Het zonlicht prikte door de gordijnen, het was vroeg, te vroeg naar mijn smaak. Maar de roep van de competitie was sterker dan mijn verlangen naar een paar extra minuten slaap. Samen met Hervé, mijn rots in de branding, vertrok ik vanuit Den Bosch richting Leverkusen, Duitsland. Een rit van twee uur, voorafgaand aan een dag vol uitdagingen en triomfen.
Aangekomen in het stadion, omhulde een serene rust ons. Deze rust gaf ons de tijd om rustig te acclimatiseren. De spanning bouwde op terwijl ik mijn startnummer ophaalde en mijn concurrentie tegenkwam. Onder de Nederlandse atleten voelde ik een gezonde spanning, terwijl de Duitse, die een thuiswedstrijd speelden, een relaxte sfeer uitstraalden.
Ik bereidde me voor op de komende wedstrijd met mijn vertrouwde ritueel: muziek in mijn oortjes en een uitgebreide warming-up van drie kwartier.
De eerste race van de dag, de 100 meter series, was een uitdaging. Ik startte loom en liet mijn inspanningen in het laatste deel van de race wat varen. Desondanks klokte ik een tijd van 13,08 met een lichte tegenwind, waarmee ik Fleur Jong en Marlène van Gansewinkel voor moest laten, maar Kiki Hendriks achter me hield. Een bevredigend resultaat voor de eerste race van het seizoen.
Het hoogtepunt van de dag kwam met de 100 meter finale. Een verbeterde race, waarin ik een tijd van 12,93 liep, slechts 0,03 seconden boven mijn persoonlijk record uit Dubai2019. Een geweldig gevoel, vooral omdat ik het einde van de 100 meter beter liep. Mijn start moet nog scherper, maar er is altijd ruimte voor verbetering.
Het was na deze tweede race dat mijn coaches me vroegen of ik de 200 meter zou willen lopen, gezien de goede weersomstandigheden. Ondanks dat mijn lichaam leeg aanvoelde, kon ik de kans niet laten liggen om een volgende WK-limiet te behalen. Het was een zware race, maar ik slaagde erin om onder het WK-limiet te lopen in een tijd van 27,10. En nog beter, voor het eerst in mijn carrière versloeg ik de Duitse Bensusan.
Kijkend naar de dag, ben ik erg tevreden. Deze eerste wedstrijd van het seizoen was er één van aanpassing: een nieuwe blade, een overgang van Xiborg naar Ossür. Hoewel de stijfheid nog niet perfect is, voelt de uitlijning van de blade top. In de week van 6 maart vielen na een aantal tests de besluiten en ging ik van start op een Ossür blade. Dit is de blade waar mijn concurrentie ook mee sprint en ik was benieuwd of dit misschien nog beter bij mij zou passen in aanloop naar de spelen van Parijs 2024. Dat je een maand voor aanloop van het wedstrijdseizoen van blade wisselt is natuurlijk wel risicovol. Je hebt namelijk gewenningstijd nodig. Maar het voelde als nu of nooit. Dat de resultaten tijdens mijn seizoensopener dan al zo dicht tegen mijn persoonlijk record aan zitten, vertelt mij dat we ons op de goede weg bevinden. Dat ik mij zo snel aanpas aan een nieuwe blade, daar ben ik super trots op. Tevens is het prettig om hierbij te vermelden dat mijn nieuwe orthopedisch instrumentmaker Rudi van Zutven gaat worden samen met zijn team bij Heckert van Lierop Orthopedie in Eindhoven. Ze gaan mij niet alleen ondersteunen want Ossür wordt hierbij supplier. Samen naar de top!
Wat de toekomst brengt? Mijn eerste doel is om mijn WK-tickets voor de 100 en 200 meter te behalen voor het einde van mei. Zodra dit lukt, kan ik weer volop trainen en me voorbereiden op het WK in Parijs. Wat daar gaat gebeuren, weet ik niet. Maar mijn hoop is om weer een stapje verder te zetten in deze eerste fatsoenlijke post-COVID wedstrijd. Want dat gevoel, de adrenaline en het vuur van de competitie, heb ik de afgelopen jaren enorm gemist.
Het para-atletiekseizoen is nu echt begonnen, en ik ben klaar om te vechten voor mijn plek op het podium. Het zal niet makkelijk zijn, maar ik ben vastbesloten om mijn grenzen te verleggen en mijn passie voor de sport te laten zien. Samen met mijn team, met Hervé aan mijn zijde en de steun van mijn coaches, zal ik me blijven inzetten om mijn dromen te verwezenlijken.
Zoals ik daar op de baan stond, met de wind in mijn haren en het geluid van de toeschouwers op de achtergrond, wist ik dat ik op de juiste plek was. Dit is waar ik hoor, waar ik wil zijn. En ondanks de uitdagingen, de vermoeidheid en de obstakels, ben ik dankbaar voor deze kans om te doen wat ik het liefste doe: racen.
Het seizoen is nog maar net begonnen, en ik kan niet wachten om te zien wat de toekomst me brengt. Voor nu zal ik mijn blik richten op de volgende wedstrijden, mijn prestaties evalueren en blijven groeien als atleet. Want uiteindelijk is dat waar het om gaat: groeien, leren en vooral genieten van elke seconde op de baan.
Wil je het hele evenement terug kijken? Dat kan hier:
Dat ze een beenprothese heeft, weerhield Kimberly Alkemade (32) er niet van een helende wandeltocht naar Santiago de Compostela te maken. De Bossche sprintster liet zware ballast achter en werkt met rust in hoofd en lijf toe naar de WK para-atletiek (komende zomer) en Paralympics (zomer 2024) in Parijs.
Direct na mijn laatste post ben ik begonnen aan de jaarlijkse opbouwperiode voor het wedstrijdseizoen. De Wintertraining. Iedereen in Atletiek kan het je vertellen, je gaat kapot. Ik dus ook. Maar tot op heden ga ik heerlijk op wat kleine pijntjes en kuchjes na.
Inmiddels is de kerst achter de rug en gedurende deze dagen heb ik enorm genoten van de tijd met mijn familie. Tegelijk denk je ook aan de mensen die het moeilijk hebben of degene die je bent verloren. We staan er allemaal even bij stil.
Terwijl ik dit schrijf leven we in de laatste uren van 2022 en kijk ik terug op een jaar waarin ik veel zwaar en moeilijk werk heb gedaan. Werk dat van enorm belang is voor mijn ontwikkeling naar komend Wereld Kampioenschap in Parijs deze zomer. Eerlijk, het was slopend, maar aan alles merk ik dat het belangrijk was om te doen.
Tegelijk voel ik de vermoeidheid van de afgelopen 3 maanden training. Drie maanden waarin ik voor mijn gevoel enorme stappen heb gezet. Ik voel me veel sterker dan de afgelopen jaren. Niet in de minste plaats vanwege één van de nieuwe bondscoaches Para Atletiek waarmee ik werk. Misschien ken je hem al, Joep Janssen. Gefeliciteerd, Joep! Dit betekent dat ik een team heb op toernooien, want als ik eerlijk ben over de Paralympische Spelen in Tokio, mistte ik dat een beetje.
Dit was een uitdagend jaar, een jaar zonder serieuze toernooien. Een jaar waarin de bijzondere wedstrijd in Mexico mislukte door het falen van American Airlines, Aer Lingus, Swissport en andere luchtvaart gerelateerde bedrijven. Toch had dit jaar ook zijn charme.
Ik besloot mij iedere zaterdag vrijwillig in te zetten voor de club Prins Hendrik. De behoefte om iets voor een ander te betekenen werd groter. Nu help ik iedere zaterdag mee training geven aan kinderen met een meervoudige beperking. Ik ben dan even niet Kimberly de topsporter. Dat voelt goed.
De Camino de Portugues. Ik wandelde 125km in 6 dagen, een prachtige wandeling. Vaak denk ik terug aan dit avontuur. Het feit dat ik dit alleen heb gedaan is een bron van kracht. Daarnaast ben ik op de verjaardag van Hervé en mijn vader 3 mei ten huwelijk gevraagd op Kreta. Ik zei “JA!”.
Op sportief gebied ervaarde ik de beste seizoensopener ooit 1 juli in Leverkusen op de sterfdatum van mijn tante. Ik werd ook Nederlands Kampioen op de 100m.
Dit alles werd mogelijk gemaakt doordat ik met de beste mensen en materialen mag werken, zoals Gijs van Gent. Gijs verdient een bijzondere vermelding. Want mijn blade en andere protheses voelen beter dan ooit tevoren. Daarnaast kwam hij op het idee om Xiborg een aangepaste blade te laten ontwikkelen voor mij. Ken Endo (CEO van Xiborg) is vanuit Japan naar Nederland gekomen om de blade persoonlijk te overhandigen.
Waar ik ook ontzettend blij mee ben is het partnership met Adidas. Van de spikes en kleding tot de samenwerking met de mensen van Adidas, zoals Bob, het is van topniveau! Hetzelfde geldt voor Toine van Tsuru en de ondersteuning die zij bieden, wat zij voor het bedrijfsleven doen, mensen vitaler helpen zijn, heeft mij dusdanig geïnspireerd dat ik een opleiding tot Vitaloog ben begonnen.
Ook Fonds Gehandicaptensport moet benoemd worden. Zij gaven mij de kans om te helpen sporten voor mensen met een handicap vanzelfsprekend te maken. Niet enkel als rolmodel maar ook op politiek terrein. Al deze prachtige mogelijkheden en kansen waren nooit mogelijk geweest zonder Bart en Sport Stories. Hij ontzorgt mij waar mogelijk en opent deuren die gesloten lijken.
Last but not least, Van Dort Letselschade. Raoul en zijn mensen steunen mij al jaren en steun sterkt mij. Net zoals het dat deed in de rechtszaak jaren geleden. Een betrouwbaarder partner kan ik me niet bedenken!
Ik kijk terug met trots op 2022 en heb zin in 2023!
Aan iedereen die dit leest! De beste wensen en alle geluk en sportiviteit voor 2023 toegewenst!
Dit jaar heb ik schoongemaakt, opgeruimd en rechtgezet wat nodig is om de komende twee jaar te excelleren. Dit jaar was geen makkelijk jaar voor mij. Desondanks was dit tussenjaar een uitgelezen moment om de noodzakelijke reparaties te onderzoeken en doorvoeren. De start van mijn seizoen voelde goed waardoor ik het seizoen opende met het niveau wat ik in Tokyo had. Op het moment dat ik de tijden hoorde, pinkte ik wel een traantje weg, het was tegelijk op de sterfdatum van mijn tante.
Jammer genoeg werden mijn tijden daarna wat minder, of dit lag aan het feit dat het werk nog niet helemaal afgerond was of omdat de druk lager werd, kan ik je niet vertellen. Maar de ellenlange reeks aan tegenslagen dat de reis naar Mexico heeft gebracht, heeft mij zeker niet geholpen. Mocht jij niet weten wat er is gebeurd, een samenvatting.
Het plan was om deel te nemen aan de World Para AthleticsGrand Prix in Monterrey Mexico en om daar te gaan shinen op de 100 & 200m 21 & 22 juli. Op het moment dat we aankwamen in Mexico werd duidelijk dat onze bagage, inclusief medische bagage daar niet aankwam. Om de kans op problemen te verkleinen had ik mijn blade in mijn handbagage meegenomen en enkele andere benodigdheden. Maar niet alles dat ik nodig had kon in mijn handbagage dus zaten enkele belangrijke zaken bij de medische bagage. Dat zouden de luchtvaartmaatschappijen immers met extra zorg behandelen. Gelukkig was Adidas zo attent om het nodige te regelen vanuit hun vestiging in Mexico. De spikes kwamen aan op de dag van de eerste race. Maar met alle stress en problemen veroorzaakt doordat mijn baggage door American Airlines en Aer Lingus nooit in Mexico was aangekomen werd ik helaas ziek en kon ik niet deelnemen aan het evenement. Mijn bagage is in september twee maanden later pas thuisgekomen. Dit omdat de meeste mensen deugen en er toch wel wordt opgelet als er #teamNL op je koffer staat.
Omdat ik flink ziek ben geweest duurde het na Mexico twee weken voordat ik weer een beetje fit was. Vanaf dat punt kon ik pas de serieuzere trainingen weer oppakken, vervolgens ontstond de volgende uitdaging. Dit moest zonder mijn coach, want die was op een welverdiende vakantie. Omdat ik toch weer op niveau moest komen, testte ik in de opbouwperiode verschillende categorieën (stijfheden) blades, diverse lengtes en uitlijningen. In een toernooi jaar wil je hier namelijk niet mee bezig zijn. Dus dit moest gebeuren zodat dit bij de komende twee drukke jaren niet nodig is. Nu is het materiaal helder en is het groeipad uitgestippeld en hoeven we ons daar de komende tijd niet meer mee bezig te houden.
Wanneer ik dit zo schrijf voelt het of er niets goed is gegaan. Toch ben ik erg trots op wat ik heb gepresteerd met alle tegenslagen en uitdagingen in ogenschouw. Mijn winter was niet stabiel (zie blog Camino) mijn seizoen was gebroken en ik had veel te verwerken. Maar mijn vastberadenheid is enkel sterker geworden.
Ik geloof in mezelf en mijn ambities.
Voor mijn gevoel heb ik nu nagenoeg alles opgelost wat opgelost moest worden, om de komende twee jaar er volle bak voor te kunnen gaan. Nu is het tijd voor drie weken rust en 3 oktober start ik mijn volgende winterseizoen.
Natuurlijk mijn coach Joep Janssen. Grootste dank aan mijn verloofde. Zonder jullie is mijn missie onmogelijk. Dat is namelijk om van je beperking, je kracht te maken door middel van sport.
Wat ik mezelf afvraag is het volgende:
Hoe ga jij om met de rommel die opbouwt met verloop van tijd?
Het allemaal opruimen is veel werk en ik ben erg benieuwd hoe jij dit doet. Je kan deze vraag beantwoorden in de reacties hieronder. Ik lees ze allemaal.
Na de Camino ben ik weer rustig gaan opbouwen van drie dagen naar zes dagen trainen. In mei vlak voordat ik op trainingskamp ging naar Kreta zat ik weer in het volledige programma. Om deze reden hebben we besloten om later het raceseizoen te openen, op 1 juli. Dit is ook de sterfdatum van mijn tante en de afgelopen jaren was dit een moeilijke dag. Zo voelt het niet meer.
Het voelt krachtig om dan juist op deze dag te openen.
Op Kreta heb ik een goed trainingskamp gedraaid. Het ging goed van start want de kliko was gelijk al mijn beste vriend. Dit trainingskamp was bijzonder om verschillende redenen. Ik was voor het eerst mee met RTC Brabant Atletiek onder leiding van Joep Janssen. RTC Brabant Atletiek bestaat uit een groep jonge Brabantse atleten die ambities hebben om topsporter te worden. Sommige winnen medailles op de Nederlandse kampioenschappen en andere willen naar het Europees kampioenschap of zelfs naar de Olympische spelen. Er hangt een fijne sfeer in deze groep en iedereen kan zichzelf zijn en is heel gedreven. Ik ontdekte dat ik trainen in een groep nodig heb om beter te worden.
Vorig jaar was Keith Antoine uit Groot-Brittannië mijn hoofdcoach en werkte Joep met hem samen. Sommige hadden een mening of dit wel verstandig was. Maar toch was het iets wat ik op dat moment nodig had en nieuwsgierig was naar zijn aanpak. Mijn trainingen waren veelal alleen met Joep. En kwamen Joep en ik erachter dat we het avontuur alleen aankunnen. Daarnaast merkte ik dat coachen op afstand voor mij niet werkt. Dus ik heb het na Tokyo op een goede manier afgerond met Keith.
Joep is een jonge getalenteerde trainer bij Prins Hendrik in Vught en voor hem ben ik zijn eerste para-atleet die hij hoger naar de top mag begeleiden. Andersom is dit voor mij het eerste trainingsseizoen waarbij ik rust heb gevonden en een stabiele vertrouwensband heb met mijn coach. Ik heb in verschillende keukens mogen kijken en dat had ik ook nodig om te ontdekken wat bij mij past. Maar werken op zo’n hoog niveau is de band met je coach van essentieel belang. Die basis moet als eerste goed zijn voordat je gaat nadenken over volgende stappen. Soms bots ik ook wel met Joep en dan zijn we het niet altijd met elkaar eens. Maar dat moet ook, dat hoort er nu eenmaal bij.
De band tussen coach en atleet is niet altijd koek en ei.
Verder kwam mijn partner in Kreta een midweek langs om foto’s te maken en te zien hoe de trainingen gaan. Achteraf bleek dat het een man met een plan was. Op zijn verjaardag vroeg hij mij ten huwelijk. Na 7 jaar relatie wist hij het zeker en ik ook. Het mooiste is dat hij dat deed op het moment dat ik kon zeggen dat ik van mezelf hou. Als je namelijk niet van jezelf houdt kan je ook niet van een ander houden.
Ik vloog terug naar Nederland met een ring om mijn vinger. Alles bij elkaar voel ik mij de gelukkigste vrouw op aarde.
Inmiddels voel ik dat ik in bloedvorm ben en heb ik nog nooit zoveel zin gehad in wedstrijden. Op een paar kleine pijntjes na heb ik goed door kunnen trainen en heel gebleven mede dankzij Hashtag Fysio. Er zaten zware trainingen tussen waar ik misselijk van werd. Soms verwonder ik mij daar nog steeds over. Hoe hard je moet werken om een paar tienden van je tijd af te krijgen. Atletiek is misschien wel één van de zwaarste sporten die er zijn.
Ik kan mij nog goed herinneren toen ik het 4x400m team van Nederland in Stellenbosch zag trainen. Het is de combinatie die je moet hebben. Het talent maar ook de wil om het werk ervoor te willen doen. Die mensen zijn er gewoon niet veel. Het is echt een zware job. Bedenk dan ook nog eens dat sommige atleten er niet voor krijgen betaald en er naast moeten werken. Waarbij een amateurvoetballer nog een goed salaris heeft. Er mag best wat meer aandacht voor komen in Nederland voor sport in het algemeen. Media draait voornamelijk om voetbal & formule 1.
