In oktober werd ik geïnterviewd door Eddy Veerman van de Telegraaf. Op dit artikel kreeg ik zo veel reacties.
Nog maar een half jaar geleden liep Kimberly Alkemade tijdens haar eer¬ste internationale wedstrijd meteen de limieten voor deelname aan het WK. De para-sprinter, als 8-jarig meisje slachtoffer in een gruwelijk verkeers-drama, was er zelf perplex van….
De Summerbreak van twee weken is voorbij. Samen met mijn geliefde ben ik een week naar Turkije geweest. Dit was hard nodig, de reden hiervan lees je verder in mijn blog.
Maandag begint de 4e trainingsweek van het 2e seizoen dit jaar op weg naar het WK in Dubai. Ik zit qua fase nu in een dal van training. Ik ben niet in staat om nu te pieken omdat ik nu in een zwaar trainingsblok zit. Mijn spieren voelen vermoeid en ik krijg weinig rust.
Het werkt met periodisering. Mijn trainer gaat mij eerst sterker en moe maken. Vlak voordat je moet pieken ga je meer op topsnelheid trainen en krijg je steeds meer rust. Zodat je, je steeds meer uitgerust gaat voelen. Het doel hierachter is dat je – wanneer het erom gaat – ook weer een nieuwe topprestatie kunt leveren. Dat is in dit geval nu het WK in Dubai in de week van 4 november. Hiervoor vertrek ik 25 oktober een week op trainingstage in Turkije. Tijdens deze trainingstage is het de bedoeling dat ik naar mijn piek groei en makkelijk snelheid maak.
Afgelopen vrijdagavond liep ik mijn eerste 100m trainingswedstrijd in Utrecht. In de ochtend deed ik krachttraining op Papendal en reed daarna door naar Utrecht. Deze wedstrijd was een experiment om te voelen wat ik presteer, wanneer ik in deze fase zit. Ondanks de vermoeidheid had ik zin in een wedstrijd. Maar na het startschot voelde ik alsof ik door een muur heen moest, terwijl de omstandigheden verder goed waren. De baan was prima en de wind 0.4 in de rug en het zonnetje scheen. Het experiment resulteerde in een tijd van 13.68, een halve seconde trager dan mijn PR. De bevestiging dat ik goed train de afgelopen 3 weken.
Er speelt meer, dat zwaar weegt. Afgelopen vrijdagochtend voordat ik naar Papendal reed rolden de tranen over mijn wangen. Ik dacht aan wat mijn tante tegen me zei; “Het maakt mij niet uit wat je loopt, schat. Ik ben hoe dan ook trots op jou. Als je geen medaille wint, dan koop ik gewoon 10 medailles voor je”.
Het raakt mij omdat mijn tante zichzelf op 1 juli van het leven beroofde door een overdosis morfine.
Ze was al langer depressief en het laatste jaar maakte ik mij enorm zorgen om haar. De depressie drong steeds dieper in haar lichaam. Ze kon niet per direct opgenomen worden vanwege wachtlijsten bij de GGZ. Hoe ze er vanaf had gebracht als ze wel een dergelijk traject in was gegaan, zullen we nooit weten. Ze had in januari al eerder een poging gedaan. Vanaf dat moment voelde ik al dat het geen nieuw begin meer ging worden.
Mijn tante heeft het verlies van haar man, mijn oom, nooit kunnen verwerken. Ze had het 7 jaar geprobeerd maar kon niet zonder hem. Ze voelde zich ontzettend eenzaam.
Deze eenzaamheid was zo groot dat zelfs al was ieder er voor haar, niemand kon deze leegte voor haar opvullen.
De band met mijn tante was heel sterk. We waren als moeder en dochter. Ze heeft heel veel bijgedragen aan mijn ontwikkeling tot aan volwassen vrouw.
Na het verlies van mijn moeder, 21 jaar geleden, is ze er altijd voor mij geweest. Tijdens mijn herstel en revalidatie en de nasleep hiervan. Tijdens alle keren dat ik liefdesverdriet had. Of alle andere simpele dingen die minder leuk zijn om met je vader te delen. Ze was een tante, een vriendin en een moeder in 1 voor mij.
Tuurlijk gaan er wisselende emoties door mij heen. Waarom laat je mij in de steek? Waarom moet ik weer zo’n groot verlies verwerken?.
Maar als ik diep in mijn hart kijk dan weet ik hoeveel pijn ze had. Dat gunde ik haar niet. Ik hield zoveel van haar dat ik haar elke dag nieuw geluk wenste. Laat dat laatste nu niet iets vanzelfsprekends zijn voor iedereen. Ik vind het doodzonde en het is nog steeds heel dubbel. Aan de ene kant heb ik empathie voor haar keuze, maar aan de andere kant is het moeilijk voor te stellen om de dood als enige uitweg te zien.
Ondanks het verdriet van dit grote verlies wat ik nu met mij mee draag, heb ik tot nu toe meer goede dagen dan slechte dagen ervaren. Dagen dat ik weer kan lachen, de zon zie schijnen en de vogeltjes buiten hoor fluiten.
Ik ga door! We gaan door! Ondanks dat mijn rugzak nu iets zwaarder voelt. Ik ga ervanuit dat het met de tijd weer wat lichter wordt. Want nog steeds heb ik sterk het gevoel dat er nog meer in het vat zit aan prestaties. In haar afscheidsbrief schrijft ze dat ze wil dat ik door pak en ga voor mijn grote droom. Ze zal met mij mee vliegen. Ik ben nu ook zo ver gekomen. Opgeven is geen optie. Met zo’n geweldig team van mensen om mij heen, gaan we door.
Het is al een tijdje geleden geplaatst. maar toen ben ik vergeten het hier te melden. Op UniekSporten.nl staat sinds mei een leuk artikel over mij en waar ik toen stond.
Jarenlang stond het leven van Kimberly in het teken van herstellen en overleven. Na een zwaar busongeluk in 1998 veranderde haar leven voorgoed. Onderweg naar Spanje reed de buschauffeur in op stilstaande auto’s. Een grote, traumatische botsing was het gevolg. Kimberly raakte tijdens het ongeluk zwaargewond en verloor haar linkeronderbeen. Jarenlang was ze bezig met haar herstel. Ze probeerde allerlei sporten uit, maar pas in 2018 ontdekte ze haar grote liefde: het sprinten. ~UniekSporten
Het is mij gelukt om mijn PB’s vanuit Nottwil stabiel te houden en zelfs te verbeteren.
Momenteel is de T – meeting en het Nederlands kampioenschap achter de rug met de verbeterde persoonlijk records van 13,18 op de 100m en 27,29 op de 200m. Op het NK twee prijzen namelijk; Nederlands kampioen op de 200m en de tweede plek op de 100m.
Hiermee behoor ik tot nu toe tot één van de snelste vrouwen met een enkele onderbeen amputatie van de wereld. Echter voelt dit voor mij niet zo omdat alles nog nieuw is en ik zit in een opbouwfase waarbij ik nog veel te leren heb. In de training merk ik dat ik technisch beter begin te lopen, echter pas ik dit in de wedstrijden nog niet toe. Ik ben nog aan het zoeken naar de juiste vorm en de puzzelstukjes liggen nog los van elkaar. Dat is het allermooiste van dit avontuur. Het leerproces mentaal en fysiek.
Ik heb nu behoefte aan een trainingsperiode voordat ik de volgende stap ga zetten. Tevens omdat ik moet wennen aan mijn nieuwe blade. Deze blade is iets stijver en ik heb hem nog niet geheel onder controle. Dit merkte ik bij het Nederlands kampioenschap afgelopen zaterdag. Dat moet er nog inslijten.
Wel heb ik nog drie wedstrijden op de planning staan voordat ik mijn trainingsbehoefte ga benutten. Vrijdag staat de 100 en 200m in Leverkusen op de planning. Mijn doel hierbij is nog steeds het behouden van stabiele tijden.
Na deze wedstrijden krijg ik een korte hersteltijd en dan ga ik opbouwen naar het WK in Dubai.
Ik heb wel het gevoel dat ik nu op wereldniveau aan het opereren ben en dat mijn rauwe talent op 29-jarige leeftijd geen leugen is.
Hierdoor raak ik extra gemotiveerd om het beste uit mezelf te halen.
Wellicht verras ik mezelf nog de komende wedstrijden, maar daar ga ik niet van uit. Mocht het toch wel het geval zijn dan lees jij het in mijn volgende blog!😘🤗
Bernadette de Jong maakte in Februari een documentaire over mij. Deze korte docu stond op de lijst voor vertoning op een documentaire festival. Maar jammer genoeg is deze niet geselecteerd. Desalniettemin ben ik trots het werk van Bernadette met je te mogen delen.
Toen dit werd opgenomen had ik nooit verwacht dat ik op 24 Mei 2019, direct tijdens mijn eerste internationale wedstrijd, de limieten voor het Wereld Kampioenschap te lopen op de 100 en 200 meter.
Hieronder de hele documentaire “80 PERCENT” . 😍 Enjoy!