Ik ga door. We gaan door.
De Summerbreak van twee weken is voorbij. Samen met mijn geliefde ben ik een week naar Turkije geweest. Dit was hard nodig, de reden hiervan lees je verder in mijn blog.
Maandag begint de 4e trainingsweek van het 2e seizoen dit jaar op weg naar het WK in Dubai. Ik zit qua fase nu in een dal van training. Ik ben niet in staat om nu te pieken omdat ik nu in een zwaar trainingsblok zit. Mijn spieren voelen vermoeid en ik krijg weinig rust.
Het werkt met periodisering. Mijn trainer gaat mij eerst sterker en moe maken. Vlak voordat je moet pieken ga je meer op topsnelheid trainen en krijg je steeds meer rust. Zodat je, je steeds meer uitgerust gaat voelen. Het doel hierachter is dat je – wanneer het erom gaat – ook weer een nieuwe topprestatie kunt leveren. Dat is in dit geval nu het WK in Dubai in de week van 4 november. Hiervoor vertrek ik 25 oktober een week op trainingstage in Turkije. Tijdens deze trainingstage is het de bedoeling dat ik naar mijn piek groei en makkelijk snelheid maak.
Afgelopen vrijdagavond liep ik mijn eerste 100m trainingswedstrijd in Utrecht. In de ochtend deed ik krachttraining op Papendal en reed daarna door naar Utrecht. Deze wedstrijd was een experiment om te voelen wat ik presteer, wanneer ik in deze fase zit. Ondanks de vermoeidheid had ik zin in een wedstrijd. Maar na het startschot voelde ik alsof ik door een muur heen moest, terwijl de omstandigheden verder goed waren. De baan was prima en de wind 0.4 in de rug en het zonnetje scheen. Het experiment resulteerde in een tijd van 13.68, een halve seconde trager dan mijn PR. De bevestiging dat ik goed train de afgelopen 3 weken.
Er speelt meer, dat zwaar weegt. Afgelopen vrijdagochtend voordat ik naar Papendal reed rolden de tranen over mijn wangen. Ik dacht aan wat mijn tante tegen me zei; “Het maakt mij niet uit wat je loopt, schat. Ik ben hoe dan ook trots op jou. Als je geen medaille wint, dan koop ik gewoon 10 medailles voor je”.
Het raakt mij omdat mijn tante zichzelf op 1 juli van het leven beroofde door een overdosis morfine.
Ze was al langer depressief en het laatste jaar maakte ik mij enorm zorgen om haar. De depressie drong steeds dieper in haar lichaam. Ze kon niet per direct opgenomen worden vanwege wachtlijsten bij de GGZ. Hoe ze er vanaf had gebracht als ze wel een dergelijk traject in was gegaan, zullen we nooit weten. Ze had in januari al eerder een poging gedaan. Vanaf dat moment voelde ik al dat het geen nieuw begin meer ging worden.
Mijn tante heeft het verlies van haar man, mijn oom, nooit kunnen verwerken. Ze had het 7 jaar geprobeerd maar kon niet zonder hem. Ze voelde zich ontzettend eenzaam.
Deze eenzaamheid was zo groot dat zelfs al was ieder er voor haar, niemand kon deze leegte voor haar opvullen.
De band met mijn tante was heel sterk. We waren als moeder en dochter. Ze heeft heel veel bijgedragen aan mijn ontwikkeling tot aan volwassen vrouw.
Na het verlies van mijn moeder, 21 jaar geleden, is ze er altijd voor mij geweest. Tijdens mijn herstel en revalidatie en de nasleep hiervan. Tijdens alle keren dat ik liefdesverdriet had. Of alle andere simpele dingen die minder leuk zijn om met je vader te delen. Ze was een tante, een vriendin en een moeder in 1 voor mij.
Tuurlijk gaan er wisselende emoties door mij heen. Waarom laat je mij in de steek? Waarom moet ik weer zo’n groot verlies verwerken?.
Maar als ik diep in mijn hart kijk dan weet ik hoeveel pijn ze had. Dat gunde ik haar niet. Ik hield zoveel van haar dat ik haar elke dag nieuw geluk wenste. Laat dat laatste nu niet iets vanzelfsprekends zijn voor iedereen. Ik vind het doodzonde en het is nog steeds heel dubbel. Aan de ene kant heb ik empathie voor haar keuze, maar aan de andere kant is het moeilijk voor te stellen om de dood als enige uitweg te zien.
Kon ik haar maar 1 dag laten zien en voelen, hoe ik het leven zie.
Ondanks het verdriet van dit grote verlies wat ik nu met mij mee draag, heb ik tot nu toe meer goede dagen dan slechte dagen ervaren. Dagen dat ik weer kan lachen, de zon zie schijnen en de vogeltjes buiten hoor fluiten.
Ik ga door! We gaan door! Ondanks dat mijn rugzak nu iets zwaarder voelt. Ik ga ervanuit dat het met de tijd weer wat lichter wordt. Want nog steeds heb ik sterk het gevoel dat er nog meer in het vat zit aan prestaties. In haar afscheidsbrief schrijft ze dat ze wil dat ik door pak en ga voor mijn grote droom. Ze zal met mij mee vliegen. Ik ben nu ook zo ver gekomen. Opgeven is geen optie. Met zo’n geweldig team van mensen om mij heen, gaan we door.
