In Maart van 2020 startte ik een nieuw hoofdstuk in mijn carrière als atleet. Het bleek een kort hoofdstuk te zijn voor mij in Amsterdam. Team Para-atletiek ben ik dankbaar voor de korte periode dat ik bij ze terecht kon en dit heb ik ze persoonlijk verteld. Trots en blij ben ik om te kunnen melden dat ik vanaf deze 8 juni bij Prins Hendrik in Vught train. Gewoon bij mijn eigen club, hoe lekker. Geen twee of meer uur per dag meer reizen, meer tijd om te rusten en voor de andere belangrijke dingen in het leven zoals bv. Mijn hondjes, studie & familie. Ja, de Paralympische Spelen in Tokio is mijn grote doel voor het komend jaar. Maar om tot grote prestaties te komen is veel meer nodig dan training.
In de afgelopen drie à vier maanden heb ik veel over mezelf geleerd. Ik weet nu dat ik niet graag train in een stedelijke omgeving. Ik ben iemand die graag de vogeltjes hoort fluiten wanneer ik uit hijg na een sprint. Dat had ik op Papendal en in Amsterdam was dat er gewoon niet bij. Ik ervaar daar niet hetzelfde. Hoewel dit goed kan werken voor anderen, geldt dit niet voor mij.
Nu heb ik de rust om me heen. Maar dat op zich is niet voldoende, want ik heb ook iemand nodig die me begeleid, uitdaagt en aanspoort. Kortom, wie gaat mij trainen & coachen?
Misschien ben ik hier nog wel het meest blij mee…
Mijn team is uitgebreid niet één, maar twee coaches! Keith Antoine en Joep Janssen. Met deze twee coaches denk ik dat ik het maximale uit mezelf kan halen. Joep is een jonge topcoach met toekomst en Keith is de ervaren sprintcoach die ik zocht.
Frank Jol blijft natuurlijk mijn orthopedisch instrumentmaker en mijn broer Michael Alkemade wordt mijn fysiotherapeut.
Keith is een internationaal gerenommeerde sprintcoach die meerdere atleten tot top prestaties heeft gebracht waaronder Darren Campbell, Katharine Merry, Richard Whitehead en de Britse Paralympisch mannen 4x100m estafette team. Het enige nadeel is dat Keith in Engeland woont en werkt. Joep is de andere kant van de medaille die deze machine gaat laten werken.
Joep zal de dagelijkse leiding hebben en samen met Keith de schema’s maken en mij helpen bij de uitvoering en motivatie. Nu ik de eerste dag gister achter de rug heb, merk ik dat dit gaat werken. Joep weet waar hij het over heeft en begeleid mij op een prettige manier.
Met dit team op deze plek, ga ik mijn reis naar de absolute wereldtop vervolgen en de kans dat ik deze ga bereiken voelt in deze situatie ook een stuk groter. Het voelt meer als van mezelf omdat ik mijn eigen team, omgeving creër waarbij ik als topsporter het beste kan presteren op en naast de baan. Prins Hendrik is een club waar alle faciliteiten aanwezig zijn inclusief een indoorbaan en atleten waar ik mij aan kan optrekken. In die zin kom ik ook hierin niets te kort.
Wat er nu nog meer gaat gebeuren is dat ik meer updates ga uitbrengen omdat Hervé makkelijk ‘even mee kan’ om dingen in beeld te brengen. Zo kan ik meer met jullie delen over mijn ontwikkeling als Para-Atleet.
Dus volg mijn verlengde reis naar de Paralympische Spelen Tokio 2020 op social media en mocht je vragen hebben, stel ze hieronder door een reactie achter te laten.
Toen ik op de 100 meter Brons behaalde achter Marlène gaf zij een goed interview over haar (en een heel klein beetje mijn) prestatie. Voor mij was het een mooi afsluitend nummer van dit toernooi en zoals Marlène ook benoemt, “Het was enorm leerzaam.”
“Marlène van Gansewinkel heeft bij de wereldkampioenschappen para-atletiek in Dubai haar tweede zilveren medaille veroverd. Ze werd tweede op de 100 meter (T64-klasse) en het brons was voor een andere Nederlandse, Kimberly Alkemade.”
Deze 200 meter was de beste race die ik ooit gelopen heb. De race klopte, van start tot finish. Dat ik aan het einde 5 honderdsten te kort kwam voor goud vind ik jammer, maar niet erg. Bensusan liep ook sterk en zij verdiende het goud. Ik weet nu echt dat ik het in me heb, want ik behaal gewoon zilver op mijn eerste grote toernooi, hoe vet!
De opdracht die Arno en ik, mezelf hebben gegeven heb ik uitgevoerd. Daardoor verliep de race volgens plan. Mooie grote passen in de bocht en de frequentie van mijn stappen verhogen naar het einde. Ook liet ik me niet van de wijs brengen door de stevige tegenwind. Die ik, als ik eerlijk, ben niet eens voelde. Het voelde allemaal heel krachtig. Gelukkig zijn er nog genoeg verbeterpunten, maar voor nu was dit de beste 200 meter die ik ooit heb gelopen.
De 26,98 seconde, de start en de aanloop er naartoe, waren alsof ik door een glazen tunnel bewoog. Ik wist dat er dingen in mijn omgeving gebeurde. ik zag de schimmen door het glas, maar ze waren niet scherp. Een top situatie, want dat is ook niet belangrijk op dat moment.
Toen ik die tunnel uitkwam, wist ik het echt eventjes niet meer.
Wat gebeurde er nou?
Ben ik nou echt als tweede over de finish gekomen?
Marlène ving een Nederlandse vlag en kwam ermee naar mij toe, op dat moment wisten we nog niet dat ze gediskwalificeerd was, en samen vierden we onze prestaties op de baan. Op dat moment leken we nog zilver en brons te hebben gepakt.
Foto door Helene Wiesenhaan
Dit heb ik nog nooit zo meegemaakt. Want Nederlands Kampioen worden is met alle respect voor het ONK Para-Atletiek, echt iets anders. Direct werden er foto’s gemaakt en stond er een camera voor mijn neus om me vragen te stellen. Eigenlijk wilde ik alleen naar mijn team en familie, waarvan ik wist dat ze buiten de mixed zone op me stonden te wachten.
Dit is een aspect van de topsport waar ik me nog nooit druk om heb gemaakt en misschien ook nooit ga doen. Maar ik moet er wel mee leren om gaan. De medaille ceremonie was hier ook een mooi voorbeeld van. Omdat ik mezelf nog geen houding wist te geven, gleed ik mijn hand door de zenuwen in mijn broekzak. Dat is ‘Not Done’. Maar goed, hopelijk is het me vergeven!
Ik heb gewoon Zilver behaald op een Wereld Kampioenschap! Ik geloof steeds meer in mezelf. Vandaag (10 November) is het een rustdag voor mij en mag ik nog even genieten. Maar het vizier gaat nu op dinsdag ochtend, de 100 meter wordt een hele klus.
Het hele team stond me op te wachten. Foto door Helene Wiesenhaan
De winnaar, Irmgard Bensusan en femita Ayanbeku.
Mijn trainer, Arno Mul, kan natuurlijk niet ontbreken.Foto door Helene Wiesenhaan
Dit mag niet van Lara Baars.
En natuurlijk mijn partner in crime. Foto door Helene Wiesenhaan
Het deelnemersveld is dan groter en de verschillen kleiner. Wanneer ik de finale overtuigend haal, doe ik het heel erg goed. Wat er vervolgens in de finale gebeurd gaan we dan wel zien.
In oktober werd ik geïnterviewd door Eddy Veerman van de Telegraaf. Op dit artikel kreeg ik zo veel reacties.
Nog maar een half jaar geleden liep Kimberly Alkemade tijdens haar eer¬ste internationale wedstrijd meteen de limieten voor deelname aan het WK. De para-sprinter, als 8-jarig meisje slachtoffer in een gruwelijk verkeers-drama, was er zelf perplex van….
De Summerbreak van twee weken is voorbij. Samen met mijn geliefde ben ik een week naar Turkije geweest. Dit was hard nodig, de reden hiervan lees je verder in mijn blog.
Maandag begint de 4e trainingsweek van het 2e seizoen dit jaar op weg naar het WK in Dubai. Ik zit qua fase nu in een dal van training. Ik ben niet in staat om nu te pieken omdat ik nu in een zwaar trainingsblok zit. Mijn spieren voelen vermoeid en ik krijg weinig rust.
Het werkt met periodisering. Mijn trainer gaat mij eerst sterker en moe maken. Vlak voordat je moet pieken ga je meer op topsnelheid trainen en krijg je steeds meer rust. Zodat je, je steeds meer uitgerust gaat voelen. Het doel hierachter is dat je – wanneer het erom gaat – ook weer een nieuwe topprestatie kunt leveren. Dat is in dit geval nu het WK in Dubai in de week van 4 november. Hiervoor vertrek ik 25 oktober een week op trainingstage in Turkije. Tijdens deze trainingstage is het de bedoeling dat ik naar mijn piek groei en makkelijk snelheid maak.
Afgelopen vrijdagavond liep ik mijn eerste 100m trainingswedstrijd in Utrecht. In de ochtend deed ik krachttraining op Papendal en reed daarna door naar Utrecht. Deze wedstrijd was een experiment om te voelen wat ik presteer, wanneer ik in deze fase zit. Ondanks de vermoeidheid had ik zin in een wedstrijd. Maar na het startschot voelde ik alsof ik door een muur heen moest, terwijl de omstandigheden verder goed waren. De baan was prima en de wind 0.4 in de rug en het zonnetje scheen. Het experiment resulteerde in een tijd van 13.68, een halve seconde trager dan mijn PR. De bevestiging dat ik goed train de afgelopen 3 weken.
Er speelt meer, dat zwaar weegt. Afgelopen vrijdagochtend voordat ik naar Papendal reed rolden de tranen over mijn wangen. Ik dacht aan wat mijn tante tegen me zei; “Het maakt mij niet uit wat je loopt, schat. Ik ben hoe dan ook trots op jou. Als je geen medaille wint, dan koop ik gewoon 10 medailles voor je”.
Het raakt mij omdat mijn tante zichzelf op 1 juli van het leven beroofde door een overdosis morfine.
Ze was al langer depressief en het laatste jaar maakte ik mij enorm zorgen om haar. De depressie drong steeds dieper in haar lichaam. Ze kon niet per direct opgenomen worden vanwege wachtlijsten bij de GGZ. Hoe ze er vanaf had gebracht als ze wel een dergelijk traject in was gegaan, zullen we nooit weten. Ze had in januari al eerder een poging gedaan. Vanaf dat moment voelde ik al dat het geen nieuw begin meer ging worden.
Mijn tante heeft het verlies van haar man, mijn oom, nooit kunnen verwerken. Ze had het 7 jaar geprobeerd maar kon niet zonder hem. Ze voelde zich ontzettend eenzaam.
Deze eenzaamheid was zo groot dat zelfs al was ieder er voor haar, niemand kon deze leegte voor haar opvullen.
De band met mijn tante was heel sterk. We waren als moeder en dochter. Ze heeft heel veel bijgedragen aan mijn ontwikkeling tot aan volwassen vrouw.
Na het verlies van mijn moeder, 21 jaar geleden, is ze er altijd voor mij geweest. Tijdens mijn herstel en revalidatie en de nasleep hiervan. Tijdens alle keren dat ik liefdesverdriet had. Of alle andere simpele dingen die minder leuk zijn om met je vader te delen. Ze was een tante, een vriendin en een moeder in 1 voor mij.
Tuurlijk gaan er wisselende emoties door mij heen. Waarom laat je mij in de steek? Waarom moet ik weer zo’n groot verlies verwerken?.
Maar als ik diep in mijn hart kijk dan weet ik hoeveel pijn ze had. Dat gunde ik haar niet. Ik hield zoveel van haar dat ik haar elke dag nieuw geluk wenste. Laat dat laatste nu niet iets vanzelfsprekends zijn voor iedereen. Ik vind het doodzonde en het is nog steeds heel dubbel. Aan de ene kant heb ik empathie voor haar keuze, maar aan de andere kant is het moeilijk voor te stellen om de dood als enige uitweg te zien.
Kon ik haar maar 1 dag laten zien en voelen, hoe ik het leven zie.
Ondanks het verdriet van dit grote verlies wat ik nu met mij mee draag, heb ik tot nu toe meer goede dagen dan slechte dagen ervaren. Dagen dat ik weer kan lachen, de zon zie schijnen en de vogeltjes buiten hoor fluiten.
Ik ga door! We gaan door! Ondanks dat mijn rugzak nu iets zwaarder voelt. Ik ga ervanuit dat het met de tijd weer wat lichter wordt. Want nog steeds heb ik sterk het gevoel dat er nog meer in het vat zit aan prestaties. In haar afscheidsbrief schrijft ze dat ze wil dat ik door pak en ga voor mijn grote droom. Ze zal met mij mee vliegen. Ik ben nu ook zo ver gekomen. Opgeven is geen optie. Met zo’n geweldig team van mensen om mij heen, gaan we door.
Subscribe to my Newsletter to stay up to date with my development and the road to Tokyo 2020ne.
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat ermee instemt.Ok
