Wanneer ik terugblik op mijn reis naar Paralympisch topsprintster dan hoort de titel eigenlijk te zijn; ‘De reis naar mezelf’.
In topsport ben je continu op jezelf aangewezen, dus als jij fysiek of mentaal steken laat vallen dan zie je dat ook direct terug in een race.
8 mei opende ik het seizoen in Lisse met een valse start en de week erna was de Grand Prix in Nottwill en mijn wedstrijdseizoen begon verre van goed.
Ik voelde mij te gespannen. Daarnaast was mijn voorbereiding om te racen verre van optimaal. Ik had enkele pijntjes zoals mijn peroneus en SI – gewricht in lage rug. Dit resulteerde in vijf weken geen baantrainingen enkele weken voor het wedstrijdseizoen.
Foto door: Mathilde Dusol
Ook kon Keith niet naar Nederland komen om de goede lijn van Stellenbosch door te zetten. Daardoor verloor ik de scherpte die ik daar had gevonden. Hoognodig tijd dat Keith deze kant op komt, al is het alleen maar om Joep te ontmoeten en bij te praten.
Om het allemaal nog complexer te maken was mijn orthopedisch instrumentmaker drie maanden weg om soldaten in Armenië weer op de been te helpen.
Hierdoor zijn mijn koker en blade nog niet op orde voor het wedstrijdseizoen. Mijn blade staat te ver van de koker af en hierdoor zie je een swing in mijn blade die energie kost. Ook helpt me dit niet bij het controleren van mijn blade. Maar na het Europees Kampioenschap zal dit opgelost worden.
Ondanks al deze imperfecties loop ik nog steeds voor op schema en hebben we genoeg tijd om op wedstrijdniveau te komen.
In Nottwill heb ik mij geplaatst voor het Europees Kampioenschap op de 100 & 200m. Tijdens de 200m liep ik ook al onder het kwalificatielimiet voor de Paralympics in Tokio. Maar ook in Nottwill waren er een aantal punten die mijn direct tijdswinst kunnen opleveren. Zo besloten we om zonder startblok te starten omdat ervoor gekozen is om hier geen aandacht aan te schenken in de winter.
Tijdens mijn laatste 100m in Nottwill hervond ik het goede gevoel. Daardoor weet ik nu ook hoe ik mentaal in de wedstrijd moet staan om de volgende race te verbeteren. Hier heeft Joep mij uitstekend bij geholpen.
En dat is vooral genieten en geloven in mijn potentie.
Genieten dat ik weer mag racen na uitstel van de Spelen en ondanks alle Corona-maatregelen. Ik mag weer en nu voel ik me ook een stuk meer ontspannen als toen ik in Lisse begon. Ik had er veel moeite mee dat mijn partner en familie niet aanwezig waren bij mijn wedstrijden. Ik had even een paar wedstrijden nodig om mij daar overheen te zetten. Het voelt namelijk minder leuk, wedstrijden zonder publiek. Maar aan de andere kant mag ik ook blij zijn dat er weer wedstrijden zijn. Mijn volgende wedstrijden zijn 29 mei in Nijmegen en daarna het EK in Polen. Ik kijk hier enorm naar uit.
Alleen blijf ik er wel bij dat ik er een boek over kan schrijven waar je als atleet in tijden van corona mee te maken krijgt. Het treft de sport en de beleving eromheen hard. En ik kan wel mijn masker opzetten en doen alsof het mij niets doet, maar dan lieg ik.
Desondanks blijf ik vasthouden aan mijn doel, namelijk vliegen voor het leven. Mensen laten zien dat er weer hoop is en perspectief dat je ondanks dat de wind niet mee waait, toch nog je best kan doen om het beste uit jezelf te halen.
Daarom doe ik wat ik doe omdat ik nieuwsgierig ben naar de reis, maar ook naar waar mijn plafond zit.
Op Zaterdag 27 februari 2021 om 12:00 gaat de documentaire in première op YouTube. Deze docu vertelt mijn verhaal zo goed. Zo sta ik in het leven!
Para-atlete Kimberly Alkemade maakte op 8-jarige leeftijd een levensveranderend ongeluk mee dat zijn weerga niet kent 😱 Op latere leeftijd ontdekte ze haar talent voor atletiek ⚡ Dat veranderde haar leven opnieuw….
Gewone mensen die buitengewone prestaties neerzetten op weg naar de (jeugd) Olympische Spelen en Paralympische Spelen. TeamNL is hét sportteam vol topsporters dat Nederland 365 dagen per jaar vertegenwoordigt op internationaal topniveau.
Met Joep, heb ik van september tot januari een goede winter gedraaid, met een totaal andere aanpak dan andere jaren. Doordat we ons de afgelopen periode vooral op de basis richtte. Creëerde we een fundament voor de komende jaren. Hierdoor had ik geen hoge verwachtingen van mijn trainingskamp in Stellenbosch.
Maar tijdens de trainingen in Stellenbosch (Zuid-Afrika) werd me duidelijk dat ik er, door puur aan de basis te werken, beter voor sta dan ik de afgelopen maanden dacht. Het werk dat we de afgelopen maanden hebben gedaan voelde een stapje terug voor mij. In Stellenbosch ervaarde ik dat deze fundamentele vaardigheden van gigantisch belang zijn om snel te zijn. Ik sprint nog maar een paar jaar daarom is het logisch dat mijn fundament nog niet zo sterk is. Hierdoor kon ik op dit front nog veel progressie boeken.
Toch was het trainingskamp bijna niet doorgegaan. Want vanwege de Corona-omstandigheden in December en Januari stond het trainingskamp op losse schroeven. Toch hebben Keith Antoine, Richard Whitehead (meervoudig Paralympisch kampioen in de T42-klasse uit Groot-Britannië) en ik er een mooi en nuttig trainingskamp van gemaakt.
De reis naar Stellenbosch was vreemd, een vliegtuig dat normaal afgeladen vol is, was nu nagenoeg leeg. Ik was één van de weinigen in het vliegtuig. Omdat de Britten andere maatregelen hebben dan wij in Nederland, arriveerde ik een dagje eerder dan Keith en Richard. Hierdoor had ik een dag de tijd om de campus te verkennen en uit te rusten van de reis. Veel verkennen was er niet bij, want ik kwam niet verder dan de atletiekbaan en de sportcampus. Ik moest in de bubbel blijven en iedere dag mijn temperatuur opmeten. Wel was het vanaf de campus en de baan een prachtig uitzicht.
Een dag later zat ik met Richard & Keith aan het ontbijt. Dit vond ik heel spannend. Vooral omdat ik ze beide nog nooit in levende lijve had meegemaakt, enkel via zoom calls. Natuurlijk heb ik Keith vaak gesproken via Zoom en WhatsApp, maar dat is niet hetzelfde.
De eerste week zat mijn hoofd vol met,
“Gaat deze samenwerking goed?”
Vooral de samenwerking met Keith was belangrijk voor mij om hier een positief gevoel bij wil hebben. Het liefste wil ik dat de combinatie Keith & Joep blijft tot aan de Paralympische Spelen in Parijs 2024. Je hebt als atleet na alle reorganisatie ook rust en stabiliteit nodig.
Het plan is altijd geweest dat Keith en ik elkaar eens per maand gingen ontmoeten. Maar door alle Corona maatregelen in zowel Nederland als het Verenigd Koninkrijk kwam het er steeds niet van. Hulde aan zowel Joep als Keith dat ze het alsnog in goede banen weten te leiden. Dan merk je ineens hoe belangrijk communicatie is en zowel Joep als Keith doen dit uitstekend met elkaar en mij. Keith wist exact waar ik stond bij aankomst in Zuid Afrika en weet nu tot in detail wat er mogelijk is en waar ik mezelf kan verbeteren.
Natuurlijk had ik een goed voorgevoel bij Keith als coach, maar zou dan ook fijn zijn dat het in real life ook zo uitpakt. Dat deed het gelukkig. Eigenlijk na de eerste week al kwam er een oase van rust over me heen.
Dit team is goed!
Hier was ik naar opzoek en dit gaat werken samen met Joep. Want zonder Joep geen Keith en zonder Keith ook geen Joep. Want met Keith alleen red ik het niet.
Keith kan er niet bij iedere training zijn omdat hij een zoon heeft, een eigen bedrijf maar hij woont ook niet in Nederland. Hoe gaaf is het dat ik kan zeggen ik heb niet één, maar twee coaches en het loopt als een trein. Hoe gaaf is het dat jong en oud, die niet eens dezelfde taal spreken, bij elkaar komt om het maximale uit mij te krijgen tot aan Parijs?
En hoe gaaf is het dat het dan ook nog gezellig is onder elkaar en dat we elkaar begrijpen.
Ik ben hier echt heel enthousiast over. Maar vooral super blij dat ik bevestigd heb gekregen in Stellenbosch, met dit team ga ik de top bereiken. En vooral met de gehele situatie erom heen. Het geeft zoveel rust.
Het was echt gezellig met Keith & Richard. Hoofdzakelijk was het hard trainen, maar was ook veel ruimte voor plezier. Ik heb genoten in Stellenbosch. De trainingen die ik daar deed met Keith sprintend en fietsend naast me, waren super motiverend.
Keith is hoog in de 50 en die man is echt fit, een echt voorbeeld. Hij laat me zien en voelen hoe ik moet sprinten. Hoe bouw je een race op? Hij legt het simpel uit, zonder de details te verwaarlozen. Lekker ongecompliceerd zowel fysiek, als mentaal.
Richard heb ik ook leren kennen en is een en al gekkigheid en toch heb ik veel van deze atleet kunnen leren. Hij heeft meerdere gouden medailles op zijn naam en is al meer dan 10 jaar atleet. Ook weer een voorbeeld voor mij en iemand waar ik van kan leren.
Dat Keith & Joep binnen een half jaar een programma in elkaar zetten dat bij mij aanslaat en progressie mee boek is opmerkelijk. Normaliter duurt zo’n proces twee jaar. Door het wederzijdse vertrouwen lukt dit.
Er is wederzijds vertrouwen.
Het klopt gewoon.
Ik ben zo blij dat ik mijn gevoel heb gevolgd en kritisch ben geweest.
Want hierdoor creëerde ik een stabiele situatie, waarbij ik verwacht de komende jaren als atleet echt tot mijn recht te komen.
… Kimberly Alkemade uit Den Bosch. Toen ze 8 was, overleed haar moeder bij een ongeluk. Zelf verloor ze een been. En nu ligt ze op koers om mee te doen aan de Paralympische Spelen….
