Direct na mijn laatste post ben ik begonnen aan de jaarlijkse opbouwperiode voor het wedstrijdseizoen. De Wintertraining. Iedereen in Atletiek kan het je vertellen, je gaat kapot. Ik dus ook. Maar tot op heden ga ik heerlijk op wat kleine pijntjes en kuchjes na.

Inmiddels is de kerst achter de rug en gedurende deze dagen heb ik enorm genoten van de tijd met mijn familie. Tegelijk denk je ook aan de mensen die het moeilijk hebben of degene die je bent verloren. We staan er allemaal even bij stil.

Terwijl ik dit schrijf leven we in de laatste uren van 2022 en kijk ik terug op een jaar waarin ik veel zwaar en moeilijk werk heb gedaan. Werk dat van enorm belang is voor mijn ontwikkeling naar komend Wereld Kampioenschap in Parijs deze zomer. Eerlijk, het was slopend, maar aan alles merk ik dat het belangrijk was om te doen.

Tegelijk voel ik de vermoeidheid van de afgelopen 3 maanden training. Drie maanden waarin ik voor mijn gevoel enorme stappen heb gezet. Ik voel me veel sterker dan de afgelopen jaren. Niet in de minste plaats vanwege één van de nieuwe bondscoaches Para Atletiek waarmee ik werk. Misschien ken je hem al, Joep Janssen. Gefeliciteerd, Joep! Dit betekent dat ik een team heb op toernooien, want als ik eerlijk ben over de Paralympische Spelen in Tokio, mistte ik dat een beetje.

Dit was een uitdagend jaar, een jaar zonder serieuze toernooien. Een jaar waarin de bijzondere wedstrijd in Mexico mislukte door het falen van American Airlines, Aer Lingus, Swissport en andere luchtvaart gerelateerde bedrijven. Toch had dit jaar ook zijn charme.

Ik besloot mij iedere zaterdag vrijwillig in te zetten voor de club Prins Hendrik. De behoefte om iets voor een ander te betekenen werd groter. Nu help ik iedere zaterdag mee training geven aan kinderen met een meervoudige beperking. Ik ben dan even niet Kimberly de topsporter. Dat voelt goed.

De Camino de Portugues. Ik wandelde 125km in 6 dagen, een prachtige wandeling. Vaak denk ik terug aan dit avontuur. Het feit dat ik dit alleen heb gedaan is een bron van kracht.
Daarnaast ben ik op de verjaardag van Hervé en mijn vader 3 mei ten huwelijk gevraagd op Kreta. Ik zei “JA!”.

Op sportief gebied ervaarde ik de beste seizoensopener ooit 1 juli in Leverkusen op de sterfdatum van mijn tante. Ik werd ook Nederlands Kampioen op de 100m.

Dit alles werd mogelijk gemaakt doordat ik met de beste mensen en materialen mag werken, zoals Gijs van Gent. Gijs verdient een bijzondere vermelding. Want mijn blade en andere protheses voelen beter dan ooit tevoren. Daarnaast kwam hij op het idee om Xiborg een aangepaste blade te laten ontwikkelen voor mij. Ken Endo (CEO van Xiborg) is vanuit Japan naar Nederland gekomen om de blade persoonlijk te overhandigen.

Waar ik ook ontzettend blij mee ben is het partnership met Adidas. Van de spikes en kleding tot de samenwerking met de mensen van Adidas, zoals Bob, het is van topniveau! Hetzelfde geldt voor Toine van Tsuru en de ondersteuning die zij bieden, wat zij voor het bedrijfsleven doen, mensen vitaler helpen zijn, heeft mij dusdanig geïnspireerd dat ik een opleiding tot Vitaloog ben begonnen.

Ook Fonds Gehandicaptensport moet benoemd worden. Zij gaven mij de kans om te helpen sporten voor mensen met een handicap vanzelfsprekend te maken. Niet enkel als rolmodel maar ook op politiek terrein. Al deze prachtige mogelijkheden en kansen waren nooit mogelijk geweest zonder Bart en Sport Stories. Hij ontzorgt mij waar mogelijk en opent deuren die gesloten lijken.

Last but not least, Van Dort Letselschade. Raoul en zijn mensen steunen mij al jaren en steun sterkt mij. Net zoals het dat deed in de rechtszaak jaren geleden. Een betrouwbaarder partner kan ik me niet bedenken!

Ik kijk terug met trots op 2022 en heb zin in 2023!

Aan iedereen die dit leest! De beste wensen en alle geluk en sportiviteit voor 2023 toegewenst!