In November begon ik met fulltime trainen en we zijn inmiddels 4 maanden verder. Nog drie maanden te gaan voordat de wedstrijden beginnen.
Ik heb mij razendsnel ontwikkeld. Dit blijkt uit mijn testen, tevens uit de de 60m indoor wedstrijd die ik 16 februari liep op het NK Indoor te Omnisport. Ik ging van een PR 8,83 naar een PR 8,67.
Ik kon nog nadenken tijdens die 60m dus er zat nog marge in. Ik ben mij nog niet bewust van mijn topsnelheid. Dat ga ik de komende tijd nog leren.
Technisch ben ik beter gaan lopen, maar ik en mijn coach zitten nog ver van tevredenheid af.
Nog zoveel te leren en te groeien.

In Tenerife heb ik mezelf fysiek en mentaal beter leren kennen. Waar liggen mijn grenzen en wanneer is het teveel? Hoe uit zich dat bij mij en hoe maak ik dat kenbaar aan mijn omgeving? Open en eerlijk blijven naar jezelf en omgeving blijft het allerbeste om te doen. Tevens in het kader van blessurepreventie.

Nog steeds word ik regelmatig geconfronteerd met dingen die ik nog niet kan, maar mijn mindset t.o.v. die confrontatie is wel verbeterd.
Betekent niet dat ik het er nog steeds moeilijk mee kan hebben.
Ik kom in gebieden met mijn lichaam waar ik nog nooit ben geweest, dit doet mij wel eens verdriet.
Verdriet van besef dat ik veel sterker ben dan ik denk en van de confrontatie met jezelf.

Ik merk bv. dat ik het moeilijk vind om de controle los te laten. Dan word ik terug geworpen op dat 8 jarige meisje in het ziekenhuis die zelf het verband van haar stomp wilde halen. Een ander mocht het niet doen, zelf doen. Ik heb door mijn ongeluk veel in angst geleefd. Mensen waarvan je houdt kunnen namelijk zomaar ineens uit je leven worden gerukt en tegelijk verlies je, je been en nog zoveel meer.
In dit leven bestaat er geen angst meer. Angst was al een slechte raadgever maar nu helemaal. Er bestaan enkel mogelijkheden, groei en vooruitzichten.
En dan moet ik fysiek loslaten wat was en gewoon ‘doen’.

Als ik mij ergens in stort en ik heb een doel dan wil ik er echt 200% voor gaan. Hierdoor vergeet ik soms om even stil te staan en terug te kijken naar de weg die ik al heb afgelegd. De struggle die ik heb moeten ondergaan, de slappe lach momenten, de kleine overwinningen, de leermomenten en de grote stappen die ik al heb gezet.
Zeker als je zo zwaar traint dan kan je niet altijd in je piek leven en vrolijk zijn, soms voel ik me ook wel eens down van de vermoeidheid.

Dus pak ik even wat meer rust, anders kan ik straks niet weer 10 stappen vooruit zetten. Daarnaast geniet ik even van het uitzicht, want ik ben best trots op mezelf 🤗.