Tien weken voor de start van de Paralympische Spelen in Parijs bereikte ik een enorme mijlpaal. Tijdens de Grand Prix in Nottwil, Zwitserland, verbeterde ik het wereldrecord van de T64-klasse 100 meter in een tijd van 12,46s. Een verbetering van twee tienden op het oude wereld record. Dit resultaat bevestigt mijn topvorm voor de komende Paralympische Spelen in Parijs.
Het moment dat ik de finishlijn in Nottwil passeerde stond 12,48 op de klok, maar dit zag ik niet. Ik dacht pas aan mijn tijd toen ik lang en breed de finishlijn voorbij was. Toen Fynn (bondscoach) en Hervé mij bij zich riepen na de race ontstond de euforie. Toen hoorde ik pas mijn tijd en besefte ik wat ik had gedaan.
Ik liep weer een wereldrecord!
WTF!
Dit is het resultaat van maandenlange intensieve training, afzien, discipline, en toewijding. Toch voelde deze race heel ontspannen en ik raakte iedere stap. Dit is voor mij de bevestiging dat ik klaar ben voor Parijs.
Natuurlijk, het is bizar dat ik al kan zeggen dat ik er ervaring mee heb, want dit was niet mijn enige hoogtepunt van het seizoen. Vorige maand, tijdens de Harry Schulting Games in Vught, liep ik ook al een wereldrecord op de 200 meter met een tijd van 26,02 seconden. Maar deze 100 meter tijd had ik niet zien aankomen. Deze successen laten zien dat mijn trainingsprogramma en mijn focus op de details hun vruchten afwerpen.
Overigens is het wereld record op de 200 meter verscherpt door Marlène van Gansewinkel tijdens de WK Para Atletiek in Kobe, Japan, met een tijd van 25,73 seconden. Toch sta ik nog volledig achter mijn keuze om het WK in Kobe over te slaan. Door me volledig te concentreren op de Paralympische Spelen, denk ik het meeste te kunnen bereiken. Toch was deze beslissing niet eenvoudig, maar mijn prestaties bevestigen aan mij dat het de juiste keuze is om optimaal voorbereid te zijn. De focus op mijn trainingen en herstel brengt mijn prestaties naar een hoger niveau.
Volgende week ben ik in Parijs voor de Grand Prix daar. Ik kijk ernaar uit om opnieuw mijn grenzen te verleggen en mijn voorbereiding voor de Paralympische Spelen voort te zetten. Met elke race voel ik me sterker en meer gefocust op mijn doel.
We nemen zo snel mogelijk nog een nieuwe aflevering van de Moving for Growth-podcast op. Hierin vertellen Hervé en ik je over onze ervaringen in Nottwil, mocht je meer willen weten.
Heb je vragen? Laat het me weten in de reacties hieronder, dan behandelen we deze in de podcast.
Wanneer ik terugblik op mijn reis naar Paralympisch topsprintster dan hoort de titel eigenlijk te zijn; ‘De reis naar mezelf’.
In topsport ben je continu op jezelf aangewezen, dus als jij fysiek of mentaal steken laat vallen dan zie je dat ook direct terug in een race.
8 mei opende ik het seizoen in Lisse met een valse start en de week erna was de Grand Prix in Nottwill en mijn wedstrijdseizoen begon verre van goed.
Ik voelde mij te gespannen. Daarnaast was mijn voorbereiding om te racen verre van optimaal. Ik had enkele pijntjes zoals mijn peroneus en SI – gewricht in lage rug. Dit resulteerde in vijf weken geen baantrainingen enkele weken voor het wedstrijdseizoen.
Foto door: Mathilde Dusol
Ook kon Keith niet naar Nederland komen om de goede lijn van Stellenbosch door te zetten. Daardoor verloor ik de scherpte die ik daar had gevonden. Hoognodig tijd dat Keith deze kant op komt, al is het alleen maar om Joep te ontmoeten en bij te praten.
Om het allemaal nog complexer te maken was mijn orthopedisch instrumentmaker drie maanden weg om soldaten in Armenië weer op de been te helpen.
Hierdoor zijn mijn koker en blade nog niet op orde voor het wedstrijdseizoen. Mijn blade staat te ver van de koker af en hierdoor zie je een swing in mijn blade die energie kost. Ook helpt me dit niet bij het controleren van mijn blade. Maar na het Europees Kampioenschap zal dit opgelost worden.
Ondanks al deze imperfecties loop ik nog steeds voor op schema en hebben we genoeg tijd om op wedstrijdniveau te komen.
In Nottwill heb ik mij geplaatst voor het Europees Kampioenschap op de 100 & 200m. Tijdens de 200m liep ik ook al onder het kwalificatielimiet voor de Paralympics in Tokio. Maar ook in Nottwill waren er een aantal punten die mijn direct tijdswinst kunnen opleveren. Zo besloten we om zonder startblok te starten omdat ervoor gekozen is om hier geen aandacht aan te schenken in de winter.
Tijdens mijn laatste 100m in Nottwill hervond ik het goede gevoel. Daardoor weet ik nu ook hoe ik mentaal in de wedstrijd moet staan om de volgende race te verbeteren. Hier heeft Joep mij uitstekend bij geholpen.
En dat is vooral genieten en geloven in mijn potentie.
Genieten dat ik weer mag racen na uitstel van de Spelen en ondanks alle Corona-maatregelen. Ik mag weer en nu voel ik me ook een stuk meer ontspannen als toen ik in Lisse begon. Ik had er veel moeite mee dat mijn partner en familie niet aanwezig waren bij mijn wedstrijden. Ik had even een paar wedstrijden nodig om mij daar overheen te zetten. Het voelt namelijk minder leuk, wedstrijden zonder publiek. Maar aan de andere kant mag ik ook blij zijn dat er weer wedstrijden zijn. Mijn volgende wedstrijden zijn 29 mei in Nijmegen en daarna het EK in Polen. Ik kijk hier enorm naar uit.
Alleen blijf ik er wel bij dat ik er een boek over kan schrijven waar je als atleet in tijden van corona mee te maken krijgt. Het treft de sport en de beleving eromheen hard. En ik kan wel mijn masker opzetten en doen alsof het mij niets doet, maar dan lieg ik.
Desondanks blijf ik vasthouden aan mijn doel, namelijk vliegen voor het leven. Mensen laten zien dat er weer hoop is en perspectief dat je ondanks dat de wind niet mee waait, toch nog je best kan doen om het beste uit jezelf te halen.
Daarom doe ik wat ik doe omdat ik nieuwsgierig ben naar de reis, maar ook naar waar mijn plafond zit.
