Kimberly bij KRAAK op Omroep Brabant
… Kimberly Alkemade uit Den Bosch. Toen ze 8 was, overleed haar moeder bij een ongeluk. Zelf verloor ze een been. En nu ligt ze op koers om mee te doen aan de Paralympische Spelen….
Helden Magazine: Now or Never
Kimberly Alkemade verloor op achtjarige leeftijd haar moeder en haar linkeronderbeen bij een ernstig busongeluk. Drie jaar geleden had ze een baan in de zorg en nog nooit aan atletiek gedaan. Inmiddels behoort ze tot de snelste paralympische sprinters van Nederland. Dit is haar bijzondere verhaal.
Terug naar mijn roots, mijn eerste training bij Sportclub Prins Hendrik in Vught.
In Maart van 2020 startte ik een nieuw hoofdstuk in mijn carrière als atleet. Het bleek een kort hoofdstuk te zijn voor mij in Amsterdam. Team Para-atletiek ben ik dankbaar voor de korte periode dat ik bij ze terecht kon en dit heb ik ze persoonlijk verteld. Trots en blij ben ik om te kunnen melden dat ik vanaf deze 8 juni bij Prins Hendrik in Vught train. Gewoon bij mijn eigen club, hoe lekker. Geen twee of meer uur per dag meer reizen, meer tijd om te rusten en voor de andere belangrijke dingen in het leven zoals bv. Mijn hondjes, studie & familie. Ja, de Paralympische Spelen in Tokio is mijn grote doel voor het komend jaar. Maar om tot grote prestaties te komen is veel meer nodig dan training.
In de afgelopen drie à vier maanden heb ik veel over mezelf geleerd. Ik weet nu dat ik niet graag train in een stedelijke omgeving. Ik ben iemand die graag de vogeltjes hoort fluiten wanneer ik uit hijg na een sprint. Dat had ik op Papendal en in Amsterdam was dat er gewoon niet bij. Ik ervaar daar niet hetzelfde. Hoewel dit goed kan werken voor anderen, geldt dit niet voor mij.
Nu heb ik de rust om me heen. Maar dat op zich is niet voldoende, want ik heb ook iemand nodig die me begeleid, uitdaagt en aanspoort. Kortom, wie gaat mij trainen & coachen?
Misschien ben ik hier nog wel het meest blij mee…
Mijn team is uitgebreid niet één, maar twee coaches! Keith Antoine en Joep Janssen. Met deze twee coaches denk ik dat ik het maximale uit mezelf kan halen. Joep is een jonge topcoach met toekomst en Keith is de ervaren sprintcoach die ik zocht.
Frank Jol blijft natuurlijk mijn orthopedisch instrumentmaker en mijn broer Michael Alkemade wordt mijn fysiotherapeut.
Keith is een internationaal gerenommeerde sprintcoach die meerdere atleten tot top prestaties heeft gebracht waaronder Darren Campbell, Katharine Merry, Richard Whitehead en de Britse Paralympisch mannen 4x100m estafette team. Het enige nadeel is dat Keith in Engeland woont en werkt. Joep is de andere kant van de medaille die deze machine gaat laten werken.
Joep zal de dagelijkse leiding hebben en samen met Keith de schema’s maken en mij helpen bij de uitvoering en motivatie. Nu ik de eerste dag gister achter de rug heb, merk ik dat dit gaat werken. Joep weet waar hij het over heeft en begeleid mij op een prettige manier.
Met dit team op deze plek, ga ik mijn reis naar de absolute wereldtop vervolgen en de kans dat ik deze ga bereiken voelt in deze situatie ook een stuk groter. Het voelt meer als van mezelf omdat ik mijn eigen team, omgeving creër waarbij ik als topsporter het beste kan presteren op en naast de baan.
Prins Hendrik is een club waar alle faciliteiten aanwezig zijn inclusief een indoorbaan en atleten waar ik mij aan kan optrekken. In die zin kom ik ook hierin niets te kort.
Wat er nu nog meer gaat gebeuren is dat ik meer updates ga uitbrengen omdat Hervé makkelijk ‘even mee kan’ om dingen in beeld te brengen. Zo kan ik meer met jullie delen over mijn ontwikkeling als Para-Atleet.
Dus volg mijn verlengde reis naar de Paralympische Spelen Tokio 2020 op social media en mocht je vragen hebben, stel ze hieronder door een reactie achter te laten.
NOS: Nederlands zilver en brons op 100 meter bij WK para-atletiek
Toen ik op de 100 meter Brons behaalde achter Marlène gaf zij een goed interview over haar (en een heel klein beetje mijn) prestatie. Voor mij was het een mooi afsluitend nummer van dit toernooi en zoals Marlène ook benoemt, “Het was enorm leerzaam.”
“Marlène van Gansewinkel heeft bij de wereldkampioenschappen para-atletiek in Dubai haar tweede zilveren medaille veroverd. Ze werd tweede op de 100 meter (T64-klasse) en het brons was voor een andere Nederlandse, Kimberly Alkemade.”
Zilver!
Deze 200 meter was de beste race die ik ooit gelopen heb. De race klopte, van start tot finish. Dat ik aan het einde 5 honderdsten te kort kwam voor goud vind ik jammer, maar niet erg. Bensusan liep ook sterk en zij verdiende het goud. Ik weet nu echt dat ik het in me heb, want ik behaal gewoon zilver op mijn eerste grote toernooi, hoe vet!
De opdracht die Arno en ik, mezelf hebben gegeven heb ik uitgevoerd. Daardoor verliep de race volgens plan. Mooie grote passen in de bocht en de frequentie van mijn stappen verhogen naar het einde. Ook liet ik me niet van de wijs brengen door de stevige tegenwind. Die ik, als ik eerlijk, ben niet eens voelde. Het voelde allemaal heel krachtig. Gelukkig zijn er nog genoeg verbeterpunten, maar voor nu was dit de beste 200 meter die ik ooit heb gelopen.
De 26,98 seconde, de start en de aanloop er naartoe, waren alsof ik door een glazen tunnel bewoog. Ik wist dat er dingen in mijn omgeving gebeurde. ik zag de schimmen door het glas, maar ze waren niet scherp. Een top situatie, want dat is ook niet belangrijk op dat moment.
Toen ik die tunnel uitkwam, wist ik het echt eventjes niet meer.
Wat gebeurde er nou?
Ben ik nou echt als tweede over de finish gekomen?
Marlène ving een Nederlandse vlag en kwam ermee naar mij toe, op dat moment wisten we nog niet dat ze gediskwalificeerd was, en samen vierden we onze prestaties op de baan. Op dat moment leken we nog zilver en brons te hebben gepakt.
Dit heb ik nog nooit zo meegemaakt. Want Nederlands Kampioen worden is met alle respect voor het ONK Para-Atletiek, echt iets anders. Direct werden er foto’s gemaakt en stond er een camera voor mijn neus om me vragen te stellen. Eigenlijk wilde ik alleen naar mijn team en familie, waarvan ik wist dat ze buiten de mixed zone op me stonden te wachten.
Dit is een aspect van de topsport waar ik me nog nooit druk om heb gemaakt en misschien ook nooit ga doen. Maar ik moet er wel mee leren om gaan. De medaille ceremonie was hier ook een mooi voorbeeld van. Omdat ik mezelf nog geen houding wist te geven, gleed ik mijn hand door de zenuwen in mijn broekzak. Dat is ‘Not Done’. Maar goed, hopelijk is het me vergeven!
Ik heb gewoon Zilver behaald op een Wereld Kampioenschap! Ik geloof steeds meer in mezelf.
Vandaag (10 November) is het een rustdag voor mij en mag ik nog even genieten. Maar het vizier gaat nu op dinsdag ochtend, de 100 meter wordt een hele klus.
Het deelnemersveld is dan groter en de verschillen kleiner. Wanneer ik de finale overtuigend haal, doe ik het heel erg goed. Wat er vervolgens in de finale gebeurd gaan we dan wel zien.
Eerst die finaleplaats bemachtigen.