Geloven doe ik het nog niet, want er is nog zo veel te verbeteren! Maar ik heb de WK limieten voor de 200 meter én de 100 meter gelopen. Vorige week liep ik nog zo’n teleurstellende wedstrijd in Wageningen en nu een week later ziet de wereld er een stuk zonniger uit!
24 mei was ook een schitterende dag in Zwitserland. Hervé kwam in de ochtend aan in Nottwil nadat hij de hele nacht had doorgereden om vanuit Nederland in Zwitserland te komen. Wat ook super gaaf was, is dat een deel van mijn familie ook naar Nottwil is gekomen voor mijn eerste internationale wedstrijd. Vijf man sterk was hier voor mij. Dat gaf me echt een heel goed gevoel.
Dat goede gevoel heb ik meegenomen naar de eerste 200 meter. Want hoewel daar veel aan te verbeteren is, was het een sterke 150m race van mij. Ik kwam heel goed de bocht uit en bleef dichtbij de kop van het veld. De laatste 50 meter trad de verzuring op en wist ik de race niet goed door te stampen. Desondanks leverde mij dit een tijd op van 27,67 wat best ver onder het WK – limiet zit van 28,15.
Nu ik de video’s heb teruggezien, vind ik wel dat ik door had moeten lopen tot over de finish.
Maar goed ik verzuurde ook hard en deze quick-win ga ik de komende weken zeker oppakken.
Een paar uur later stond de 100 meter op de planning. Hier verwachtte ik eigenlijk weinig van. Het super gevoel van de 200 nam ik mee naar de volgende race. Ik wist bijna zeker dat ik hier een Personal Best ging lopen. Ik dacht rond de 13,50. Maar nog niet onder het limiet van 13,30.
Toen het startschot klonk kwam ik redelijk uit m’n blok, echter liep ik te snel recht op. Hierdoor gaf ik na 30 meter pas echt gas. Eindelijk had ik weer het gevoel te vliegen. Dat heb ik een tijdje gemist. Ik ben blijven door stampen, sneller, sneller en toen over de lijn. Net als bij de 200 meter had ik nog geen idee van mijn tijd. Dat duurt altijd even.
Marlene wist wel direct dat ze een nieuw wereldrecord op de 100 meter had gelopen. Echt knap van haar, die moest ik daarmee feliciteren. Dus ik liep met de anderen naar de tent om mijn spullen te verzamelen en van been te wisselen. Toen zag ik mijn coach Arno bij de callroom-tent staan, met zijn telefoon in de hand. Hij kwam mij mijn tijd vertellen.
Hij zei; 13,2!
Arno Mul & Kimberly Alkemade
Ik zei; Doe normaal!
Hij zei; Heb ik ooit tegen je gelogen?
Ik deed snel mijn spikes uit en gaf mijn coach een knuffel. Daarna deed ik mijn schoenen aan en gooide ik mijn tas op de grond en sprong ik in de armen van Hervé. Mijn vader en broer en ik zelf waren in tranen. Daarna omhelsde ik mijn vader, broer en aanhang. Het was een emotioneel en prachtig moment. Misschien wel één van de mooiste uit mijn leven tot nu toe.
0 reacties