We zaten dan in de auto naar het liedje te luisteren Sunny Days van Armin van Buuren en dan pakte ik je hand vast. Je kneep dan terug in mijn hand en glimlachte naar mij. Je straalde de warmte en de liefde uit. Met je ogen zei je; “Ik ben er voor je meisje”. Mijn tante heeft zich 1 Juli 2019 van het leven beroofd.
Sommige mensen hoor ik al zeggen, “Dat is toch al drie jaar geleden?” Rouwverwerking zit complex in elkaar en er is geen goed of fout. Iedereen doet dat op zijn eigen manier. Dit jaar heb ik besloten om er actief iets mee te gaan doen. Omdat ik er klaar voor was. Iemand loslaten waar je jezelf niet op hebt kunnen voorbereiden is één van de moeilijkste dingen die er zijn. Rouwen is topsport. Ik deed sinds 1 Juli 2019 twee topsporten naast elkaar. Het slokte mij helemaal op, de weegschaal was niet in balans.
Waarom ging ik 125km wandelen in 6 dagen?
Er komt een moment dat je zonder jouw moeder in je leven verder zal moeten. Voor mij kwam dit moment op mijn 8ste en een tweede keer op mijn 29ste. Ik had zo’n lieve tante die bereid was om die rol per ongeluk op zich te nemen in mijn ontwikkeling als volwassen vrouw (van 8ste tot 29ste). Sommige mensen doorlopen het proces van het verlies van een ouder – wanneer het op de natuurlijke manier gaat – veel later in hun leven. Er was niemand meer met een moederrol in mijn leven. Dit pijnlijke feit geeft een officieel gevoel volwassenheid en vereist dat ik op eigen benen sta. Dat besef en het bijbehorende proces is niet eenvoudig.
Na de spelen in Tokyo heb ik echt veel nagedacht over waarom het brons was. Welk traject moet ik doorlopen om in Parijs nog sneller te zijn? Als ik geen topatleet zou zijn dan had ik het een paar jaar de tijd gegeven. Maar deze tijd heb ik niet dus kon ik niet anders dan mijn angst, pijn en verdriet recht in de ogen aan te kijken. De spiegel van mijn eigen pijn.
Mijn tante had brieven voor mij achter gelaten, waardoor ik na haar overlijden lang met allerlei onverwerkte emoties rondliep. November ging voorbij, daarna december. Toen januari 2022 en er kwam geen verschil. Ik voelde mij voornamelijk somber. Ik schrok ervan en ik herkende mezelf niet meer. Na 3 maanden schakelde ik de hulptroepen in. Topsport ging voor drie maanden naar de achtergrond. Ik trainde nog maar verdeeld over drie dagen in plaats van zes. Topsport was even niet meer het belangrijkste in mijn leven. Mijn psychische gezondheid zette ik op nummer 1. Ik vond het verschrikkelijk om mij zo te voelen. Ik erkende dat ik niet alleen uit de put kan komen. Immers doe je niets alleen.
Een pelgrimstocht om iets te vinden en verliezen
Ik ging in gesprek met een mental coach en plande een solo-wandeling. Ze noemen het in Spanje de Camino, een pelgrimstocht. Dus mensen denken vaak dat enkel gelovigen deze route lopen. Maar tijdens de wandeling kwam ik voldoende ‘”niet-gelovigen” tegen. Mensen die van de rust en het mooie landschap wilde genieten of gewoon graag op pad waren. Sommigen liepen de camino voor een overleden dierbare, netzoals ik.
Ik begon in Valenca Do Minho in Portugal en eindigde 6 dagen later in Santiago de Compostela in Spanje. Het was 125km. 20 km per dag en de laatste dag was 25km. Dit deed ik alleen, een spannende maar bewuste keuze. Dit was namelijk mijn proces. Soms mag je even uit je veilige haven om jezelf te ontwikkelen.
Tijdens de wandeling besefte ik mij al doe je iets solo dan ben je zelden echt alleen. Tijdens zo’n wandeling ontmoet je verschillende mensen, ieder met een eigen verhaal.
Tijdens de wandeling schreef ik verschillende brieven terug aan mijn tante. Al wist ik dat zij ze niet zou lezen, visualiseerde ik dit wel. Dit deed ik vooral om mijn eigen emoties de ruimte te geven. Het leek of ik met een zware rugzak de route liep en er met iedere brief aan haar iets uit die rugzak ging. De last die ik voelde werd stapje voor stapje minder.
Waar ben ik aan begonnen?!
Tijdens de wandeling kreeg ik tegelijk te maken met fysieke uitdagingen zoals blaren op mijn stomp en zware bergopwaartse tochten. Ik krabte mezelf regelmatig achter de oren en vroeg “waar ben ik in godsnaam aan begonnen?” Ik ontdekte dat wandelen iets anders is dan sprinten. Ja, ik ben in topconditie, maar dit deed ik niet eventjes. Want ik ben hier niet voor getraind. Wat dit type wandeling van je lichaam vraagt is iets totaal anders. Toch heb ik het gehaald omdat topsport mij wel heeft voorbereid op de mentale uitdagingen die de fysieke problemen met zich meebrengen. Dus ik heb het gehaald, maar dat vroeg wat van me.
De laatste dag zag ik die kerk in de verte en ik kon mijn geluk niet op. Het was nog 5 km! Mijn lichaam schreeuwde stop hiermee. Ik ontdekte dat ik op eigen benen kan staan zonder mijn moeder en – wanneer het tijd is – zelfs zonder mijn vader. Mijn vader heeft mij alles al meegegeven wat ik moet weten. Het gemis van mijn tante blijft altijd en dat mag ook. Je hebt niet voor niets veel van iemand gehouden. Deze liefde zal altijd blijven.
De dood is nu eenmaal iets wat na het leven komt. Soms onnatuurlijk, soms natuurlijk. Soms word je zo gegrepen in het leven op zaken waar je geen invloed op hebt, maar die toch gebeuren. De kunst is dan om de emoties er te laten zijn en in het moment te blijven. Want NU is het enige wat we hebben. In mijn geval wandelde ik het eruit. Stap voor stap. Dat is ook een manier. Mijn advies zou zijn; zoek jouw manier.
Voor het eerst in lange tijd heb ik weer plezier in hard rennen over de atletiekbaan. Dat heb ik toch te danken aan het team van mensen die nu om mij heen zijn.
Waarom begon ik er ook alweer aan?
Dat onbevangen gevoel. De rust in mijn lichaam en geest. Dat ik niets te verliezen heb. Dat het goed komt. Dat heb ik gevonden.
Heb je vragen of opmerkingen? Stel ze in de comments.
Er komt nog meer voordat het wedstrijdseizoen begint. Dus houdt de blog en mijn socials in de gaten.
Het Japanse designlab revolutioneert en democratiseert protheses
CNBC bezoekt Xiborg, een bedrijf in hardloopprotheses uit Tokio, en ontmoeten we Nederlandse Paralympische medaillewinnaar Kimberly Alkemade, die de organisatie erkent dat ze haar succes heeft gesteund.
Met hier en daar een pijntje maak ik het goed, aan het begin van de wintertraining. Ik ben blij met hoe het afgelopen seizoen is gegaan en ik ben tevreden met mijn bronzen plak. Er kwam wel veel meer bij kijken dan ik dacht, het is meer dan een stukje zo hard mogelijk lopen op een baan.
Hoe ga je om met druk, maar vooral wat heb je nodig op de Paralympische Spelen? Wat kan je wel en juist niet gebruiken? Mijn ervaring van mijn eerste Paralympisch Spelen gaven mij de ruimte om dat voor mezelf te ervaren.
Mijn droom is Goud op de spelen in Parijs.
In een vol stadion met al mijn geliefden op de tribune. Dit durf ik nu hardop uit te spreken, “ik ga voor Goud”. Met plek twee of drie neem ik geen genoegen.
Ik heb nu alle toernooien een keer meegemaakt. Ik ben toe aan de volgende stap.
Het klinkt misschien gek, maar ik geloof dat sommige dingen met een reden gebeuren. Als het niet gaat zoals je wil, dan is er altijd iets te leren. Mijn bescheiden kant vindt dat ik ervaring miste. De andere kant van mij die zegt “dat ik met een hoop levenservaring begon, wat ook wat waard is”. Maar bovenal ben ik ervan overtuigd dat ik sneller ga worden dan tot nu toe ben geweest. Ik ben nog niet klaar en ik denk dat anderen dat ook hebben gezien.
‘Fly baby Fly’ gaat niet over dat je meteen kunt vliegen. Het gaat over het leerproces voordat je dat kunt.
Sprinten zonder rem in je lichaam & geest, hoe doe je dat?
We zitten nu in de donkere dagen voor kerst en dan blik ik terug op het jaar. Op de mooie, maar ook de minder mooie momenten.
Mensen vragen wel eens aan me; heb je nooit de drang om ermee te stoppen? Mijn antwoord is; Ja, die momenten heb ik wel eens gehad.
Dan zit je weer in die uitputtende wintertraining periode.
Vaak ben je moe na zware trainingen. Tuurlijk vraag je jezelf dan wel eens af; “Waar doe ik dit nu eigenlijk allemaal voor?” En het bijzondere is dat het antwoord op deze vraag mij motiveert om door te zetten. Dan besef ik dat de drang om door te gaan vele malen groter is.
Topsport heeft mij geleerd dat je zonder pijn niet kunt groeien. Dat je soms juist je angsten of je uitdaging recht in de ogen aan moet kijken om verder te komen. Niets komt vanzelf. Het is een mentaal & fysiek spel.
Kortom waar doe ik het voor? Omdat de liefde voor het leven en de sport alles overheerst.
Bedankt Tokyo voor de organisatie en deze prachtige leerschool. Toch ga ik op alle facetten eerlijk zijn over hoe ik deze spelen heb beleefd. Het voelde niet als mijn spelen en niet als een droom die uitkomt.
Er is zoveel meer waarvoor ik wil vliegen over de baan. Ik verlangde naar het gejuich van het publiek, de handkus van mijn familie & vrienden vanuit het stadion. Om te kunnen vliegen moet ik mij vrij voelen en dat voelde ik mij niet. Ik zat in een corona bubbel met mondkapjes en twee meter afstand. Contact met andere team NL’ers was beperkt en was ook geen connectie met sporters uit andere landen. Deze verbinding miste ik. Ik zag niets van Tokyo behalve de route van het paralympisch dorp naar stadion.
Ik heb mij vooral gerealiseerd dat ik het niet alleen voor mezelf doe.
Mijn eigen coach was helaas ook niet aan mijn zijde. Omdat wij zo proces gericht bezig zijn wil je de ervaring zo graag delen met je coach. Ik was vier weken zonder hem. Deze spelen waren alles behalve in mijn voordeel. Het waren de eerste en tegelijk de moeilijkste spelen die ik ooit zal meemaken.
Vroeger deed ik aan theater en dan waren we een jaar lang aan het repeteren voor de grote show. Zonder publiek zou de show niet doorgaan. Er zit een entertainer in mij. Als sporter ben je in jouw onderdeel eigenlijk een soort kunstenaar. In mijn geval de kunst van het sprinten met één blade.
Natuurlijk wist ik vooraf dat corona deze spelen in zijn greep zou houden. Zo goed als ik kon was ik voorbereid. Ik denk dat ik mij op mijn manier goed staande heb weten te houden. Als ik dit overleef dan kom ik er alleen maar sterker uit, vertelde ik mijzelf. Ik wilde niet opgeven, hoe moeilijk ook. Trots en blij ben ik, dat ik door de zure appel heen heb gebeten en heb vol gehouden. Want ik geloof dat de toekomst er beter uit zal zien zonder mondkapjes en twee meter afstand.
Desondanks waren er ook mooie momenten. Want samen met de atleten in mijn appartement vormden we een kleine familie. We ondersteunden elkaar bij successen en teleurstellingen, deden lekker gek en bouwden soms een feestje. Lara Baars was mijn kamergenoot en de rest van het appartement waren Olivier Hendriks, Joel de Jong, Levi Vloet, Ranki Oberoi en Take Zonneveld. Je zit in de bubbel van dat appartement en iedereen weet daar hoe je iets doormaakt en dat maakt ons heel hecht. Je mist elkaar ook direct als er iemand eerder huiswaarts keerde.
Niet te vergeten de Japanse organisatie die ons toejuichden en een warm hart toedroegen.
We kregen elke dag cadeautjes en hier zaten veel geluks wensen bij, door Japanse schoolkinderen gemaakt. Origami heb ik legio gehad en allemaal bewaard. Deze lijst ik in samen met mijn medaille. Ik denk dat het Japanse volk het moeilijk vond dat ze niet het stadion in mochten.
Het is super cool om te kunnen zeggen dat ik de eerste vrouw ben ter wereld op het Japanse merk Xiborg en ook nog met een Paralympische medaille met gezien de omstandigheden voor mij wel een goud randje.
Wanneer ik mijn bronzen plak in mijn handen heb, voel ik hoop en vastberadenheid
De 200 meter races die ik in Tokyo gelopen heb voelden technisch beter dan die in Dubai. Jammer genoeg voelde ze slechter qua uithoudingsvermogen. Daarmee werd de prestatie die ik heb neergezet het maximaal haalbare. Gelukkig is uithoudingsvermogen goed trainbaar en heb ik nu een goed platform voor extra snelheid.
De heat van de 100m ging goed, echter de 100m finale voelde ik mij niet lekker, waarschijnlijk een voedselvergiftiging. Daardoor ging mijn 100m finale niet goed. Je ziet dat ook terug in de race dat er te weinig energie aanwezig was om nog goed door te kunnen trekken. Terwijl mijn finish juist mijn sterkste deel is. Ik baalde dat ik mij zo voelde want ik wist de dag van tevoren wat ik moest doen om de 100m t.o.v. de heat te verbeteren. Hoe hard ook, heb ik nu geleerd dat het een momentopname blijft.
Het eerstvolgende toernooi is het wereld kampioenschap in Kobe Japan in augustus. Ik heb er heel veel zin in want ik voel dat er meer in zit, maar voor nu ben ik vooral toe aan vakantie. 1 november begin ik aan de volgende trainingscyclus.
Ik wil mijn partners enorm bedanken Van Dort Letselschade, Veilige Sportvloer, Fonds Gehandicaptensport, Adidas, Sport Stories en Xiborg.
Ken Endo de ontwikkelaar van de blade ziet een mooie toekomst voor zich in het verbeteren van mijn materiaal samen met Gijs van Gent mijn orthopedisch instrumentmaker in Nederland.
HashtagFysio wil ik bedanken voor de steun en mij heel houden naar het toernooi toe en Homme Rodenhuis voor het heel houden en het luisterend oor tijdens het toernooi.
Bondscoach Arno Mul & mental coach Eefje Raedts ondersteunde mij goed. Zij hebben mij het gevoel gegeven dat, ondanks dat ik het moeilijk vond, ik er tijdens spelen niet alleen voor stond.
Mijn trainer Joep Janssen en Keith Antoine enorm bedankt voor afgelopen jaar en wat we samen hebben kunnen bereiken. Denk dat het goed is voor iedere (para) atleet om te weten dat je altijd je eigen weg kunt bewandelen en doe vooral wat het beste is voor jou.
Dit wedstrijdseizoen eindigde ik in top 6 op de 100m en top 3 op de 200m van de wereld en liep ik in totaal 18 wedstrijden. In al deze wedstrijden leerde ik iedere race iets nieuws.
Ik leerde zoveel dat het voldoende bleek voor een ticket naar de Paralympische Spelen. Wat ik het fijnste vindt aan deze hele situatie is dat ik het op mijn eigen manier heb kunnen doen. Daarvoor moest ik mezelf op de eerste plaats zetten en heb veel moeten aanpassen, mijn omgeving, mijn team en mijn materiaal. Hier ben ik enorm trots op. Zeker wanneer ik terug kijk op de staat waarin ik was toen ik in Juni 2020 bij Joep begon te trainen.
Toen voelde het alsof het maken van één sit-up al veel was. Dit hele proces heeft mij geleerd dat je mentaal goed in je vel moet zitten om je lichaam op de toppen van zijn kunnen aan te sturen. Met tot gevolg dat ik weer terug moest naar de basis.
En dan moet je ook nog even dealen met alle COVID19 perikelen. Niet weten of je mag trainen in Vught, kan je de krachtruimte wel gebruiken? Mag ik een andere krachtruimte gebruiken?
Gelukkig heb ik hierbij ook hulp gekregen van Brabant Sport. Zij hebben me geholpen door TeamNL Centrum Zuid beschikbaar te maken voor krachttraining toen ik niet bij PH mocht trainen vanwege de maatregelen.
Gelukkig wordt je van overwonnen tegenslagen enkel wijzer en sterker.
De samenwerking tussen Joep en Keith kende, zoals iedere partnerschap zijn ups en downs. Zij hebben elkaar niet uitgekozen. Dat heb ik gedaan en dat zorgde soms voor wat frictie en ook dit is uiteindelijk erg waardevol. Deze frictie heeft mij ook geholpen op mijn pad naar Tokyo. Want het leert je verder te kijken dan de gebaande paden.
Een voorbeeld van frictie was Keith’s aanpak van standaardisatie en de variatie die Joep wil aan brengen. Dit standaardisatie brengt een vorm van focus die mij helpt om dingen op te pakken, terwijl de variatie me helpt dingen interessant te houden en dezelfde uitdaging op meerdere manieren te tackelen. Dit jaar heeft de nadruk op standaardisatie gelegen, hoe moeilijk dit ook voor mij is. Maar het heeft me wel een sterke basis gegeven.
Nu ben ik in Japan mijn voorbereidingskamp aan het afronden. Mijn vorm begint nu te komen, het voelt alsof alles nu op de juiste plek valt. Morgen gaan we het Paralympisch dorp in en houden we deze scherpte en snelheid vast. Er zijn een aantal atleten waar ik veel lol mee heb en dat maakt het bijzonder. Dat je deze ervaring kunt delen met andere. Want uiteindelijk maak je samen de herinneringen.
Ik kijk enorm uit naar de spelen en daar te shinen. Maar ik ga vooral genieten want alleen al deze ervaring pakt niemand van me af.
