brengen, waar hij vandaan kwam gevlogen. Ik had namelijk met zo weinig bloed in mijn lichaam geen kans op overleven met een helikoptervlucht die langer zou duren dan 10 min. Gedurende de vlucht moest hij mij in leven houden. De specialisten spreken over ‘een medisch wonder’.

Ik ben mijn linker-onderbeen verloren. Ik had een schedelbasisfractuur. Mijn linker-bovenbeen was gebroken en er waren heftige verwondingen.

Toen moesten wij als gezin van drie kinderen verder met ons leven na deze traumatische nachtmerrie. Dit was een tragische weg die wij moesten bewandelen. Een proces van rouwen, verwerken, vallen en opstaan. In mijn geval opnieuw leren lopen op een beenprothese. Samen zijn we hier sterker uitgekomen. Ieder van ons gezin heeft weer opnieuw geluk in het leven gevonden. Ik heb ondanks het verlies van mijn moeder de liefde van een opgroeiend gezin niet gemist, dankzij mijn sterke vader en twee oudere broers. Mijn tante (schoonzus vader) heeft daarnaast een hele bijzondere rol vervult. Ze is sinds het ongeluk altijd de zorgzame vrouw in mijn leven geweest, in mijn verdere ontwikkeling.

Hoe ben ik para-atleet geworden?

Dit begon bij de overstap naar een andere orthopedisch instrumentmaker genaamd Frank Jol, met oog voor sport. Toen ik hier voor de eerste keer binnen liep, had ik een hele andere mentaliteit. Ik nam genoegen met minder en ik roeide met de riemen die ik had, zonder te weten wat de mogelijkheden waren. Frank coachte mij naar een andere mentaliteit en liet mij ervaren wat er mogelijk was met een prothese.
Hij maakte een nieuwe pasvorm en ik moest opnieuw leren lopen. Stel; je hebt jarenlang op sloffen gelopen en ineens draag je weer strakke schoenen. Zo voelde dit voor mij. Na dit proces, kreeg ik een tweedehands sportprothese die hij nog in zijn knutselhok had liggen.

“Ik wist wel iets van sportprotheses, maar ik dacht dat deze enkel voor topsporters waren.”

Hij zei: ‘’ga hier maar eens op sporten, en laat mij weten hoe het gaat’’. Na 8 weken liep ik mijn eerste 5 km in een half uur, met volleyballen werd ik beweeglijker, snowboarden ging beter. Er ging een wereld voor mij open op motorisch vlak. Ik werd fysiek en mentaal sterker en voelde mij steeds fitter. Tegelijk was ik niet meer bezig met wat de buitenwereld ervan dacht. Ik kwam tot het punt dat ik mijn dagelijkse prothese niet meer liet afwerken tot een normaal been. Het interesseert me niet meer wat mensen van mijn been vinden. Dit geeft mij een gevoel van ultieme vrijheid. Als een oud – stuk materiaal zoveel bij mij teweegbrengt, hoe kan ik hetzelfde gevoel overbrengen naar mijn omgeving? Hoe kan ik de onwetendheid bij mensen wegnemen? Het biedt mij zoveel nieuwe uitgangspunten.

Ik zie mijzelf recent nog door de stad lopen, waarbij mensen zien dat ik een stang aan mijn been heb. Ik bedenk mij dat ik het een paar jaar geleden wilde verbergen onder een broek, de onzekerheid had zijn overvloed. Ik loop nu als een trotse vrouw, trots op mijn stoere been.

Ik maakte 10 maanden nadat ik bij Frank Jol binnen was gestapt, een persoonlijke ontwikkeling door. Deze ontwikkeling heeft ertoe geleid dat ik erachter kwam dat, datgene waar ik van droom, veel groter is dan ‘het normale leven in onze maatschappij’. Dit raakte mij, want daarvoor moest ik mijn hele leven op zijn kop zetten. Ik werkte destijds al 3 jaar als begeleider in de gehandicaptenzorg. Dit vond ik hartstikke leuk, alleen merkte ik dat er weinig ‘beweging’ in zat. Ik wist dat ik actiever met mensen wilde werken.

Ik wil niet alleen andere mensen helpen meer te bewegen, tevens inspireren. Dit kan alleen als ik eerst mezelf voor de grootste uitdaging stel.

Op 15 oktober 2017 heb ik dus, een bezoek gebracht bij de paralympische talentendag in Amsterdam bij het Friendschip sportcentre. Ik wilde daar opzoek gaan naar mijn talenten in de sport. In eerste instantie had ik het voornamelijk op het snowboarden gemunt. Alleen verrassend genoeg, werd ik gescout door de bondscoach van #teamNL Arno Mul na de atletiekronde. Ik kreeg op papier dat ik geschikt zou kunnen zijn voor de nationale selectie van paralympisch atletiek. Er ging van alles door mijn hoofd. Wat zou dit kunnen betekenen? Van welke sport wil ik weten, dat als ik mezelf tot het uiterste drijf, wat dit mij oplevert? Alles wat ik hiervoor kon uitzoeken, heb ik uitgezocht. Alle mensen die ik hiervoor moest spreken, heb ik gesproken.

De keuze viel op atletiek. Vanaf dat ik deze keuze heb gemaakt, heb ik niet meer losgelaten. Ik begon bij Eindhoven Atletiek bij clubtrainer/fysio Xander van Doorn voor de basis van het lopen. Daarna stapte ik over naar de algemene sprintgroep bij Prins Hendrik in Vught. Uiteindelijk ben ik opbouwend, steeds vaker op Papendal gaan trainen. Hierbij vond ik een enorme passie voor het onderdeel sprinten. Tot in het diepste van mijn vezels voelde ik, dit is wat ik moet doen. Ik had lang genoeg rondgefladderd. Het is nu tijd om te gaan vliegen.

Samen met mijn partner heb ik besloten te stoppen met mijn baan in de zorg. Ik behaalde een studie HBO Beweegcoach en richtte mij volledig op atletiek. Mijn diploma is gekoppeld aan plan B; Mensen levenslang laten bewegen. Maar eerst de focus op plan A: de weg naar de Paralympische spelen in Tokio. Alle mensen om me heen, mijn partner, familie, de trainer/coach, de fysiotherapeut, Frank Jol, sponsoren/partners en mijn teamgenoten en spelen een bepaalde rol in mijn sportcarrière. Ik moet het doen, maar zonder een goed team van mensen om me heen kom ik er niet.

Inmiddels ben ik nu officieel internationaal para-atleet geclassificeerd in IPC T64 klasse voor enkel – geamputeerde vrouwen. Ik leer ontzettend veel nieuwe dingen over mezelf en de sport. Ik sta volledig achter deze beslissing, alleen al voor het feit, dat ik de mogelijkheid krijg om het beste uit mezelf te halen.

“Ik heb niets te verliezen. Ik kan er enkel een rijker mens van worden.“

Tevens omdat ik een partner aan mijn zijde heb die mij in alles steunt en twee hele lieve vrolijke honden die mij geregeld van de baan houden.

• 9 juni 2018, werd ik Nederlands kampioen op de 100 meter.
• 13 juli 2018, kreeg ik voor het eerst een sprintblade.
• 5 november 2018, ben ik fulltime atleet op Papendal. Ik train bij het paralympisch Nederlands team onder leiding van bondscoach Arno Mul.
• 24 mei 2019, kwalificeerde ik mij voor de WK in Dubai op de 100 en 200m
• 9 november 2019, won ik Zilver op het WK in Dubai bij de 200m.
• 12 november 2019, won ik Brons op het WK in Dubai bij de 100m

Regelmatig schrijf ik blogs of maak ik video’s over mijn ervaring rondom wedstrijden en/of trainingen. Houd mijn website en socials dus goed in de gaten.

Je kunt mij volgen via:

Partners

Evenementen

Blog

14 nov

Brons!

10 nov

Zilver!

08 nov

Morgen, 9 November 2019, begint het echt.

18 sep

De volgende mijlpaal is bereikt!

01 sep

Ik ga door. We gaan door.

15 jun

Kijk Kimberly’s 100 & 200 meter LIVE!

03 jun

Documentary 80 percent

SEE ALL POSTS

CV

Contact