We zaten dan in de auto naar het liedje te luisteren Sunny Days van Armin van Buuren en dan pakte ik je hand vast. Je kneep dan terug in mijn hand en glimlachte naar mij. Je straalde de warmte en de liefde uit. Met je ogen zei je; “Ik ben er voor je meisje”. Mijn tante heeft zich 1 Juli 2019 van het leven beroofd.

Sommige mensen hoor ik al zeggen, “Dat is toch al drie jaar geleden?” Rouwverwerking zit complex in elkaar en er is geen goed of fout. Iedereen doet dat op zijn eigen manier. Dit jaar heb ik besloten om er actief iets mee te gaan doen. Omdat ik er klaar voor was. Iemand loslaten waar je jezelf niet op hebt kunnen voorbereiden is één van de moeilijkste dingen die er zijn. Rouwen is topsport. Ik deed sinds 1 Juli 2019 twee topsporten naast elkaar. Het slokte mij helemaal op, de weegschaal was niet in balans.

Waarom ging ik 125km wandelen in 6 dagen?

Er komt een moment dat je zonder jouw moeder in je leven verder zal moeten. Voor mij kwam dit moment op mijn 8ste en een tweede keer op mijn 29ste. Ik had zo’n lieve tante die bereid was om die rol per ongeluk op zich te nemen in mijn ontwikkeling als volwassen vrouw (van 8ste tot 29ste). Sommige mensen doorlopen het proces van het verlies van een ouder – wanneer het op de natuurlijke manier gaat – veel later in hun leven. Er was niemand meer met een moederrol in mijn leven. Dit pijnlijke feit geeft een officieel gevoel volwassenheid en vereist dat ik op eigen benen sta. Dat besef en het bijbehorende proces is niet eenvoudig.

Na de spelen in Tokyo heb ik echt veel nagedacht over waarom het brons was. Welk traject moet ik doorlopen om in Parijs nog sneller te zijn? Als ik geen topatleet zou zijn dan had ik het een paar jaar de tijd gegeven. Maar deze tijd heb ik niet dus kon ik niet anders dan mijn angst, pijn en verdriet recht in de ogen aan te kijken. De spiegel van mijn eigen pijn.

Mijn tante had brieven voor mij achter gelaten, waardoor ik na haar overlijden lang met allerlei onverwerkte emoties rondliep. November ging voorbij, daarna december. Toen januari 2022 en er kwam geen verschil. Ik voelde mij voornamelijk somber. Ik schrok ervan en ik herkende mezelf niet meer. Na 3 maanden schakelde ik de hulptroepen in. Topsport ging voor drie maanden naar de achtergrond. Ik trainde nog maar verdeeld over drie dagen in plaats van zes. Topsport was even niet meer het belangrijkste in mijn leven. Mijn psychische gezondheid zette ik op nummer 1. Ik vond het verschrikkelijk om mij zo te voelen. Ik erkende dat ik niet alleen uit de put kan komen. Immers doe je niets alleen.

Een pelgrimstocht om iets te vinden en verliezen

Ik ging in gesprek met een mental coach en plande een solo-wandeling. Ze noemen het in Spanje de Camino, een pelgrimstocht. Dus mensen denken vaak dat enkel gelovigen deze route lopen. Maar tijdens de wandeling kwam ik voldoende ‘”niet-gelovigen” tegen. Mensen die van de rust en het mooie landschap wilde genieten of gewoon graag op pad waren. Sommigen liepen de camino voor een overleden dierbare, netzoals ik.

Ik begon in Valenca Do Minho in Portugal en eindigde 6 dagen later in Santiago de Compostela in Spanje. Het was 125km. 20 km per dag en de laatste dag was 25km. Dit deed ik alleen, een spannende maar bewuste keuze. Dit was namelijk mijn proces. Soms mag je even uit je veilige haven om jezelf te ontwikkelen.

Tijdens de wandeling besefte ik mij al doe je iets solo dan ben je zelden echt alleen. Tijdens zo’n wandeling ontmoet je verschillende mensen, ieder met een eigen verhaal.

Tijdens de wandeling schreef ik verschillende brieven terug aan mijn tante. Al wist ik dat zij ze niet zou lezen, visualiseerde ik dit wel. Dit deed ik vooral om mijn eigen emoties de ruimte te geven. Het leek of ik met een zware rugzak de route liep en er met iedere brief aan haar iets uit die rugzak ging. De last die ik voelde werd stapje voor stapje minder.

Waar ben ik aan begonnen?!

Tijdens de wandeling kreeg ik tegelijk te maken met fysieke uitdagingen zoals blaren op mijn stomp en zware bergopwaartse tochten. Ik krabte mezelf regelmatig achter de oren en vroeg “waar ben ik in godsnaam aan begonnen?” Ik ontdekte dat wandelen iets anders is dan sprinten. Ja, ik ben in topconditie, maar dit deed ik niet eventjes. Want ik ben hier niet voor getraind. Wat dit type wandeling van je lichaam vraagt is iets totaal anders. Toch heb ik het gehaald omdat topsport mij wel heeft voorbereid op de mentale uitdagingen die de fysieke problemen met zich meebrengen. Dus ik heb het gehaald, maar dat vroeg wat van me.

De laatste dag zag ik die kerk in de verte en ik kon mijn geluk niet op. Het was nog 5 km! Mijn lichaam schreeuwde stop hiermee. Ik ontdekte dat ik op eigen benen kan staan zonder mijn moeder en – wanneer het tijd is – zelfs zonder mijn vader. Mijn vader heeft mij alles al meegegeven wat ik moet weten. Het gemis van mijn tante blijft altijd en dat mag ook. Je hebt niet voor niets veel van iemand gehouden. Deze liefde zal altijd blijven.

De dood is nu eenmaal iets wat na het leven komt. Soms onnatuurlijk, soms natuurlijk. Soms word je zo gegrepen in het leven op zaken waar je geen invloed op hebt, maar die toch gebeuren. De kunst is dan om de emoties er te laten zijn en in het moment te blijven. Want NU is het enige wat we hebben.
In mijn geval wandelde ik het eruit. Stap voor stap. Dat is ook een manier. Mijn advies zou zijn; zoek jouw manier.

Voor het eerst in lange tijd heb ik weer plezier in hard rennen over de atletiekbaan. Dat heb ik toch te danken aan het team van mensen die nu om mij heen zijn.

Waarom begon ik er ook alweer aan?

Dat onbevangen gevoel.
De rust in mijn lichaam en geest.
Dat ik niets te verliezen heb.
Dat het goed komt.
Dat heb ik gevonden.

Heb je vragen of opmerkingen?
Stel ze in de comments.

Er komt nog meer voordat het wedstrijdseizoen begint. Dus houdt de blog en mijn socials in de gaten.