Direct na mijn laatste post ben ik begonnen aan de jaarlijkse opbouwperiode voor het wedstrijdseizoen. De Wintertraining. Iedereen in Atletiek kan het je vertellen, je gaat kapot. Ik dus ook. Maar tot op heden ga ik heerlijk op wat kleine pijntjes en kuchjes na.
Inmiddels is de kerst achter de rug en gedurende deze dagen heb ik enorm genoten van de tijd met mijn familie. Tegelijk denk je ook aan de mensen die het moeilijk hebben of degene die je bent verloren. We staan er allemaal even bij stil.
Terwijl ik dit schrijf leven we in de laatste uren van 2022 en kijk ik terug op een jaar waarin ik veel zwaar en moeilijk werk heb gedaan. Werk dat van enorm belang is voor mijn ontwikkeling naar komend Wereld Kampioenschap in Parijs deze zomer. Eerlijk, het was slopend, maar aan alles merk ik dat het belangrijk was om te doen.
Tegelijk voel ik de vermoeidheid van de afgelopen 3 maanden training. Drie maanden waarin ik voor mijn gevoel enorme stappen heb gezet. Ik voel me veel sterker dan de afgelopen jaren. Niet in de minste plaats vanwege één van de nieuwe bondscoaches Para Atletiek waarmee ik werk. Misschien ken je hem al, Joep Janssen. Gefeliciteerd, Joep! Dit betekent dat ik een team heb op toernooien, want als ik eerlijk ben over de Paralympische Spelen in Tokio, mistte ik dat een beetje.
Dit was een uitdagend jaar, een jaar zonder serieuze toernooien. Een jaar waarin de bijzondere wedstrijd in Mexico mislukte door het falen van American Airlines, Aer Lingus, Swissport en andere luchtvaart gerelateerde bedrijven. Toch had dit jaar ook zijn charme.
Ik besloot mij iedere zaterdag vrijwillig in te zetten voor de club Prins Hendrik. De behoefte om iets voor een ander te betekenen werd groter. Nu help ik iedere zaterdag mee training geven aan kinderen met een meervoudige beperking. Ik ben dan even niet Kimberly de topsporter. Dat voelt goed.
De Camino de Portugues. Ik wandelde 125km in 6 dagen, een prachtige wandeling. Vaak denk ik terug aan dit avontuur. Het feit dat ik dit alleen heb gedaan is een bron van kracht. Daarnaast ben ik op de verjaardag van Hervé en mijn vader 3 mei ten huwelijk gevraagd op Kreta. Ik zei “JA!”.
Op sportief gebied ervaarde ik de beste seizoensopener ooit 1 juli in Leverkusen op de sterfdatum van mijn tante. Ik werd ook Nederlands Kampioen op de 100m.
Dit alles werd mogelijk gemaakt doordat ik met de beste mensen en materialen mag werken, zoals Gijs van Gent. Gijs verdient een bijzondere vermelding. Want mijn blade en andere protheses voelen beter dan ooit tevoren. Daarnaast kwam hij op het idee om Xiborg een aangepaste blade te laten ontwikkelen voor mij. Ken Endo (CEO van Xiborg) is vanuit Japan naar Nederland gekomen om de blade persoonlijk te overhandigen.
Waar ik ook ontzettend blij mee ben is het partnership met Adidas. Van de spikes en kleding tot de samenwerking met de mensen van Adidas, zoals Bob, het is van topniveau! Hetzelfde geldt voor Toine van Tsuru en de ondersteuning die zij bieden, wat zij voor het bedrijfsleven doen, mensen vitaler helpen zijn, heeft mij dusdanig geïnspireerd dat ik een opleiding tot Vitaloog ben begonnen.
Ook Fonds Gehandicaptensport moet benoemd worden. Zij gaven mij de kans om te helpen sporten voor mensen met een handicap vanzelfsprekend te maken. Niet enkel als rolmodel maar ook op politiek terrein. Al deze prachtige mogelijkheden en kansen waren nooit mogelijk geweest zonder Bart en Sport Stories. Hij ontzorgt mij waar mogelijk en opent deuren die gesloten lijken.
Last but not least, Van Dort Letselschade. Raoul en zijn mensen steunen mij al jaren en steun sterkt mij. Net zoals het dat deed in de rechtszaak jaren geleden. Een betrouwbaarder partner kan ik me niet bedenken!
Ik kijk terug met trots op 2022 en heb zin in 2023!
Aan iedereen die dit leest! De beste wensen en alle geluk en sportiviteit voor 2023 toegewenst!
Dit jaar heb ik schoongemaakt, opgeruimd en rechtgezet wat nodig is om de komende twee jaar te excelleren. Dit jaar was geen makkelijk jaar voor mij. Desondanks was dit tussenjaar een uitgelezen moment om de noodzakelijke reparaties te onderzoeken en doorvoeren. De start van mijn seizoen voelde goed waardoor ik het seizoen opende met het niveau wat ik in Tokyo had. Op het moment dat ik de tijden hoorde, pinkte ik wel een traantje weg, het was tegelijk op de sterfdatum van mijn tante.
Jammer genoeg werden mijn tijden daarna wat minder, of dit lag aan het feit dat het werk nog niet helemaal afgerond was of omdat de druk lager werd, kan ik je niet vertellen. Maar de ellenlange reeks aan tegenslagen dat de reis naar Mexico heeft gebracht, heeft mij zeker niet geholpen. Mocht jij niet weten wat er is gebeurd, een samenvatting.
Het plan was om deel te nemen aan de World Para Athletics Grand Prix in Monterrey Mexico en om daar te gaan shinen op de 100 & 200m 21 & 22 juli. Op het moment dat we aankwamen in Mexico werd duidelijk dat onze bagage, inclusief medische bagage daar niet aankwam. Om de kans op problemen te verkleinen had ik mijn blade in mijn handbagage meegenomen en enkele andere benodigdheden. Maar niet alles dat ik nodig had kon in mijn handbagage dus zaten enkele belangrijke zaken bij de medische bagage. Dat zouden de luchtvaartmaatschappijen immers met extra zorg behandelen. Gelukkig was Adidas zo attent om het nodige te regelen vanuit hun vestiging in Mexico. De spikes kwamen aan op de dag van de eerste race. Maar met alle stress en problemen veroorzaakt doordat mijn baggage door American Airlines en Aer Lingus nooit in Mexico was aangekomen werd ik helaas ziek en kon ik niet deelnemen aan het evenement. Mijn bagage is in september twee maanden later pas thuisgekomen. Dit omdat de meeste mensen deugen en er toch wel wordt opgelet als er #teamNL op je koffer staat.
Omdat ik flink ziek ben geweest duurde het na Mexico twee weken voordat ik weer een beetje fit was. Vanaf dat punt kon ik pas de serieuzere trainingen weer oppakken, vervolgens ontstond de volgende uitdaging. Dit moest zonder mijn coach, want die was op een welverdiende vakantie. Omdat ik toch weer op niveau moest komen, testte ik in de opbouwperiode verschillende categorieën (stijfheden) blades, diverse lengtes en uitlijningen. In een toernooi jaar wil je hier namelijk niet mee bezig zijn. Dus dit moest gebeuren zodat dit bij de komende twee drukke jaren niet nodig is. Nu is het materiaal helder en is het groeipad uitgestippeld en hoeven we ons daar de komende tijd niet meer mee bezig te houden.
Wanneer ik dit zo schrijf voelt het of er niets goed is gegaan. Toch ben ik erg trots op wat ik heb gepresteerd met alle tegenslagen en uitdagingen in ogenschouw. Mijn winter was niet stabiel (zie blog Camino) mijn seizoen was gebroken en ik had veel te verwerken. Maar mijn vastberadenheid is enkel sterker geworden.
Ik geloof in mezelf en mijn ambities.
Voor mijn gevoel heb ik nu nagenoeg alles opgelost wat opgelost moest worden, om de komende twee jaar er volle bak voor te kunnen gaan. Nu is het tijd voor drie weken rust en 3 oktober start ik mijn volgende winterseizoen.
Natuurlijk mijn coach Joep Janssen. Grootste dank aan mijn verloofde. Zonder jullie is mijn missie onmogelijk. Dat is namelijk om van je beperking, je kracht te maken door middel van sport.
Wat ik mezelf afvraag is het volgende:
Hoe ga jij om met de rommel die opbouwt met verloop van tijd?
Het allemaal opruimen is veel werk en ik ben erg benieuwd hoe jij dit doet. Je kan deze vraag beantwoorden in de reacties hieronder. Ik lees ze allemaal.
Na de Camino ben ik weer rustig gaan opbouwen van drie dagen naar zes dagen trainen. In mei vlak voordat ik op trainingskamp ging naar Kreta zat ik weer in het volledige programma. Om deze reden hebben we besloten om later het raceseizoen te openen, op 1 juli. Dit is ook de sterfdatum van mijn tante en de afgelopen jaren was dit een moeilijke dag. Zo voelt het niet meer.
Het voelt krachtig om dan juist op deze dag te openen.
Op Kreta heb ik een goed trainingskamp gedraaid. Het ging goed van start want de kliko was gelijk al mijn beste vriend. Dit trainingskamp was bijzonder om verschillende redenen. Ik was voor het eerst mee met RTC Brabant Atletiek onder leiding van Joep Janssen. RTC Brabant Atletiek bestaat uit een groep jonge Brabantse atleten die ambities hebben om topsporter te worden. Sommige winnen medailles op de Nederlandse kampioenschappen en andere willen naar het Europees kampioenschap of zelfs naar de Olympische spelen. Er hangt een fijne sfeer in deze groep en iedereen kan zichzelf zijn en is heel gedreven. Ik ontdekte dat ik trainen in een groep nodig heb om beter te worden.
Vorig jaar was Keith Antoine uit Groot-Brittannië mijn hoofdcoach en werkte Joep met hem samen. Sommige hadden een mening of dit wel verstandig was. Maar toch was het iets wat ik op dat moment nodig had en nieuwsgierig was naar zijn aanpak. Mijn trainingen waren veelal alleen met Joep. En kwamen Joep en ik erachter dat we het avontuur alleen aankunnen. Daarnaast merkte ik dat coachen op afstand voor mij niet werkt. Dus ik heb het na Tokyo op een goede manier afgerond met Keith.
Joep is een jonge getalenteerde trainer bij Prins Hendrik in Vught en voor hem ben ik zijn eerste para-atleet die hij hoger naar de top mag begeleiden. Andersom is dit voor mij het eerste trainingsseizoen waarbij ik rust heb gevonden en een stabiele vertrouwensband heb met mijn coach. Ik heb in verschillende keukens mogen kijken en dat had ik ook nodig om te ontdekken wat bij mij past. Maar werken op zo’n hoog niveau is de band met je coach van essentieel belang. Die basis moet als eerste goed zijn voordat je gaat nadenken over volgende stappen. Soms bots ik ook wel met Joep en dan zijn we het niet altijd met elkaar eens. Maar dat moet ook, dat hoort er nu eenmaal bij.
De band tussen coach en atleet is niet altijd koek en ei.
Verder kwam mijn partner in Kreta een midweek langs om foto’s te maken en te zien hoe de trainingen gaan. Achteraf bleek dat het een man met een plan was. Op zijn verjaardag vroeg hij mij ten huwelijk. Na 7 jaar relatie wist hij het zeker en ik ook. Het mooiste is dat hij dat deed op het moment dat ik kon zeggen dat ik van mezelf hou. Als je namelijk niet van jezelf houdt kan je ook niet van een ander houden.
Ik vloog terug naar Nederland met een ring om mijn vinger. Alles bij elkaar voel ik mij de gelukkigste vrouw op aarde.
Inmiddels voel ik dat ik in bloedvorm ben en heb ik nog nooit zoveel zin gehad in wedstrijden. Op een paar kleine pijntjes na heb ik goed door kunnen trainen en heel gebleven mede dankzij Hashtag Fysio. Er zaten zware trainingen tussen waar ik misselijk van werd. Soms verwonder ik mij daar nog steeds over. Hoe hard je moet werken om een paar tienden van je tijd af te krijgen. Atletiek is misschien wel één van de zwaarste sporten die er zijn.
Ik kan mij nog goed herinneren toen ik het 4x400m team van Nederland in Stellenbosch zag trainen. Het is de combinatie die je moet hebben. Het talent maar ook de wil om het werk ervoor te willen doen. Die mensen zijn er gewoon niet veel. Het is echt een zware job. Bedenk dan ook nog eens dat sommige atleten er niet voor krijgen betaald en er naast moeten werken. Waarbij een amateurvoetballer nog een goed salaris heeft. Er mag best wat meer aandacht voor komen in Nederland voor sport in het algemeen. Media draait voornamelijk om voetbal & formule 1.
We zaten dan in de auto naar het liedje te luisteren Sunny Days van Armin van Buuren en dan pakte ik je hand vast. Je kneep dan terug in mijn hand en glimlachte naar mij. Je straalde de warmte en de liefde uit. Met je ogen zei je; “Ik ben er voor je meisje”. Mijn tante heeft zich 1 Juli 2019 van het leven beroofd.
Sommige mensen hoor ik al zeggen, “Dat is toch al drie jaar geleden?” Rouwverwerking zit complex in elkaar en er is geen goed of fout. Iedereen doet dat op zijn eigen manier. Dit jaar heb ik besloten om er actief iets mee te gaan doen. Omdat ik er klaar voor was. Iemand loslaten waar je jezelf niet op hebt kunnen voorbereiden is één van de moeilijkste dingen die er zijn. Rouwen is topsport. Ik deed sinds 1 Juli 2019 twee topsporten naast elkaar. Het slokte mij helemaal op, de weegschaal was niet in balans.
Waarom ging ik 125km wandelen in 6 dagen?
Er komt een moment dat je zonder jouw moeder in je leven verder zal moeten. Voor mij kwam dit moment op mijn 8ste en een tweede keer op mijn 29ste. Ik had zo’n lieve tante die bereid was om die rol per ongeluk op zich te nemen in mijn ontwikkeling als volwassen vrouw (van 8ste tot 29ste). Sommige mensen doorlopen het proces van het verlies van een ouder – wanneer het op de natuurlijke manier gaat – veel later in hun leven. Er was niemand meer met een moederrol in mijn leven. Dit pijnlijke feit geeft een officieel gevoel volwassenheid en vereist dat ik op eigen benen sta. Dat besef en het bijbehorende proces is niet eenvoudig.
Na de spelen in Tokyo heb ik echt veel nagedacht over waarom het brons was. Welk traject moet ik doorlopen om in Parijs nog sneller te zijn? Als ik geen topatleet zou zijn dan had ik het een paar jaar de tijd gegeven. Maar deze tijd heb ik niet dus kon ik niet anders dan mijn angst, pijn en verdriet recht in de ogen aan te kijken. De spiegel van mijn eigen pijn.
Mijn tante had brieven voor mij achter gelaten, waardoor ik na haar overlijden lang met allerlei onverwerkte emoties rondliep. November ging voorbij, daarna december. Toen januari 2022 en er kwam geen verschil. Ik voelde mij voornamelijk somber. Ik schrok ervan en ik herkende mezelf niet meer. Na 3 maanden schakelde ik de hulptroepen in. Topsport ging voor drie maanden naar de achtergrond. Ik trainde nog maar verdeeld over drie dagen in plaats van zes. Topsport was even niet meer het belangrijkste in mijn leven. Mijn psychische gezondheid zette ik op nummer 1. Ik vond het verschrikkelijk om mij zo te voelen. Ik erkende dat ik niet alleen uit de put kan komen. Immers doe je niets alleen.
Een pelgrimstocht om iets te vinden en verliezen
Ik ging in gesprek met een mental coach en plande een solo-wandeling. Ze noemen het in Spanje de Camino, een pelgrimstocht. Dus mensen denken vaak dat enkel gelovigen deze route lopen. Maar tijdens de wandeling kwam ik voldoende ‘”niet-gelovigen” tegen. Mensen die van de rust en het mooie landschap wilde genieten of gewoon graag op pad waren. Sommigen liepen de camino voor een overleden dierbare, netzoals ik.
Ik begon in Valenca Do Minho in Portugal en eindigde 6 dagen later in Santiago de Compostela in Spanje. Het was 125km. 20 km per dag en de laatste dag was 25km. Dit deed ik alleen, een spannende maar bewuste keuze. Dit was namelijk mijn proces. Soms mag je even uit je veilige haven om jezelf te ontwikkelen.
Tijdens de wandeling besefte ik mij al doe je iets solo dan ben je zelden echt alleen. Tijdens zo’n wandeling ontmoet je verschillende mensen, ieder met een eigen verhaal.
Tijdens de wandeling schreef ik verschillende brieven terug aan mijn tante. Al wist ik dat zij ze niet zou lezen, visualiseerde ik dit wel. Dit deed ik vooral om mijn eigen emoties de ruimte te geven. Het leek of ik met een zware rugzak de route liep en er met iedere brief aan haar iets uit die rugzak ging. De last die ik voelde werd stapje voor stapje minder.
Waar ben ik aan begonnen?!
Tijdens de wandeling kreeg ik tegelijk te maken met fysieke uitdagingen zoals blaren op mijn stomp en zware bergopwaartse tochten. Ik krabte mezelf regelmatig achter de oren en vroeg “waar ben ik in godsnaam aan begonnen?” Ik ontdekte dat wandelen iets anders is dan sprinten. Ja, ik ben in topconditie, maar dit deed ik niet eventjes. Want ik ben hier niet voor getraind. Wat dit type wandeling van je lichaam vraagt is iets totaal anders. Toch heb ik het gehaald omdat topsport mij wel heeft voorbereid op de mentale uitdagingen die de fysieke problemen met zich meebrengen. Dus ik heb het gehaald, maar dat vroeg wat van me.
De laatste dag zag ik die kerk in de verte en ik kon mijn geluk niet op. Het was nog 5 km! Mijn lichaam schreeuwde stop hiermee. Ik ontdekte dat ik op eigen benen kan staan zonder mijn moeder en – wanneer het tijd is – zelfs zonder mijn vader. Mijn vader heeft mij alles al meegegeven wat ik moet weten. Het gemis van mijn tante blijft altijd en dat mag ook. Je hebt niet voor niets veel van iemand gehouden. Deze liefde zal altijd blijven.
De dood is nu eenmaal iets wat na het leven komt. Soms onnatuurlijk, soms natuurlijk. Soms word je zo gegrepen in het leven op zaken waar je geen invloed op hebt, maar die toch gebeuren. De kunst is dan om de emoties er te laten zijn en in het moment te blijven. Want NU is het enige wat we hebben. In mijn geval wandelde ik het eruit. Stap voor stap. Dat is ook een manier. Mijn advies zou zijn; zoek jouw manier.
Voor het eerst in lange tijd heb ik weer plezier in hard rennen over de atletiekbaan. Dat heb ik toch te danken aan het team van mensen die nu om mij heen zijn.
Waarom begon ik er ook alweer aan?
Dat onbevangen gevoel. De rust in mijn lichaam en geest. Dat ik niets te verliezen heb. Dat het goed komt. Dat heb ik gevonden.
Heb je vragen of opmerkingen? Stel ze in de comments.
Er komt nog meer voordat het wedstrijdseizoen begint. Dus houdt de blog en mijn socials in de gaten.
Het Japanse designlab revolutioneert en democratiseert protheses
CNBC bezoekt Xiborg, een bedrijf in hardloopprotheses uit Tokio, en ontmoeten we Nederlandse Paralympische medaillewinnaar Kimberly Alkemade, die de organisatie erkent dat ze haar succes heeft gesteund.
