Mijn eerste trainingsweek in Tenerife zit er op. Vanaf het begin vond ik het super spannend. Ik ben nog nooit op trainingsstage geweest. Tevens was ik nog nooit in Tenerife geweest. Wist ook niet of het echt nut heeft om in het buitenland te trainen. Atletiek is toch een sport die je gewoon in Nederland kunt doen. Toch merk je wel dat het iets doet met je motivatie. Even weg zijn uit je dagelijkse routine thuis.

De zon zorgt ervoor dat je meer op snelheid kunt trainen. Je spieren zijn warm en je lichaam maakt de nuttige vitamine D aan. De eerste keer dat ik de atletiekbaan in Tenerife betrad, dacht ik; Hello Paradise! Ik zag vogels vliegen en rond de baan zag je de bergen en vulkaan van Tenerife. Op de baan topsporters uit andere landen hard aan het trainen en de zon die goed zijn werking verleende.

Tevens is het onder elkaar als groep heel relaxed en gezellig. We zitten elkaar niet in de weg maar een praatje hier en daar is ook ruimte voor. Ieder kan zichzelf zijn en dat wordt gewaardeerd. Ik hoor levensverhalen van de wheelers of ik ervaar leermomenten met mijn teamgenoten. Al met al, raak ik geïnspireerd door de atleten waar ik mee train of mee praat. Zij beoefenen sport allemaal op hun eigen manier en dat is mooi.

Ik ben kamergenoot met Lara Baars. Zij is actief op het onderdeel kogelstoten en discuswerpen. Ze heeft al een hoop ervaring en verschillende medailles op haar naam staan. We hebben het super gezellig als roomies en maken er een gekke bedoeling van met lachen, gieren en brullen.

We zijn gisteravond met zijn allen uit eten geweest bij een Thais restaurant. Heerlijk gegeten met z’n allen en een super gezellige avond. We hadden ook even genoeg van het hotel eten.
Op rustdagen is er ruimte om even van de zon te genieten of te zwemmen. Geen ruige dingen natuurlijk.

Verder ervaar ik de trainingen zelf als heel pittig. De zwaarste training was voor mij 300-250-200 maximaal. Dit had ik nog niet eerder gedaan. Mijn trainer heeft het rustig opgebouwd met mij. Ook omdat heel blijven voor mij het belangrijkste is. De spelen zijn immers al over 1,5 jaar. Blessures proberen we ten allen tijden voorkomen.

Op de 300 had ik 4 sec. van mijn PR gelopen en sloeg de verzuring pas in na 210 meter. De laatste keer dat ik de 300 meter liep was bij de T – meeting in Utrecht 3 augustus 2018. Toen sloeg de verzuring al na 150 meter in. Dit is een hele grote stap. Daar ben ik mij bewust van. Wel had ik naderhand enorm veel lactaat in mijn benen. Dit uit zich in niet kunnen lopen of op je benen kunnen staan. Zelfs liggen was niet fijn.

Toch sta je na 5 minuten wel weer op voor de volgende race. En dat gevoel voelt als een overwinning. Want ook al denk je dat je niet meer kan, toch ga je er elke keer weer staan om het uiterste uit jezelf te halen.