door Kimberly Alkemade | 18 september 2019 | 2019, Ontwikkeling & Updates
Iets meer dan twee jaar geleden begon ik weer te rennen, na 19 jaar dat niet echt te hebben gedaan. Vorig jaar November, ging ik full-time trainen op Papendal bij Bondscoach Arno Mul. Vandaag bereik ik een volgende mijpaal! Ik ga met Team NL naar het Wereldkampioenschap Para-Atletiek in Dubai. Op zowel de 100 meter, als de 200 meter sprint.
Het staat al een tijdje op mijn evenementenoverzicht. Maar tot dit moment was dat allemaal officieus, nu niet meer! Vanaf vandaag ben ik officieel geselecteerd. Ik ben hier zo ontzettend blij mee, want de afgelopen periode was niet makkelijk op persoonlijk vlak.
Dit zijn van die
momenten waarop je terugdenkt aan je voorgaande mijlpalen en stil staat bij wat
je allemaal doet, bereikt en hoe je jezelf ontwikkelt. Mijn persoonlijke
ontwikkeling sinds ik deze keuze heb gemaakt is enorm. Want hoewel ik in de
basis nog wel dezelfde Kimberly ben, ben ik toch een betere versie van mezelf
geworden.
Nu op naar de
volgende mijlpaal! Ik durf het nog niet hardop te zeggen, maar jullie kunnen
het allemaal wel bedenken wat de volgende mijlpaal in November moet gaan zijn.
Ik wil mijn partners, van Dort Letselschade, Frank Jol, Boumij Makelaars, iedereen die afgelopen kerst heeft gedoneerd en natuurlijk de Atletiek Unie, want zonder jullie steun zou dit nooit gelukt zijn.
door Kimberly Alkemade | 28 juni 2019 | 2019, In de Media
Leven met Amputatie besteedde aandacht aan de door Bernadette de Jong geproduceerde korte docu “80 Percent”.
Bekijk nu een documentaire over Kimberly Alkemade. Kimberly traint hard om over twee jaar haar debuut te maken op de Paralympische Spelen in Tokio. Kijk mee!
door Kimberly Alkemade | 31 mei 2019 | 2019, Ontwikkeling & Updates, Wedstrijden
Geloven doe ik het nog niet, want er is nog zo veel te verbeteren! Maar ik heb de WK limieten voor de 200 meter én de 100 meter gelopen. Vorige week liep ik nog zo’n teleurstellende wedstrijd in Wageningen en nu een week later ziet de wereld er een stuk zonniger uit!
24 mei was ook een schitterende dag in Zwitserland. Hervé kwam in de ochtend aan in Nottwil nadat hij de hele nacht had doorgereden om vanuit Nederland in Zwitserland te komen. Wat ook super gaaf was, is dat een deel van mijn familie ook naar Nottwil is gekomen voor mijn eerste internationale wedstrijd. Vijf man sterk was hier voor mij. Dat gaf me echt een heel goed gevoel.
Dat goede gevoel heb ik meegenomen naar de eerste 200 meter. Want hoewel daar veel aan te verbeteren is, was het een sterke 150m race van mij. Ik kwam heel goed de bocht uit en bleef dichtbij de kop van het veld. De laatste 50 meter trad de verzuring op en wist ik de race niet goed door te stampen. Desondanks leverde mij dit een tijd op van 27,67 wat best ver onder het WK – limiet zit van 28,15.
Nu ik de video’s heb teruggezien, vind ik wel dat ik door had moeten lopen tot over de finish.
Maar goed ik verzuurde ook hard en deze quick-win ga ik de komende weken zeker oppakken.
Een paar uur later stond de 100 meter op de planning. Hier verwachtte ik eigenlijk weinig van. Het super gevoel van de 200 nam ik mee naar de volgende race. Ik wist bijna zeker dat ik hier een Personal Best ging lopen. Ik dacht rond de 13,50. Maar nog niet onder het limiet van 13,30.
Toen het startschot klonk kwam ik redelijk uit m’n blok, echter liep ik te snel recht op. Hierdoor gaf ik na 30 meter pas echt gas. Eindelijk had ik weer het gevoel te vliegen. Dat heb ik een tijdje gemist. Ik ben blijven door stampen, sneller, sneller en toen over de lijn. Net als bij de 200 meter had ik nog geen idee van mijn tijd. Dat duurt altijd even.
Marlene wist wel direct dat ze een nieuw wereldrecord op de 100 meter had gelopen. Echt knap van haar, die moest ik daarmee feliciteren. Dus ik liep met de anderen naar de tent om mijn spullen te verzamelen en van been te wisselen. Toen zag ik mijn coach Arno bij de callroom-tent staan, met zijn telefoon in de hand. Hij kwam mij mijn tijd vertellen.
Hij zei; 13,2!
Ik zei; Doe normaal!
Hij zei; Heb ik ooit tegen je gelogen?
Arno Mul & Kimberly Alkemade
Ik deed snel mijn spikes uit en gaf mijn coach een knuffel. Daarna deed ik mijn schoenen aan en gooide ik mijn tas op de grond en sprong ik in de armen van Hervé. Mijn vader en broer en ik zelf waren in tranen. Daarna omhelsde ik mijn vader, broer en aanhang. Het was een emotioneel en prachtig moment. Misschien wel één van de mooiste uit mijn leven tot nu toe.
Ik heb het gewoon gedaan. Ik heb onder de limieten gelopen! Ik ga naar het WK namens Nederland op de 100m en 200m! HOE VET!
door Kimberly Alkemade | 29 april 2019 | 2019, Ontwikkeling & Updates
Het begint bij mij nu echt te kriebelen. De hele winter heb ik nu getraind en ik wil weten waar ik sta. Hoeveel beter ben ik nou geworden door al deze vermoeiende trainingen? Op dit moment zit ik op trainingstage in Valencia. We trainen nu meer op kwaliteit in plaats van kwantiteit. Dat betekent dat ik nu meer naar mijn topsnelheid ga toewerken. In de winter heb ik kracht verder opgebouwd en tempo’s gelopen. De tempo’s vond ik de zwaarste trainingen van allemaal, ik vroeg mezelf dan: “Waarom vind ik dit ook alweer leuk?” Mijn progressie geeft daar antwoord op. Daar doe je het voor!
De trainingstage in Valencia begon de eerste twee dagen goed. Omdat de baan heel snel is, moet je oppassen dat je jezelf niet voorbij loopt. Stiekem deed ik dat wel een beetje. Ik ging zo lekker hard! Tot ik de derde dag getroffen werd door een buikgriep. Onze fysio Britt was een paar dagen ‘zuster Britt’. Ze kwam thee, eten en paracetamol brengen en zorgde heel goed voor mij. Die buikgriep hield me vijf dagen van de baan en training. Waardoor mijn trainingschema een deuk op heeft gelopen. Dat moet nu weer rustig opgebouwd worden. Gelukkig ben ik weer bijna op het niveau van de eerste twee dagen.
Ik voel dat ik zo veel sterker en sneller ben geworden, maar tegelijk geloof ik het pas wanneer het op de klok staat.
Mijn doel voor 2019 is duidelijk, het WK te Dubai in November. Om hier naar toe te mogen moet ik minimaal de limieten lopen van 13,30 op 100 meter en 28,15 op 200 meter. Eind vorig seizoen was ik daar al best dichtbij en toen trainde ik nog niet fulltime.
De ervaring dat ik mezelf nog dagelijks ontwikkel is geruststellend. Er is nog zoveel verbetering mogelijk op zoveel vlakken. Ik heb de afgelopen winter natuurlijk al heel wat stappen gezet. Naar mijn gevoel ben ik nog lang niet aan mijn plafond. Dat gaat hopelijk nog een aantal jaar duren.
Een voorbeeld, sinds kort ben ik begonnen met rechts voor starten en twee handen aan de grond (blokstart). Hier ben ik nog niet aan gewend en dan merk ik weer dat zoiets als starten niet eenvoudig is. Om dat eigen te maken, heeft tijd nodig en dus geduld. Laat dat niet mijn sterkste punt zijn en iets waar ik ook in ontwikkel.
Dit alles maakt het vertrouwen in eigen kunnen groot. Zeker wanneer ik terugkijk op de stappen die ik heb gemaakt deze winter. Op lichamelijk vlak en mentaal vlak ben ik gegroeid. Trainingen die ik een jaar geleden niet voor mogelijk hield, heb ik nu gedaan. Mijn grenzen zijn een behoorlijk eind verlegd.
Dit alles maakt dat ik niet kan wachten tot de competities gaan beginnen. Want ik weet van mijn ervaringen vorig jaar dat ik dan ook grote stappen ga zetten.
Kom je mij bij de eerste volgende wedstrijd aanmoedigen op de atletiekbaan? Ik zou het echt super leuk vinden! Je ziet op de evenementenkalender wanneer mijn wedstrijden zijn. Ik beloof deze lijst goed bij te houden.
Van de volgende wedstrijd zullen we weer een video maken, net zoals we dit vorig jaar deden!
Hopelijk tot dan!
door Kimberly Alkemade | 5 maart 2019 | 2019, Ontwikkeling & Updates
In November begon ik met fulltime trainen en we zijn inmiddels 4 maanden verder. Nog drie maanden te gaan voordat de wedstrijden beginnen.
Ik heb mij razendsnel ontwikkeld. Dit blijkt uit mijn testen, tevens uit de de 60m indoor wedstrijd die ik 16 februari liep op het NK Indoor te Omnisport. Ik ging van een PR 8,83 naar een PR 8,67.
Ik kon nog nadenken tijdens die 60m dus er zat nog marge in. Ik ben mij nog niet bewust van mijn topsnelheid. Dat ga ik de komende tijd nog leren.
Technisch ben ik beter gaan lopen, maar ik en mijn coach zitten nog ver van tevredenheid af.
Nog zoveel te leren en te groeien.
In Tenerife heb ik mezelf fysiek en mentaal beter leren kennen. Waar liggen mijn grenzen en wanneer is het teveel? Hoe uit zich dat bij mij en hoe maak ik dat kenbaar aan mijn omgeving? Open en eerlijk blijven naar jezelf en omgeving blijft het allerbeste om te doen. Tevens in het kader van blessurepreventie.
Nog steeds word ik regelmatig geconfronteerd met dingen die ik nog niet kan, maar mijn mindset t.o.v. die confrontatie is wel verbeterd.
Betekent niet dat ik het er nog steeds moeilijk mee kan hebben.
Ik kom in gebieden met mijn lichaam waar ik nog nooit ben geweest, dit doet mij wel eens verdriet.
Verdriet van besef dat ik veel sterker ben dan ik denk en van de confrontatie met jezelf.
Ik merk bv. dat ik het moeilijk vind om de controle los te laten. Dan word ik terug geworpen op dat 8 jarige meisje in het ziekenhuis die zelf het verband van haar stomp wilde halen. Een ander mocht het niet doen, zelf doen. Ik heb door mijn ongeluk veel in angst geleefd. Mensen waarvan je houdt kunnen namelijk zomaar ineens uit je leven worden gerukt en tegelijk verlies je, je been en nog zoveel meer.
In dit leven bestaat er geen angst meer. Angst was al een slechte raadgever maar nu helemaal. Er bestaan enkel mogelijkheden, groei en vooruitzichten.
En dan moet ik fysiek loslaten wat was en gewoon ‘doen’.
Als ik mij ergens in stort en ik heb een doel dan wil ik er echt 200% voor gaan. Hierdoor vergeet ik soms om even stil te staan en terug te kijken naar de weg die ik al heb afgelegd. De struggle die ik heb moeten ondergaan, de slappe lach momenten, de kleine overwinningen, de leermomenten en de grote stappen die ik al heb gezet.
Zeker als je zo zwaar traint dan kan je niet altijd in je piek leven en vrolijk zijn, soms voel ik me ook wel eens down van de vermoeidheid.
Dus pak ik even wat meer rust, anders kan ik straks niet weer 10 stappen vooruit zetten. Daarnaast geniet ik even van het uitzicht, want ik ben best trots op mezelf 🤗.
