Kimberly bij KRAAK op Omroep Brabant
… Kimberly Alkemade uit Den Bosch. Toen ze 8 was, overleed haar moeder bij een ongeluk. Zelf verloor ze een been. En nu ligt ze op koers om mee te doen aan de Paralympische Spelen….
Interview met Hashtag Fysio Rosmalen
Wie is de eerste vrouw op de Xiborg V blade?
Op het ONK Para Atletiek liep ik er al op, maar ik mocht het toen nog niet wereldkundig maken. Maar dat verandert nu: “Mijn nieuwe blade is de Xiborg V.” Xiborg is ook een nieuwe partner richting de paralympische spelen in Tokio.
Xiborg levert mij deze high performance blade en ondersteunt bij de uitlijning ervan.
Wat ik super tof vind aan Xiborg. Is dat ze de blades met de hand voor mij maken. Het is dus geen fabriekswerk, maar hoogwaardig Japans vakwerk. Dit maakt het heel persoonlijk. Ken Endo, de ontwikkelaar van de Xiborg V, maakt de blades alsof het voor zijn eigen kinderen is.
Xiborg en Ken gaan verder dan enkel blades voor topsporters ontwikkelen. In Tokyo geven ze anderen met een prothese de mogelijkheid gebruik te maken van hun blade-bibliotheek. Hierdoor kunnen zowel kinderen als volwassenen met een prothese op een toegankelijke wijze weer sporten. Vanuit deze prothese bibliotheek biedt hij meerdere merken blades aan zoals die van Össur & Ottobock.
Zo krijgt ieder met een amputatie de mogelijkheid om weer te sporten. Zo kan je blades huren en testen en zo ervaring opdoen met verschillende merken en in diverse sporten.
Xiborg is een jonge onderneming die vrij nieuw is op de markt en is gevestigd in Tokio. De blades van Xiborg zijn nog volop in ontwikkeling en hier mag ik mijn steentje aan bijdragen. Mits de situatie het toelaat zullen Keith en ik naar Tokio gaan om te testen en te kijken hoe we de blade nog geschikter voor mij kunnen maken.
Wie weet komt er op termijn een blade op de markt waaraan ik heb bijgedragen. Hoe vet is dat?!
Sinds juli ben ik alleen bezig geweest met ervaring op doen op de nieuwe Xiborg blade. Gedurende de eerste testdagen was ik nog een beetje terughoudend. Het voelde nog niet helemaal top en op video zag ik dat ik veel te lang contact met grond hield. Het verschil met de blade waarop ik tot op heden mijn successen behaalde is levensgroot.
Mijn oude blade was te kort aan de grond, reageerde te snel en onderbrak mijn passen.
Toen we met Ken overlegde en de beelden met hem hadden gedeeld kwamen we er snel achter dat de blade een beetje stijver moest zijn en dat de uitlijning verre van optimaal was, de blade stond te veel achterover. Hierdoor plantte ik nagenoeg alle spikes in de baan en nagelde ik mezelf op de baan. De connector waarmee we de blade aan de koker bevestigen was ook aan de zware kant, wat mijn ervaring kleurde. Deze connector was noodzakelijk om de lengte goed te kunnen bepalen en testen.
Toen de lengte duidelijk was en de afstelling beter was, begon de blade voor mij te werken. Xiborg stuurde een zwaardere categorie blade toe, een lichtere adapter en Hervé zette de blade meer op zijn tip. De blade en ik kwamen toen echt tot leven.
10 september wist ik het zeker. Dit is de blade voor mij. Hier ga ik mee vliegen.
Al met al was dit best een spannende periode. Want na mijn vakantie moest ik een besluit nemen over de blade en binnen anderhalve week zat ik in het startblok met een blade waar ik nauwelijks op had getraind.
Normaliter heb je ongeveer 2 maanden nodig om aan een nieuw been te wennen en ik mocht het ONK Para Atletiek lopen binnen anderhalve week nadat ik de keuze had gemaakt. Daarnaast heeft Keith besloten om niet op sprint uithoudingsvermogen te trainen, maar hoofdzakelijk op kracht en technische aspecten. Voor het ONK had ik maar één keer een 100 meter gelopen op de Xiborg V.
En toch nog Zilver op het ONK Para Atletiek
Later dan verwacht, maar het gebeurde dan toch het feestje dat het ONK Para Atletiek heet. Het vond dit keer plaats in Tilburg bij AV Attila. Toch wil ik eerlijk zijn over dit ONK, ik voelde totaal geen prestatiedruk. Ik vond 2020 deels een teleurstellend jaar en ik weet zeker dat ik niet de enige ben. Maar toch ben ik blij dat ik afgelopen seizoen gedwongen werd om de spikes aan te trekken en even te hollen.
Dit jaar is voor atletiek(sport) in het algemeen een domper, maar voor Para Atletiek is het nog eens stukje heftiger. Want waar de Diamond League nog een beetje van start ging, moesten wij het doen met nationale competitie en test wedstrijdjes die officieel gemaakt werden en met alles waar ik dit jaar mee bezig ben geweest, moet ik eerlijk zijn dat het me gestolen kon worden. Met tot gevolg dat ik dit seizoen nog niet in competitie ben geweest.
Dit kwam omdat ik andere dingen aan mijn hoofd had. Ik ben twee keer van trainingsomgeving gewisseld omdat de situatie niet goed werkte voor mij als individu. Ik heb de afgelopen maanden hard gewerkt om mijn nieuwe team vorm te gegeven. We moesten allemaal aan elkaar wennen. Joep en Keith moesten een werkwijze vinden die voor hen beiden werkt. Dit ging gelukkig voorspoedig, maar toch is het een spannend aspect geweest voor mij als atlete.
Aan de club Prins Hendrik en de baan was ik snel gewend, maar dat is ook niet heel moeilijk. Dat voelt als een warme deken. De baan en de club zijn veel meer dan enkel een Atletiekbaan, het leeft daar! Jong en oud is er tijdens mijn trainingen en dat vind ik erg leuk. Iedereen is welkom.
Ik heb ervoor gekozen om samen met Hervé eventjes twee weken met vakantie te gaan om alles te verwerken. Want dit was niet het jaar waar we ons op voorbereid hadden.
Maar dat is nu achter de rug en toen we terugkwamen van vakantie moest er nog een ander belangrijk besluit genomen worden. Waarover ik hopelijk snel meer kan vertellen. Dit alles betekent dat ik de afgelopen twee maanden niet gericht heb kunnen trainen en dit voelde ik zeker tijdens de race in Tilburg.
Om weer even het gevoel te krijgen voor een race heb ik op vrijdag 18 September mijn eerste race van het jaar gelopen tijdens de Wageningen Track Meeting. Eigenlijk is het bizar dat ik al sinds Dubai geen officiële wedstrijd meer heb gelopen. De druk die ik mezelf oplegde in de aanloop naar deze wedstrijd was aanzienlijk. Daar liep ik een 13,56 met een +0.5 m/s windje in de rug. Vorig jaar opende ik met 13,8 en eindigde ik met 12,9. Toch ondanks dat de tijd niet is wat je van mij zou verwachten, was ik niet ontevreden gezien de minimale training die ik heb kunnen doen. Deze race was om het gevoel terug te krijgen en ook Keith & Joep waren er tevreden mee.
Twee dagen later was het hoofdevenement, het ONK Para Atletiek bij AV Attila in Tilburg. Op de dag zelf voel ik nauwelijks druk, heerlijk. Ik ging even hollen om mezelf te laten zien en om mijn tijd in Wageningen te verbeteren. ’s Ochtends koos ik de kleding waarin ik dit zou doen en ik koos voor de eerste keer voor het Adidas “race pak”.
Dus Joep en ik reden naar Tilburg. Zonder Hervé vanwege de Corona maatregelen wat niet echt leuk is, want hij mocht ook al niet mee naar Wageningen en heeft mij dit jaar ook nog niet in persoon zien rennen buiten trainingen. Goed, we roeien met de riemen die we hebben, toch?
Daar aangekomen was het leuk om al mijn oud-teamgenoten van zowel Papendal, als Amsterdam weer eens te zien. Was dit een ‘normaal’ jaar geweest, dan waren we al samen op trainingskamp geweest en hadden we elkaar veel meer gezien en gesproken.
Toen mocht ik me eindelijk klaar maken voor de race. Zoals eigenlijk altijd tijdens het ONK in een gemengde serie. We kunnen in Nederland eigenlijk prima een T62/64 race houden, we hebben sowieso 4 dames die op wereldniveau kunnen rennen met Marlène van Gansewinkel, Fleur Jong, Marlou van Rhijn en mezelf. Maar ook tijdens deze derde editie waaraan ik deelneem waren we niet allemaal aanwezig, wat ik wel jammer vond.
Fleur won de race dan volgens verwachting. Mijn reactie bij de start was prima, in elk geval beter dan in Wageningen. Maar de race verliep eigenlijk prima, ik deed deels wat we vooraf hadden afgesproken. Het tweede deel van de race verliep iets te ontspannen. O.a. door de stevigere wind verbeterde ik mijn tijd met 23 honderdsten tot 13,33 en daar was ik niet ontevreden mee. Het is een zuchtje verwijderd van de Nederlandse limiet voor de Paralympische Spelen (13,30) en ik behaalde er het zilver mee.
Afgelopen week is de winter voor mij begonnen, veel vroeger dan de afgelopen jaren. Dit heeft te maken met het plan van Joep en Keith voor 2021 en omdat dit jaar door de omstandigheden “het jaar van her organisatie” is geworden. De trainingswinter is voor mij begonnen.
Ik voel me fit en gezond en ik heb de energie om er weer voor te gaan.
Wil je wat aan mij vragen of vertellen? Doe dat in de comments, ik lees ze en reageer graag!
Even er tussenuit, tijd voor vakantie
Voor sommige komt Corona heel gelegen, voor andere atleten minder. Iedere atleet gaat hierop zijn eigen manier mee om. De één blijft enkel onderhouden, de ander gaat voor zijn topvorm.
Voor mij kwam Corona erg goed uit en voor mij voelt dit niet als een weggegooid jaar, maar een heel succesvol jaar. Het succes in Dubai doet iets met me. Mensen verwachten ineens iets. Daarvoor was ik hoogstens een underdog en ik genoot van deze positie. Je bent onbevangen en niemand verwacht iets van je debuut. Nu voelt de wereld anders.
Het betekent dat ik kritischer moet zijn op mijn omgeving. Ook speelde de vragen “Hoe blijf ik mezelf in de wereld van topsport?”, “Hoe behoud ik mijn eigen identiteit ondanks dat er verwachtingen zijn?”, “Is topsport wel echt de harde wereld als dat mensen zeggen? Of is het vooral hard werken en het creëren van je eigen wereld?”
Ik wil “een lieverd en een vrolijke vrouw zijn” maar hoe blijf je lief in deze wereld van presteren? Voor dit avontuur werkte ik in de zorg, omdat ik voor andere mensen wilde zorgen die het minder hebben. Dat zorgen dat zit nog steeds in me. Ik zet niet snel mezelf op de eerste plaats, eerder een ander boven mezelf. Nu is dat anders. Corona heeft me de tijd gegeven om stil te staan en te onderzoeken.
Ook om stil te staan bij wat er zoal gebeurt en veranderd is.
Even denk ik terug aan het moment in het ziekenhuis toen ik 8 jaar was na het ongeval. Ik ging iedere keer in bad om het verband van mijn stomp af te weken. Anders deed het echt te veel pijn. En ik wilde het vooral ‘zelf doen’. De zusters mochten het niet doen. En dat ‘zelf doen’ dat is iets wat bij mij hoort. Ik heb graag zelf de touwtjes in handen en geef deze niet makkelijk weg aan een ander. Enerzijds helpt mij dat enorm in het maken van keuzes, want ik vertrouw mezelf het meest. Anderzijds vind ik het ook moeilijk om controle los te laten.
Je kunt op sommige situaties in jouw leven controle uitoefenen. Maar als er iets in het leven niet bestaat, dan is het zekerheid.
Hier werd ik vorig jaar 1 juli 2019 nadat mijn tante overleed weer opnieuw aan herinnerd. Mijn lievelingstante was er altijd voor mij. Ik had een hele speciale band met haar. De mooie herinneringen met haar die blijven. Ik heb nu weer tijd om haar te missen om weer verdrietig te zijn dat ze er niet meer is.
Dit betekent dat ik op veel momenten dit jaar niet goed in mijn vel heb gezeten. Het is nu een jaar geleden maar het lijkt alsof het nu veel harder binnenkomt. En dat is oké en dat mag er zijn. Zojuist een boek uitgelezen over een vrouw die een vliegtuigcrash heeft overleefd en veel heeft verloren. En een klein stukje uit het boek is mij bijgebleven;
Niets blijft eeuwig verloren. Wie of wat we hebben verloren wordt een onderdeel van onszelf. Wie of wat deel was van je verleden, wordt ook deel van je toekomst. Zoals Einstein heeft bewezen kan energie niet worden vernietigd; ze kan alleen van vorm veranderen. Verlies brengt je dichter bij de liefde die je ooit hebt gehad – of nog hebt. Hoe dieper de band, des te groter het gevoel van verlies, hoe groter het verlies, des te dieper het gevoel van liefde.
Door deze verlieservaringen ga je ook anders in het leven staan. Je neemt niet zomaar genoegen met iets. Dus als het dit jaar dan niet ergens om gaat. Laat het dan in het teken van mezelf staan.
Nieuwe trainingslocatie, nieuwe coaches, vrienden & familie dichtbij huis. Mijn honden vaker bij me om te knuffelen en te wandelen. Thuisbasis als basis van rust. Mijn geliefde en ik weer samen een team.
Het is weer tijd om te genieten en gelukkig te zijn. Weer plezier te beleven in atletiek. Lekker vliegen over de baan. Want zoals het nu is en nu gaat zo plan ik mijn sportcarrière voor de komende 4 jaar.
Nog steeds hard werken maar geen harde wereld meer.
Ik heb even twee weken vakantie genomen om mijn lichaam fysiek en mentaal rust te geven. Vanaf nu start ik mijn winterseizoen. Rustig bouw ik verder. En in september ga ik ook nog twee wedstrijdjes racen.
Mijn coach Keith Antoine vertelde mij voordat je op vakantie gaat weet je waar je staat. Ik dacht absoluut in tijden en kracht. Hij zei tegen me stel jouw bestemming ligt in het noorden en je weet dat de zon in het oosten opkomt en in het westen ondergaat. Dan weet je dat als je de zon in de avond in het westen onder ziet gaan dat je nog steeds de goede kant op rijdt. Weten waar je staat is dus weten dat je in de juiste buurt zit. Meer zekerheid heb je niet nodig. Dus ook geen navigatie.
