Mijn eerste trainingsweek in Tenerife zit er op. Vanaf het begin vond ik het super spannend. Ik ben nog nooit op trainingsstage geweest. Tevens was ik nog nooit in Tenerife geweest. Wist ook niet of het echt nut heeft om in het buitenland te trainen. Atletiek is toch een sport die je gewoon in Nederland kunt doen. Toch merk je wel dat het iets doet met je motivatie. Even weg zijn uit je dagelijkse routine thuis.
De zon zorgt ervoor dat je meer op snelheid kunt trainen. Je spieren zijn warm en je lichaam maakt de nuttige vitamine D aan. De eerste keer dat ik de atletiekbaan in Tenerife betrad, dacht ik; Hello Paradise! Ik zag vogels vliegen en rond de baan zag je de bergen en vulkaan van Tenerife. Op de baan topsporters uit andere landen hard aan het trainen en de zon die goed zijn werking verleende.
Tevens is het onder elkaar als groep heel relaxed en gezellig. We zitten elkaar niet in de weg maar een praatje hier en daar is ook ruimte voor. Ieder kan zichzelf zijn en dat wordt gewaardeerd. Ik hoor levensverhalen van de wheelers of ik ervaar leermomenten met mijn teamgenoten. Al met al, raak ik geïnspireerd door de atleten waar ik mee train of mee praat. Zij beoefenen sport allemaal op hun eigen manier en dat is mooi.
Ik ben kamergenoot met Lara Baars. Zij is actief op het onderdeel kogelstoten en discuswerpen. Ze heeft al een hoop ervaring en verschillende medailles op haar naam staan. We hebben het super gezellig als roomies en maken er een gekke bedoeling van met lachen, gieren en brullen.
We zijn gisteravond met zijn allen uit eten geweest bij een Thais restaurant. Heerlijk gegeten met z’n allen en een super gezellige avond. We hadden ook even genoeg van het hotel eten. Op rustdagen is er ruimte om even van de zon te genieten of te zwemmen. Geen ruige dingen natuurlijk.
Verder ervaar ik de trainingen zelf als heel pittig. De zwaarste training was voor mij 300-250-200 maximaal. Dit had ik nog niet eerder gedaan. Mijn trainer heeft het rustig opgebouwd met mij. Ook omdat heel blijven voor mij het belangrijkste is. De spelen zijn immers al over 1,5 jaar. Blessures proberen we ten allen tijden voorkomen.
Op de 300 had ik 4 sec. van mijn PR gelopen en sloeg de verzuring pas in na 210 meter. De laatste keer dat ik de 300 meter liep was bij de T – meeting in Utrecht 3 augustus 2018. Toen sloeg de verzuring al na 150 meter in. Dit is een hele grote stap. Daar ben ik mij bewust van. Wel had ik naderhand enorm veel lactaat in mijn benen. Dit uit zich in niet kunnen lopen of op je benen kunnen staan. Zelfs liggen was niet fijn.
Toch sta je na 5 minuten wel weer op voor de volgende race. En dat gevoel voelt als een overwinning. Want ook al denk je dat je niet meer kan, toch ga je er elke keer weer staan om het uiterste uit jezelf te halen.
Vanuit Den Bosch is de rit naar AV Lycurgus in Assendelft meer dan een uur. Het was het ritje waard. Dit was de eerste keer dat ik tweemaal dezelfde afstand liep op één dag en daar ben ik blij mee. Want dit heeft mij een PR van 8,83 opgeleverd.
Omdat het binnen in de hal erg druk was, was het handig om de warming-up buiten te doen. Wat met de heldere blauwe hemel, het uitzicht en het zonnetje geen straf was. Natuurlijk was het koud, maar hier had ik geen last van.
Rond 16:00 ging mijn eerste serie van start en het begon direct met een valse start. Normaliter niet zo erg, waren het niet dat er ook series hoogspringen bezig waren en deze dames hadden een aanloop nodig over de banen het dichtst bij de tribunes. Kortom die serie sprongen moest even gedaan worden. Bij dit soort dingen wordt mijn concentratie op de proef gesteld.
Toen we het voor een tweede keer startte ging alles prima. Ik zeg prima omdat het echt niets meer was dan dat. Mijn start was, mwoah, en mijn armbewegingen te groot. Hierdoor behaalde ik niet de frequentie die noodzakelijk is voor een 60 meter. De tijd die ik liep was dus nog slechter dan mijn indoorwedstrijd in Utrecht met een 8,95.
Gelukkig mocht ik nog een finale lopen. Dus Hervé heeft de beelden erbij gepakt op de tablet en we hebben eventjes ingezoomd en snel gekeken. Vandaar ook de analyse hierboven. Hervé zei toen tegen mij: “Kimmy, met wat je mij vertelt moet je maar op één ding letten, je armen. Als je dat goed doet volgt de rest.” Daarmee ben ik naar de hal gelopen voor een snelle warming-up en proefstartjes.
Het effect van deze analyse was er zeker. Want ik heb een hele degelijke 8,83 gelopen deze tweede serie. De start was weer mwoah, maar mijn frequentie was een heel stuk beter in het laatste deel van de race. Die start is niet iets waar ik me erg druk om maak. Explosiviteit heeft flink te lijden onder mijn trainingsintensiteit van de afgelopen 10 weken. Plus technisch kan ik daar nog veel in verbeteren. Maar al met al ben ik erg blij met deze tijd onder deze omstandigheden. Ik zie het ook als een succes wat ik in de auto op weg naar huis samen met Hervé heb gevierd.
De volgende 60m indoorwedstrijd is 16 februari bij het NK in Apeldoorn. Nu eerst twee weken op trainingstage in Tenerife voor de eerste keer. #staytuned.
Dit was geen lekkere wedstrijd! Ik wilde een goede tijd neerzetten, maar het is in mijn beleving niet gelukt. Tijdens deze eerste indoorwedstrijd in Utrecht liep ik een tijd van 8.91 en ik ben hier nog steeds niet gelukkig mee. Mijn trainer, Arno heeft het voor me door gerekend en het blijkt een prima tijd te zijn. Ik wil alleen meer dan een prima tijd.
Wanneer ik naar het verloop van de dag en wedstrijd kijk, waren er wel signalen dat dit niet ging lopen zoals ik wenste. Maar ik wil er altijd staan. Ook onder minder goede omstandigheden. Dit was de eerste keer dat ik in een atletiekhal rende. Sprinten op een dergelijke ondergrond is gewoon anders. Je hebt andere spikes onder je blade en voet. Het voelt ook wat gladder omdat het minder textuur heeft. Om dit even te onderstrepen gleed ik uit bij mijn eerste proefstart. Lekker begin! Niks ernstigs, geen faceplant. Maar wel voldoende om mij op mijn hoede te laten zijn de rest van de tijd.
Voor het eerst voelde ik dat ik het liefste buiten ren. Zo’n sporthal is prima, maar het mist wat.
Door die uitglijder tijdens de warming-up was ik niet helemaal op mijn gemak. Ik reageerde goed op het startschot, maar er miste wat. Tijdens die eerste meters wist ik het, “Nope, dit is hem niet”. Ik kwam veel te snel rechtop om maar niet uit te glijden. Toch ben ik, na die eerste gedachte, weer gaan stampen. Dat ik technisch een stuk beter ben geworden de afgelopen weken, weet ik. Maar het kwam er, hier in Utrecht, niet helemaal uit.
Ik vind dat ik onder mijn kunnen heb gepresteerd. Maar mijn trainer Arno is tevreden, omdat het onder de 9 was. Ik moest niet vergeten dat ik de dag daarvoor nog een zwaar tempo programma voor de boeg had. Dat voel ik ook wel, maar hier in Utrecht nog even niet.
De volgende keer weet ik beter wat ik moet verwachten. Dan is ook het grip probleem opgelost. Dan gaan we er weer voor, maar dan beter.
Dit was de dag dat ik voor het eerst een tijd ging zetten met mijn nieuwe blade op twee Paralympische nummers. Na de eerste test in Utrecht had ik hoge verwachtingen. Mijn tijden zijn goed, maar ik voelde dat ik marge had. Mijn start op de 100 meter ging niet goed. Ik kwam te snel rechtop. Op de 200m had ik in de bocht veel meer kunnen geven.
Desondanks fijn dat mijn huidige tijden er voor gaan zorgen dat ik niet meer in de laagste serie zal lopen.
Nadat ik Nederlands Kampioen ben geworden op de 100 meter en mijn sleutelbeen brak op de 200 meter, was dit de eerste test. Tel daarbij op dat ik voor het eerst een tijd ging zetten op mijn nieuwe blade. Kortom SPANNEND!
