Deze 200 meter was de beste race die ik ooit gelopen heb. De race klopte, van start tot finish. Dat ik aan het einde 5 honderdsten te kort kwam voor goud vind ik jammer, maar niet erg. Bensusan liep ook sterk en zij verdiende het goud. Ik weet nu echt dat ik het in me heb, want ik behaal gewoon zilver op mijn eerste grote toernooi, hoe vet!

• 

• 

• 

De opdracht die Arno en ik, mezelf hebben gegeven heb ik uitgevoerd. Daardoor verliep de race volgens plan. Mooie grote passen in de bocht en de frequentie van mijn stappen verhogen naar het einde. Ook liet ik me niet van de wijs brengen door de stevige tegenwind. Die ik, als ik eerlijk, ben niet eens voelde. Het voelde allemaal heel krachtig. Gelukkig zijn er nog genoeg verbeterpunten, maar voor nu was dit de beste 200 meter die ik ooit heb gelopen.

De 26,98 seconde, de start en de aanloop er naartoe, waren alsof ik door een glazen tunnel bewoog. Ik wist dat er dingen in mijn omgeving gebeurde. ik zag de schimmen door het glas, maar ze waren niet scherp. Een top situatie, want dat is ook niet belangrijk op dat moment. 

Toen ik die tunnel uitkwam, wist ik het echt eventjes niet meer. 
Wat gebeurde er nou? 
Ben ik nou echt als tweede over de finish gekomen? 

Marlène ving een Nederlandse vlag en kwam ermee naar mij toe, op dat moment wisten we nog niet dat ze gediskwalificeerd was, en samen vierden we onze prestaties op de baan. Op dat moment leken we nog zilver en brons te hebben gepakt.

Dit heb ik nog nooit zo meegemaakt. Want Nederlands Kampioen worden is met alle respect voor het ONK Para-Atletiek, echt iets anders. Direct werden er foto’s gemaakt en stond er een camera voor mijn neus om me vragen te stellen. Eigenlijk wilde ik alleen naar mijn team en familie, waarvan ik wist dat ze buiten de mixed zone op me stonden te wachten.

Dit is een aspect van de topsport waar ik me nog nooit druk om heb gemaakt en misschien ook nooit ga doen. Maar ik moet er wel mee leren om gaan. De medaille ceremonie was hier ook een mooi voorbeeld van. Omdat ik mezelf nog geen houding wist te geven, gleed ik mijn hand door de zenuwen in mijn broekzak. Dat is ‘Not Done’. Maar goed, hopelijk is het me vergeven!

Ik heb gewoon Zilver behaald op een Wereld Kampioenschap! Ik geloof steeds meer in mezelf.
Vandaag (10 November) is het een rustdag voor mij en mag ik nog even genieten. Maar het vizier gaat nu op dinsdag ochtend, de 100 meter wordt een hele klus. 

Het deelnemersveld is dan groter en de verschillen kleiner. Wanneer ik de finale overtuigend haal, doe ik het heel erg goed. Wat er vervolgens in de finale gebeurd gaan we dan wel zien.

Eerst die finaleplaats bemachtigen.