Wanneer ik terugblik op mijn reis naar Paralympisch topsprintster dan hoort de titel eigenlijk te zijn; ‘De reis naar mezelf’.

In topsport ben je continu op jezelf aangewezen, dus als jij fysiek of mentaal steken laat vallen dan zie je dat ook direct terug in een race.

8 mei opende ik het seizoen in Lisse met een valse start en de week erna was de Grand Prix in Nottwill en mijn wedstrijdseizoen begon verre van goed.

Ik voelde mij te gespannen. Daarnaast was mijn voorbereiding om te racen verre van optimaal. Ik had enkele pijntjes zoals mijn peroneus en SI – gewricht in lage rug. Dit resulteerde in vijf weken geen baantrainingen enkele weken voor het wedstrijdseizoen.

Ook kon Keith niet naar Nederland komen om de goede lijn van Stellenbosch door te zetten. Daardoor verloor ik de scherpte die ik daar had gevonden. Hoognodig tijd dat Keith deze kant op komt, al is het alleen maar om Joep te ontmoeten en bij te praten.

Om het allemaal nog complexer te maken was mijn orthopedisch instrumentmaker drie maanden weg om soldaten in Armenië weer op de been te helpen.

Hierdoor zijn mijn koker en blade nog niet op orde voor het wedstrijdseizoen. Mijn blade staat te ver van de koker af en hierdoor zie je een swing in mijn blade die energie kost. Ook helpt me dit niet bij het controleren van mijn blade. Maar na het Europees Kampioenschap zal dit opgelost worden.

Ondanks al deze imperfecties loop ik nog steeds voor op schema en hebben we genoeg tijd om op wedstrijdniveau te komen.

In Nottwill heb ik mij geplaatst voor het Europees Kampioenschap op de 100 & 200m. Tijdens de 200m liep ik ook al onder het kwalificatielimiet voor de Paralympics in Tokio. Maar ook in Nottwill waren er een aantal punten die mijn direct tijdswinst kunnen opleveren. Zo besloten we om zonder startblok te starten omdat ervoor gekozen is om hier geen aandacht aan te schenken in de winter.

Tijdens mijn laatste 100m in Nottwill hervond ik het goede gevoel. Daardoor weet ik nu ook hoe ik mentaal in de wedstrijd moet staan om de volgende race te verbeteren. Hier heeft Joep mij uitstekend bij geholpen.

En dat is vooral genieten en geloven in mijn potentie.

Genieten dat ik weer mag racen na uitstel van de Spelen en ondanks alle Corona-maatregelen. Ik mag weer en nu voel ik me ook een stuk meer ontspannen als toen ik in Lisse begon. Ik had er veel moeite mee dat mijn partner en familie niet aanwezig waren bij mijn wedstrijden. Ik had even een paar wedstrijden nodig om mij daar overheen te zetten. Het voelt namelijk minder leuk, wedstrijden zonder publiek. Maar aan de andere kant mag ik ook blij zijn dat er weer wedstrijden zijn.
Mijn volgende wedstrijden zijn 29 mei in Nijmegen en daarna het EK in Polen. Ik kijk hier enorm naar uit.

Alleen blijf ik er wel bij dat ik er een boek over kan schrijven waar je als atleet in tijden van corona mee te maken krijgt. Het treft de sport en de beleving eromheen hard. En ik kan wel mijn masker opzetten en doen alsof het mij niets doet, maar dan lieg ik.

Desondanks blijf ik vasthouden aan mijn doel, namelijk vliegen voor het leven. Mensen laten zien dat er weer hoop is en perspectief dat je ondanks dat de wind niet mee waait, toch nog je best kan doen om het beste uit jezelf te halen.

Daarom doe ik wat ik doe omdat ik nieuwsgierig ben naar de reis, maar ook naar waar mijn plafond zit.