Het is weer eens tijd voor een update. Hoe gaat het met mij en wat heb ik allemaal gedaan de afgelopen periode? Ik zit nog steeds in mijn wintertraining periode. Mensen vragen mij wel eens wat bedoel je met wintertraining?

Een ijskoud fundament 🥶

Het is de periode van Oktober tot het wedstrijdseizoen, in- of outdoor, waarbij je in de trainingen het fundament legt voor je wedstrijdseizoen en figuurlijk wordt uitgewrongen. Daardoor ben je deze periode vaak moe en heb je niet veel energie om nog andere dingen te gaan doen. Deze winter hebben de trainers en ik besloten om geen rekening te houden met het indoorseizoen. Maar we wilden wel een wedstrijdprikkel opzoeken. Voor mijzelf is dit belangrijk omdat ik anders te lang in mijn ‘trainingshok’ blijf en ik het gevoel verlies, waarom ik doe wat ik doe, waarom ik het leuk vind. Het plan was om deel te nemen aan 3 wedstrijden 60m indoor. Dat is iets minder dan vorig jaar, want toen liep ik 6 wedstrijden.

Wat een grapjassen 🤣

De eerste wedstrijd was in Sittard op 21 januari, waar ik het seizoen opende met een evenaring van mijn persoonlijk record van 8,46. Daar was ik erg tevreden mee want ik had die hele week zwaar getraind. Dat ik dan alsnog mijn pb kon evenaren toverde dat wel een glimlach op mijn gezicht. De bondscoaches, Joep en Fynn, maakten de opmerking tijdens de warming-up “plaats je voet onder je heupen”, waarop ik antwoorde: “Nee! Moeten jullie mij maar niet zo moe maken😜”.

Je vliegtuig missen of het vliegtuig dat mist😲

Na deze eerste prikkel was ik uitgenodigd om deel te nemen aan de 60m indoorwedstrijd in Clermont, Frankrijk. Hier hadden ze een supertof initiatief om tijdens een World Athletics meeting Para-series te organiseren. Hoe vet is dat? Dat je tussen Olympische atleten ook jouw kunsten mag vertonen buiten Nederland? Joël de Jong en ik gingen een dag eerder, en het begon al met dat we het vliegtuig bijna misten omdat we te druk aan het kletsen waren.

De reis verliep zeer vlot. We kwamen aan in Lyon en werden door Julien, van de organisatie van X-Athletics Meeting, naar het vliegveld gebracht. Julien is heel lief, maar hij sprak geen woord Engels. Dan krab je jezelf eens achter je oren en denk je: Engels spreken, dat moeten we toch echt beter kunnen in Europa?
Gelukkig had hij een tolk bij zich.

Toen Joël en ik goed en wel begonnen aan ons programma, kregen we een bijzondere boodschap: de vlucht van de rest van onze groep was hun vliegtuig kwijt, als in de vlucht werd geannuleerd. Dat maakte het spannend of Fynn, Zara, Cheyenne, Stijn & Luigi überhaupt konden komen. Wij waren er bang voor, want dit is wel erg kort dag. Gelukkig bedacht Fynn zich sneller dan wij, de trein rijdt ook. De avond voor de wedstrijd kwam het hele clubje gelukkig aan.

Een bijzondere race vlakbij een bijzondere plek

Wat deze wedstrijd voor mij bijzonder maakte was dat één van de artsen (die mijn leven redde in 1998) kwam kijken. Ik mag van Benoit niet meer zeggen dat hij “de arts” was en daar heeft hij gelijk in. Want diegene in de traumahelikopter die heeft besloten mij naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis te brengen, hij heeft jouw leven gered. Daarin heeft hij gelijk, als die arts had besloten het plan te volgen en naar het ziekenhuis in Lyon te vliegen en mij niet bij Valance af te leveren, dan was ik er niet meer geweest.

Toen Benoit mij zag als 8-jarig kind op de brancard, wist hij dat het kantje boord was, maar hij voelde aan alles dat ik sterk ben en het ga redden. Dat ik nog niet klaar was met het leven.
Dit zag hij nu weer, 26 jaar later. De liefde voor de sport. Met zijn kinderen zag hij dit in het stadion van Clermont. Hij zag dat ik mijn 60 meter tijd verscherpte naar 8,31.

Op naar de finale van het indoorseizoen

Afgelopen zondag tijdens een uitverkocht Omnisport had ik ook de eer om mijn kunsten te vertonen op de 60m tijdens het NK Indoor Senioren. Wat was dit weer bijzonder om daar te mogen lopen. Toen ik goed en wel binnen was mocht ik meteen een nieuwe para-atleet helpen het NK Indoor iets minder spannend voor haar te maken. Voor haar was dit de eerste keer, en ze had geen idee hoe dat is om de eerste keer in zo’n vol stadion te lopen. Vond dat mooi om te zien, omdat ik er jaren geleden ook zo bij liep.

Een uurtje later was het zo ver:
Ik mocht de focuszone in.
Die trap op naar het midden van de arena.
Daar sta je dan in het midden van Omnisport!
Een paar stappen verwijderd van het startblok.

De start voelde goed, maar dat middenstuk was erg ontspannen en toen ik over de finish kwam dacht ik: “dit is geen PB, dit voelde te ontspannen”.

Mijn verbazing over de tijd die op het bord kwam te staan was dan ook gigantisch. Want de race eindigde blijkbaar in een persoonlijk record van 8,25 op 60 meter.

Interessant feitje, blijkbaar is mijn tijd de snelste 60 meter ooit gelopen door een vrouw in mijn klasse. Het is geen Wereldrecord omdat de 60 meter geen officieel Paralympisch onderdeel is.

Wat deze dag wat emotionele lading gaf, is dat ik deze tijd liep op de verjaardag van mijn moeder. Mijn moeder is er niet meer sinds het ongeluk maar dit voelde niet zo. Het voelde of ze in mijn rug blies en dit loopje tot een pb promoveerde. 60 meter is nooit mijn sterkste afstand geweest en toch eindig ik mijn 2024 indoorseizoen met een prachtig PB. Daar ben ik erg blij mee.

Daarna heb ik lekker naar de wedstrijden gekeken en liep Femke Bol een wereldrecord en finishte Cathelijn Peeters als derde daar achter. Wat was dat gaaf om te zien zeg, en de sfeer in het stadion was echt top. Cathelijn ken ik van Prins Hendrik; we komen elkaar iedere vrijdag nog steeds tegen bij de club in Vught en zijn we te herkennen aan ons harde gelach. Toch fijn om te merken dat ik niet de enige ben die zo hard kan lachen met zo’n hoge toon.

De puzzel is gelegd🧩

We hebben mijn startpositie veranderd. Ik ben twee jaar wezen stoeien met een 4-punt start. Ik kwam geen stap verder. Het moest anders. Met een beetje creativiteit zijn we tot een 3-punt start gekomen waar ik vertrouwen in heb. Waar ik mij vrij en prettig bij voel. Vooral dat vrij voelen is voor mij belangrijk om hard te kunnen lopen. Ik ben zo opgelucht dat we deze beslissing hebben gemaakt. De vorige start voelde voor mij alsof ik opgesloten zat in een kooi en eerst de sleutel moest vinden om de kooi open te maken. Nu voelt het gewoon vrij en meteen kunnen gaan. Nu kunnen we ons meer richten op waar mijn kracht ligt. In plaats van richten op waar ik niet goed in ben. Want starten daar ligt mijn kracht niet. Deze beslissing resulteert in 2 tiende harder op een 60m. Ben benieuwd of we nog meer tijd er vanaf kunnen snoepen op de 100 & 200m. Wat zou dit kunnen betekenen voor outdoor? Ik durf het niet te zeggen.

Ik heb nog nooit zo goed in mijn vel gezeten als dit jaar. Alles ligt op zijn plek. Ik geniet vooral van het feit dat het zo goed gaat. Vind de hele setting zoals het nu is top. Drie volle dagen Papendal en één volle dag Vught. Vind het ook prettig om twee coaches te hebben die zo intensief met elkaar samenwerken. Allebei hebben ze hun kwaliteiten, en soms zoek ik Fynn wat meer op en soms Joep.
Dit werkt verfrissend. Het zijn goede sparringpartners met passie en gedrevenheid. Alles is bespreekbaar, en er is ruimte voor eigen creativiteit. Dus je mag ook zelf meedenken in je eigen proces. Ze staan naast je en ondersteunen je om het beste uit jezelf te halen. Vind het toch belangrijk om te vertellen wat mijn ervaring nu is. Omdat er in de afgelopen 2 jaar best wat is veranderd in de structuur op Papendal.

Voorheen had je een bondscoach en een talentcoach, en dat waren twee aparte werelden. Nu heb je twee bondscoaches die samenwerken en talenten en ervaren atleten met elkaar mengen.
Ik vind het een hele verbetering.

Ik ga nu weer “mijn trainingshok” in, want op 16 maart staat er weer een trainingskamp op de planning in Tenerife.

Op 9 mei open ik het outdoorseizoen op de 100m bij mijn club Prins Hendrik in Vught tijdens de Harry Schulting Games.
Dit ontzettend spannende seizoen nadert snel
Ik ben ook bruiloft zaken aan het regelen.

Spannend, spannend!
2024 wordt hoe dan ook een mooi jaar!
Ik voel het.