Het zonlicht prikte door de gordijnen, het was vroeg, te vroeg naar mijn smaak. Maar de roep van de competitie was sterker dan mijn verlangen naar een paar extra minuten slaap. Samen met Hervé, mijn rots in de branding, vertrok ik vanuit Den Bosch richting Leverkusen, Duitsland. Een rit van twee uur, voorafgaand aan een dag vol uitdagingen en triomfen.

Aangekomen in het stadion, omhulde een serene rust ons. Deze rust gaf ons de tijd om rustig te acclimatiseren. De spanning bouwde op terwijl ik mijn startnummer ophaalde en mijn concurrentie tegenkwam. Onder de Nederlandse atleten voelde ik een gezonde spanning, terwijl de Duitse, die een thuiswedstrijd speelden, een relaxte sfeer uitstraalden.

Ik bereidde me voor op de komende wedstrijd met mijn vertrouwde ritueel: muziek in mijn oortjes en een uitgebreide warming-up van drie kwartier.

De eerste race van de dag, de 100 meter series, was een uitdaging. Ik startte loom en liet mijn inspanningen in het laatste deel van de race wat varen. Desondanks klokte ik een tijd van 13,08 met een lichte tegenwind, waarmee ik Fleur Jong en Marlène van Gansewinkel voor moest laten, maar Kiki Hendriks achter me hield. Een bevredigend resultaat voor de eerste race van het seizoen.

Het hoogtepunt van de dag kwam met de 100 meter finale. Een verbeterde race, waarin ik een tijd van 12,93 liep, slechts 0,03 seconden boven mijn persoonlijk record uit Dubai 2019. Een geweldig gevoel, vooral omdat ik het einde van de 100 meter beter liep. Mijn start moet nog scherper, maar er is altijd ruimte voor verbetering.

Het was na deze tweede race dat mijn coaches me vroegen of ik de 200 meter zou willen lopen, gezien de goede weersomstandigheden. Ondanks dat mijn lichaam leeg aanvoelde, kon ik de kans niet laten liggen om een volgende WK-limiet te behalen. Het was een zware race, maar ik slaagde erin om onder het WK-limiet te lopen in een tijd van 27,10. En nog beter, voor het eerst in mijn carrière versloeg ik de Duitse Bensusan.

Kijkend naar de dag, ben ik erg tevreden. Deze eerste wedstrijd van het seizoen was er één van aanpassing: een nieuwe blade, een overgang van Xiborg naar Ossür. Hoewel de stijfheid nog niet perfect is, voelt de uitlijning van de blade top. In de week van 6 maart vielen na een aantal tests de besluiten en ging ik van start op een Ossür blade. Dit is de blade waar mijn concurrentie ook mee sprint en ik was benieuwd of dit misschien nog beter bij mij zou passen in aanloop naar de spelen van Parijs 2024. Dat je een maand voor aanloop van het wedstrijdseizoen van blade wisselt is natuurlijk wel risicovol. Je hebt namelijk gewenningstijd nodig. Maar het voelde als nu of nooit. Dat de resultaten tijdens mijn seizoensopener dan al zo dicht tegen mijn persoonlijk record aan zitten, vertelt mij dat we ons op de goede weg bevinden. Dat ik mij zo snel aanpas aan een nieuwe blade, daar ben ik super trots op. Tevens is het prettig om hierbij te vermelden dat mijn nieuwe orthopedisch instrumentmaker Rudi van Zutven gaat worden samen met zijn team bij Heckert van Lierop Orthopedie in Eindhoven. Ze gaan mij niet alleen ondersteunen want Ossür wordt hierbij supplier. Samen naar de top!

Wat de toekomst brengt? Mijn eerste doel is om mijn WK-tickets voor de 100 en 200 meter te behalen voor het einde van mei. Zodra dit lukt, kan ik weer volop trainen en me voorbereiden op het WK in Parijs. Wat daar gaat gebeuren, weet ik niet. Maar mijn hoop is om weer een stapje verder te zetten in deze eerste fatsoenlijke post-COVID wedstrijd. Want dat gevoel, de adrenaline en het vuur van de competitie, heb ik de afgelopen jaren enorm gemist.

Het para-atletiekseizoen is nu echt begonnen, en ik ben klaar om te vechten voor mijn plek op het podium. Het zal niet makkelijk zijn, maar ik ben vastbesloten om mijn grenzen te verleggen en mijn passie voor de sport te laten zien. Samen met mijn team, met Hervé aan mijn zijde en de steun van mijn coaches, zal ik me blijven inzetten om mijn dromen te verwezenlijken.

Zoals ik daar op de baan stond, met de wind in mijn haren en het geluid van de toeschouwers op de achtergrond, wist ik dat ik op de juiste plek was. Dit is waar ik hoor, waar ik wil zijn. En ondanks de uitdagingen, de vermoeidheid en de obstakels, ben ik dankbaar voor deze kans om te doen wat ik het liefste doe: racen.

Het seizoen is nog maar net begonnen, en ik kan niet wachten om te zien wat de toekomst me brengt. Voor nu zal ik mijn blik richten op de volgende wedstrijden, mijn prestaties evalueren en blijven groeien als atleet. Want uiteindelijk is dat waar het om gaat: groeien, leren en vooral genieten van elke seconde op de baan.

Wil je het hele evenement terug kijken? Dat kan hier: