Met hier en daar een pijntje maak ik het goed, aan het begin van de wintertraining. Ik ben blij met hoe het afgelopen seizoen is gegaan en ik ben tevreden met mijn bronzen plak. Er kwam wel veel meer bij kijken dan ik dacht, het is meer dan een stukje zo hard mogelijk lopen op een baan.
Hoe ga je om met druk, maar vooral wat heb je nodig op de Paralympische Spelen? Wat kan je wel en juist niet gebruiken? Mijn ervaring van mijn eerste Paralympisch Spelen gaven mij de ruimte om dat voor mezelf te ervaren.
Mijn droom is Goud op de spelen in Parijs.
In een vol stadion met al mijn geliefden op de tribune. Dit durf ik nu hardop uit te spreken, “ik ga voor Goud”. Met plek twee of drie neem ik geen genoegen.
Ik heb nu alle toernooien een keer meegemaakt. Ik ben toe aan de volgende stap.
Het klinkt misschien gek, maar ik geloof dat sommige dingen met een reden gebeuren. Als het niet gaat zoals je wil, dan is er altijd iets te leren. Mijn bescheiden kant vindt dat ik ervaring miste. De andere kant van mij die zegt “dat ik met een hoop levenservaring begon, wat ook wat waard is”. Maar bovenal ben ik ervan overtuigd dat ik sneller ga worden dan tot nu toe ben geweest. Ik ben nog niet klaar en ik denk dat anderen dat ook hebben gezien.
‘Fly baby Fly’ gaat niet over dat je meteen kunt vliegen. Het gaat over het leerproces voordat je dat kunt.
Sprinten zonder rem in je lichaam & geest, hoe doe je dat?
We zitten nu in de donkere dagen voor kerst en dan blik ik terug op het jaar. Op de mooie, maar ook de minder mooie momenten.
Mensen vragen wel eens aan me; heb je nooit de drang om ermee te stoppen? Mijn antwoord is; Ja, die momenten heb ik wel eens gehad.
Dan zit je weer in die uitputtende wintertraining periode.
Vaak ben je moe na zware trainingen. Tuurlijk vraag je jezelf dan wel eens af; “Waar doe ik dit nu eigenlijk allemaal voor?” En het bijzondere is dat het antwoord op deze vraag mij motiveert om door te zetten. Dan besef ik dat de drang om door te gaan vele malen groter is.
Topsport heeft mij geleerd dat je zonder pijn niet kunt groeien. Dat je soms juist je angsten of je uitdaging recht in de ogen aan moet kijken om verder te komen. Niets komt vanzelf. Het is een mentaal & fysiek spel.
Kortom waar doe ik het voor? Omdat de liefde voor het leven en de sport alles overheerst.
Bedankt Tokyo voor de organisatie en deze prachtige leerschool. Toch ga ik op alle facetten eerlijk zijn over hoe ik deze spelen heb beleefd. Het voelde niet als mijn spelen en niet als een droom die uitkomt.
Er is zoveel meer waarvoor ik wil vliegen over de baan. Ik verlangde naar het gejuich van het publiek, de handkus van mijn familie & vrienden vanuit het stadion. Om te kunnen vliegen moet ik mij vrij voelen en dat voelde ik mij niet. Ik zat in een corona bubbel met mondkapjes en twee meter afstand. Contact met andere team NL’ers was beperkt en was ook geen connectie met sporters uit andere landen. Deze verbinding miste ik. Ik zag niets van Tokyo behalve de route van het paralympisch dorp naar stadion.
Ik heb mij vooral gerealiseerd dat ik het niet alleen voor mezelf doe.
Mijn eigen coach was helaas ook niet aan mijn zijde. Omdat wij zo proces gericht bezig zijn wil je de ervaring zo graag delen met je coach. Ik was vier weken zonder hem. Deze spelen waren alles behalve in mijn voordeel. Het waren de eerste en tegelijk de moeilijkste spelen die ik ooit zal meemaken.
Vroeger deed ik aan theater en dan waren we een jaar lang aan het repeteren voor de grote show. Zonder publiek zou de show niet doorgaan. Er zit een entertainer in mij. Als sporter ben je in jouw onderdeel eigenlijk een soort kunstenaar. In mijn geval de kunst van het sprinten met één blade.
Natuurlijk wist ik vooraf dat corona deze spelen in zijn greep zou houden. Zo goed als ik kon was ik voorbereid. Ik denk dat ik mij op mijn manier goed staande heb weten te houden. Als ik dit overleef dan kom ik er alleen maar sterker uit, vertelde ik mijzelf. Ik wilde niet opgeven, hoe moeilijk ook. Trots en blij ben ik, dat ik door de zure appel heen heb gebeten en heb vol gehouden. Want ik geloof dat de toekomst er beter uit zal zien zonder mondkapjes en twee meter afstand.
Desondanks waren er ook mooie momenten. Want samen met de atleten in mijn appartement vormden we een kleine familie. We ondersteunden elkaar bij successen en teleurstellingen, deden lekker gek en bouwden soms een feestje. Lara Baars was mijn kamergenoot en de rest van het appartement waren Olivier Hendriks, Joel de Jong, Levi Vloet, Ranki Oberoi en Take Zonneveld. Je zit in de bubbel van dat appartement en iedereen weet daar hoe je iets doormaakt en dat maakt ons heel hecht. Je mist elkaar ook direct als er iemand eerder huiswaarts keerde.
Niet te vergeten de Japanse organisatie die ons toejuichden en een warm hart toedroegen.
We kregen elke dag cadeautjes en hier zaten veel geluks wensen bij, door Japanse schoolkinderen gemaakt. Origami heb ik legio gehad en allemaal bewaard. Deze lijst ik in samen met mijn medaille. Ik denk dat het Japanse volk het moeilijk vond dat ze niet het stadion in mochten.
Het is super cool om te kunnen zeggen dat ik de eerste vrouw ben ter wereld op het Japanse merk Xiborg en ook nog met een Paralympische medaille met gezien de omstandigheden voor mij wel een goud randje.
Wanneer ik mijn bronzen plak in mijn handen heb, voel ik hoop en vastberadenheid
De 200 meter races die ik in Tokyo gelopen heb voelden technisch beter dan die in Dubai. Jammer genoeg voelde ze slechter qua uithoudingsvermogen. Daarmee werd de prestatie die ik heb neergezet het maximaal haalbare. Gelukkig is uithoudingsvermogen goed trainbaar en heb ik nu een goed platform voor extra snelheid.
De heat van de 100m ging goed, echter de 100m finale voelde ik mij niet lekker, waarschijnlijk een voedselvergiftiging. Daardoor ging mijn 100m finale niet goed. Je ziet dat ook terug in de race dat er te weinig energie aanwezig was om nog goed door te kunnen trekken. Terwijl mijn finish juist mijn sterkste deel is. Ik baalde dat ik mij zo voelde want ik wist de dag van tevoren wat ik moest doen om de 100m t.o.v. de heat te verbeteren. Hoe hard ook, heb ik nu geleerd dat het een momentopname blijft.
Het eerstvolgende toernooi is het wereld kampioenschap in Kobe Japan in augustus. Ik heb er heel veel zin in want ik voel dat er meer in zit, maar voor nu ben ik vooral toe aan vakantie. 1 november begin ik aan de volgende trainingscyclus.
Ik wil mijn partners enorm bedanken Van Dort Letselschade, Veilige Sportvloer, Fonds Gehandicaptensport, Adidas, Sport Stories en Xiborg.
Ken Endo de ontwikkelaar van de blade ziet een mooie toekomst voor zich in het verbeteren van mijn materiaal samen met Gijs van Gent mijn orthopedisch instrumentmaker in Nederland.
HashtagFysio wil ik bedanken voor de steun en mij heel houden naar het toernooi toe en Homme Rodenhuis voor het heel houden en het luisterend oor tijdens het toernooi.
Bondscoach Arno Mul & mental coach Eefje Raedts ondersteunde mij goed. Zij hebben mij het gevoel gegeven dat, ondanks dat ik het moeilijk vond, ik er tijdens spelen niet alleen voor stond.
Mijn trainer Joep Janssen en Keith Antoine enorm bedankt voor afgelopen jaar en wat we samen hebben kunnen bereiken. Denk dat het goed is voor iedere (para) atleet om te weten dat je altijd je eigen weg kunt bewandelen en doe vooral wat het beste is voor jou.
Dit wedstrijdseizoen eindigde ik in top 6 op de 100m en top 3 op de 200m van de wereld en liep ik in totaal 18 wedstrijden. In al deze wedstrijden leerde ik iedere race iets nieuws.
Ik leerde zoveel dat het voldoende bleek voor een ticket naar de Paralympische Spelen. Wat ik het fijnste vindt aan deze hele situatie is dat ik het op mijn eigen manier heb kunnen doen. Daarvoor moest ik mezelf op de eerste plaats zetten en heb veel moeten aanpassen, mijn omgeving, mijn team en mijn materiaal. Hier ben ik enorm trots op. Zeker wanneer ik terug kijk op de staat waarin ik was toen ik in Juni 2020 bij Joep begon te trainen.
Toen voelde het alsof het maken van één sit-up al veel was. Dit hele proces heeft mij geleerd dat je mentaal goed in je vel moet zitten om je lichaam op de toppen van zijn kunnen aan te sturen. Met tot gevolg dat ik weer terug moest naar de basis.
En dan moet je ook nog even dealen met alle COVID19 perikelen. Niet weten of je mag trainen in Vught, kan je de krachtruimte wel gebruiken? Mag ik een andere krachtruimte gebruiken?
Gelukkig heb ik hierbij ook hulp gekregen van Brabant Sport. Zij hebben me geholpen door TeamNL Centrum Zuid beschikbaar te maken voor krachttraining toen ik niet bij PH mocht trainen vanwege de maatregelen.
Gelukkig wordt je van overwonnen tegenslagen enkel wijzer en sterker.
De samenwerking tussen Joep en Keith kende, zoals iedere partnerschap zijn ups en downs. Zij hebben elkaar niet uitgekozen. Dat heb ik gedaan en dat zorgde soms voor wat frictie en ook dit is uiteindelijk erg waardevol. Deze frictie heeft mij ook geholpen op mijn pad naar Tokyo. Want het leert je verder te kijken dan de gebaande paden.
Een voorbeeld van frictie was Keith’s aanpak van standaardisatie en de variatie die Joep wil aan brengen. Dit standaardisatie brengt een vorm van focus die mij helpt om dingen op te pakken, terwijl de variatie me helpt dingen interessant te houden en dezelfde uitdaging op meerdere manieren te tackelen. Dit jaar heeft de nadruk op standaardisatie gelegen, hoe moeilijk dit ook voor mij is. Maar het heeft me wel een sterke basis gegeven.
Nu ben ik in Japan mijn voorbereidingskamp aan het afronden. Mijn vorm begint nu te komen, het voelt alsof alles nu op de juiste plek valt. Morgen gaan we het Paralympisch dorp in en houden we deze scherpte en snelheid vast. Er zijn een aantal atleten waar ik veel lol mee heb en dat maakt het bijzonder. Dat je deze ervaring kunt delen met andere. Want uiteindelijk maak je samen de herinneringen.
Ik kijk enorm uit naar de spelen en daar te shinen. Maar ik ga vooral genieten want alleen al deze ervaring pakt niemand van me af.
Met de Paralympische Spelen voor de deur, heeft Roos van Radio 1 een Miss Paralympics-podcast aflevering over bladerunners en mij gemaakt. Dus wil je meer weten over hoe dat nu zit met blades en hoe ik ertoe ben gekomen om te gaan sprinten op 27 jarige leeftijd?
Beschrijving van Radio 1: Kimberly Alkemade, gaat met een blade aan haar linkerbovenbeen strijden op de 100 en 200 meter sprint. Ze verzette zich, na een traumatisch ongeluk, lang tegen sporten met een aanpassing. “Ik moest accepteren dat ik hoor bij mensen met een amputatie. Ik wilde normaal zijn. Uiteindelijk kwam ik er steeds meer achter: wie is er eigenlijk normaal. Wat is normaal?” Nu wil ze graag inspireren met haar verhaal en haar sportprestaties.
Wanneer ik terugblik op mijn reis naar Paralympisch topsprintster dan hoort de titel eigenlijk te zijn; ‘De reis naar mezelf’.
In topsport ben je continu op jezelf aangewezen, dus als jij fysiek of mentaal steken laat vallen dan zie je dat ook direct terug in een race.
8 mei opende ik het seizoen in Lisse met een valse start en de week erna was de Grand Prix in Nottwill en mijn wedstrijdseizoen begon verre van goed.
Ik voelde mij te gespannen. Daarnaast was mijn voorbereiding om te racen verre van optimaal. Ik had enkele pijntjes zoals mijn peroneus en SI – gewricht in lage rug. Dit resulteerde in vijf weken geen baantrainingen enkele weken voor het wedstrijdseizoen.
Foto door: Mathilde Dusol
Ook kon Keith niet naar Nederland komen om de goede lijn van Stellenbosch door te zetten. Daardoor verloor ik de scherpte die ik daar had gevonden. Hoognodig tijd dat Keith deze kant op komt, al is het alleen maar om Joep te ontmoeten en bij te praten.
Om het allemaal nog complexer te maken was mijn orthopedisch instrumentmaker drie maanden weg om soldaten in Armenië weer op de been te helpen.
Hierdoor zijn mijn koker en blade nog niet op orde voor het wedstrijdseizoen. Mijn blade staat te ver van de koker af en hierdoor zie je een swing in mijn blade die energie kost. Ook helpt me dit niet bij het controleren van mijn blade. Maar na het Europees Kampioenschap zal dit opgelost worden.
Ondanks al deze imperfecties loop ik nog steeds voor op schema en hebben we genoeg tijd om op wedstrijdniveau te komen.
In Nottwill heb ik mij geplaatst voor het Europees Kampioenschap op de 100 & 200m. Tijdens de 200m liep ik ook al onder het kwalificatielimiet voor de Paralympics in Tokio. Maar ook in Nottwill waren er een aantal punten die mijn direct tijdswinst kunnen opleveren. Zo besloten we om zonder startblok te starten omdat ervoor gekozen is om hier geen aandacht aan te schenken in de winter.
Tijdens mijn laatste 100m in Nottwill hervond ik het goede gevoel. Daardoor weet ik nu ook hoe ik mentaal in de wedstrijd moet staan om de volgende race te verbeteren. Hier heeft Joep mij uitstekend bij geholpen.
En dat is vooral genieten en geloven in mijn potentie.
Genieten dat ik weer mag racen na uitstel van de Spelen en ondanks alle Corona-maatregelen. Ik mag weer en nu voel ik me ook een stuk meer ontspannen als toen ik in Lisse begon. Ik had er veel moeite mee dat mijn partner en familie niet aanwezig waren bij mijn wedstrijden. Ik had even een paar wedstrijden nodig om mij daar overheen te zetten. Het voelt namelijk minder leuk, wedstrijden zonder publiek. Maar aan de andere kant mag ik ook blij zijn dat er weer wedstrijden zijn. Mijn volgende wedstrijden zijn 29 mei in Nijmegen en daarna het EK in Polen. Ik kijk hier enorm naar uit.
Alleen blijf ik er wel bij dat ik er een boek over kan schrijven waar je als atleet in tijden van corona mee te maken krijgt. Het treft de sport en de beleving eromheen hard. En ik kan wel mijn masker opzetten en doen alsof het mij niets doet, maar dan lieg ik.
Desondanks blijf ik vasthouden aan mijn doel, namelijk vliegen voor het leven. Mensen laten zien dat er weer hoop is en perspectief dat je ondanks dat de wind niet mee waait, toch nog je best kan doen om het beste uit jezelf te halen.
Daarom doe ik wat ik doe omdat ik nieuwsgierig ben naar de reis, maar ook naar waar mijn plafond zit.
