Over mij
Mijn naam is Kimberly Alkemade en ik ben geboren in 1990. Ik ben er pas later achter gekomen dat een sportcarrière voor mij is weggelegd.
Mijn focus en doorzettingsvermogen zijn het fundament voor mijn succes. Ik vraag veel van mijn team en nog veel meer van mezelf. Het feit dat ik zo in elkaar zit heb ik geleerd door Para-Atletiek.
Mijn volgende doel zijn de Parlaympische Spelen van 2024 in Parijs en ik ben erg nieuwsgierig hoe hoog de lat voor mij ligt in 2024.
Hoe ik mijn been verloor
In 1998 gingen we met het hele gezin op vakantie naar Spanje. In de bus op weg naar onze bestemming raakten wij betrokken in een traumatisch bus-ongeval.
Ik zat voorin met mijn moeder aan de rechterkant op de bovenste verdieping van de dubbeldekker bus. Mijn vader en twee oudere broers raakte licht gewond, mijn moeder kwam om het leven en ik vocht voor mijn leven.
Met de traumahelikopter werd ik naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis in Valence gebracht, in plaats van naar de geplande bestemming Lyon. De kinderchirurg en zijn team hebben er alles aan gedaan om mijn leven te redden, wat wonderbaarlijk genoeg is gelukt.
Het was niet alleen de kinderchirurg, maar ook de intensive-care specialist uit de helikopter die besloot mij naar het dichtstbijzijnde traumaziekenhuis te vervoeren, in plaats van naar Lyon, dat een groter traumacentrum heeft, 100 km verderop. Hij bracht me terug naar Valence, slechts 50 km van zijn vertrekpunt. Met het weinige bloed dat ik nog in mijn lichaam had, zou ik een langere helikoptervlucht dan 10 minuten niet overleven.
Tijdens de vlucht moest hij mij in leven houden. De specialisten noemen het ‘een medisch wonder’.
Ik ben mijn linker-onderbeen verloren. Ik had een schedelbasisfractuur. Mijn linker-bovenbeen was gebroken en er waren heftige verwondingen.
Toen moesten wij als gezin van drie kinderen verder met ons leven na deze traumatische nachtmerrie. Dit was een tragische weg die wij moesten bewandelen. Een proces van rouwen, verwerken, vallen en opstaan. In mijn geval opnieuw leren lopen op een beenprothese. Samen zijn we hier sterker uitgekomen. Ieder van ons gezin heeft weer opnieuw geluk in het leven gevonden. Ik heb ondanks het verlies van mijn moeder de liefde van een opgroeiend gezin niet gemist, dankzij mijn sterke vader en twee oudere broers. Mijn tante (schoonzus vader) heeft daarnaast een hele bijzondere rol vervult. Ze is sinds het ongeluk altijd de zorgzame vrouw in mijn leven geweest, in mijn verdere ontwikkeling.
Hoe ben ik para-atleet geworden?
Het begon allemaal toen ik overstapte naar een andere orthopedisch instrumentmaker, gespecialiseerd in sport. Bij mijn eerste bezoek had ik een totaal andere instelling. Ik was tevreden met minder en deed het met de middelen die ik had, onwetend over de andere mogelijkheden.
Er werd een nieuwe pasvorm gemaakt en ik moest opnieuw leren lopen. Het was alsof ik jarenlang op sloffen had gelopen en plotseling weer strakke schoenen droeg. Dat was het gevoel. Na dit proces ontving ik een tweedehands sportprothese.
“Ik had enige kennis van sportprotheses,
maar ik dacht dat ze alleen voor topsporters bedoeld waren.”
Ik werd aangeraden om met deze tweedehands prothese te gaan sporten en te ontdekken wat voor mij werkte. Na 8 weken liep ik mijn eerste 5 km binnen een half uur, leerde ik volleyballen en werd ik beweeglijker. Ook het snowboarden ging een stuk beter.
Een nieuwe wereld opende zich voor mij op motorisch gebied. Ik werd fysiek en mentaal sterker en voelde me fitter. Tegelijkertijd maakte ik me niet langer zorgen over wat anderen dachten. Ik bereikte het punt waarop ik mijn dagelijkse prothese niet meer liet aanpassen tot een normaal uitziend been. Wat mensen van mijn been denken, boeit me niet meer. Dit geeft me een gevoel van ultieme vrijheid. Als een oud stuk materiaal zoveel in mij losmaakt,
Hoe kan ik dit gevoel overbrengen op de mensen om me heen?
Hoe kan ik de onwetendheid van mensen wegnemen?
Het opent zoveel nieuwe mogelijkheden voor mij.
Onlangs zag ik mezelf nog door de stad lopen, waarbij mensen mijn been met de stang zagen. Ik herinner me dat ik het een paar jaar geleden onder een broek wilde verbergen, toen onzekerheid de overhand had.
Nu loop ik als een trotse vrouw, trots op mijn stoere robotbeen.
In de tien maanden die volgden, heb ik een enorme persoonlijke groei doorgemaakt. Deze ontwikkeling maakte duidelijk dat mijn dromen veel verder reiken dan het ‘normale’ leven in onze samenleving.
Dit besef was confronterend, omdat het betekende dat ik mijn leven drastisch moest omgooien. Ik was al drie jaar werkzaam als begeleider in de gehandicaptenzorg, wat ik erg leuk vond, maar ik merkte dat er weinig dynamiek was. Ik wilde actiever zijn in mijn werk met mensen.
Mijn doel is niet alleen om anderen te helpen actiever te worden, maar ook om hen te inspireren. Dit is alleen mogelijk als ik mezelf eerst voor de grootste uitdaging stel.
Daarom bezocht ik op 15 oktober 2017 de Paralympische talentendag in het Friendship Sportcentre in Amsterdam, op zoek naar mijn sportieve talenten.
Aanvankelijk richtte ik me vooral op snowboarden, maar verrassend genoeg werd ik na de atletiekronde gescout door de toenmalig bondscoach. Ik ontving een document waarin stond dat ik potentieel geschikt zou kunnen zijn voor de nationale selectie van paralympische atletiek. Er spookte van alles door mijn hoofd.
Wat zou dit kunnen betekenen? Voor welke sport wil ik ontdekken wat het me oplevert als ik mezelf tot het uiterste drijf?
Ik heb alles onderzocht wat ik kon onderzoeken en heb gesproken met iedereen die ik moest spreken.
Mijn keuze voor atletiek was definitief. Sindsdien heb ik het nooit meer losgelaten. Ik begon bij Eindhoven Atletiek onder clubtrainer/fysio Xander van Doorn om de basis van het hardlopen te leren. Vervolgens ging ik naar de algemene sprintgroep bij Prins Hendrik in Vught.
Geleidelijk aan trainde ik steeds meer op Papendal, waar ik een enorme passie voor sprinten ontwikkelde. Ik voelde tot in mijn vezels dat dit mijn roeping was. Na genoeg tijd te hebben rondgefladderd, was het tijd om te vliegen.
Samen met mijn partner besloot ik mijn baan in de zorg op te geven. Ik behaalde mijn HBO-diploma Beweegcoach en wijdde me volledig aan atletiek. Dit diploma dient als plan B, om mensen hun leven lang in beweging te houden.
Maar nu ligt de focus op plan A: de weg naar de Paralympische Spelen in Tokio. Iedereen in mijn omgeving, inclusief mijn partner, familie, trainer/coach, fysiotherapeut, instrumentmaker, sponsoren/partners en teamgenoten, speelt een bepaalde rol in mijn sportcarrière. Ik ben degene die het moet doen, maar zonder een sterk team om me heen zou ik het niet redden.
Ik ben nu officieel geclassificeerd als internationaal para-atleet in de IPC T64-klasse voor enkelgeamputeerde vrouwen. Ik leer enorm veel nieuwe dingen over mezelf en de sport. Ik sta volledig achter deze beslissing, vooral omdat het me de kans geeft om het beste uit mezelf te halen.
Dit wordt ook ondersteund door het feit dat ik een partner heb die mij in alles steunt, en twee lieve, vrolijke honden die me regelmatig van de baan afleiden.
- Op 9 juni 2018 werd ik Nederlands kampioen op de 100 meter.
- Op 13 juli 2018 kreeg ik voor het eerst een sprintblade.
- Sinds 5 november 2018 ben ik fulltime atleet op Papendal en train ik bij het Nederlandse Paralympische team.
- Op 24 mei 2019 kwalificeerde ik me voor het WK in Dubai op de 100 en 200 meter.
- Op 9 november 2019 behaalde ik een zilveren medaille🥈 op het Wereldkampioenschap in Dubai op de 200 meter.
- Op 12 november 2019 behaalde ik een bronzen medaille🥉 op het Wereldkampioenschap in Dubai op de 100 meter.
- Op 8 juni 2020 begon de opbouw van een eigen team bij Prins Hendrik in Vught, onder leiding van coaches Keith Antoine en Joep Janssen.
- Op 31 augustus 2021 behaalde ik een bronzen medaille 🥉 in de 200m sprint T64 op de Paralympische Spelen van Tokyo 2020.
- In november 2021 heb ik me aangesloten bij RTC Brabant.
- Op 1 januari 2023 is Joep Janssen benoemd tot Paralympisch Bondscoach.
- Op 1 januari 2023 begin ik weer met parttime trainen op Papendal.
- Op 18 juli 2023 behaalde ik een zilveren medaille🥈 op de 200 meter tijdens het Wereldkampioenschap Para Atletiek in Parijs.
Regelmatig schrijf ik blogs of maak ik video’s over mijn ervaring rondom wedstrijden en/of trainingen. Houd mijn website en socials dus goed in de gaten.