Brons!

door Kimberly Alkemade | 14 november 2019 | 2019, Ontwikkeling & Updates, Wedstrijden

De doelstelling voor dit Wereld Kampioenschap was minimaal één keer het podium behalen. Dat was al gelukt op de 200 meter afgelopen zaterdag (9 november 2019). Wetende dat er veel mogelijk is werd het dinsdag, de dag van de 100 meter series en de finale. Ik ging vroeg mijn bed uit, en prepareren voor de series.

De warming-up vloog voorbij en wat had ik enorm veel zin in de race! Ik voelde me krachtig en het kon me eerlijk gezegd niet schelen welke plek ik zou behalen. Genieten en vliegen, had ik mezelf voorgenomen. Nadat ik Bensusan & Fleur Jong een finaleplek zag behalen in de eerste serie, was het mijn beurt.

Er was één doel dat ik dit WK nog wilde behalen en dat was een 100 meter onder de 13 seconden, dat wilde ik het liefst direct afvinken. Deze serie was daar ook nog eens erg lekker voor omdat op papier de meesten dicht bij mijn PR liepen.

Het startschot viel en ondanks een goede reactie, kon mijn start technisch wat beter. Hierdoor kwam ik minder snel in mijn ritme, maar dat maakt niet uit. 

Het resultaat was precies wat ik hoopte, onder de 13. 

Mijn PB is sinds deze race 12,90

De laatste heat was die van Marlène en die ging zich gewoon kwalificeren, geen enkele twijfel over. Haar heat was op papier ook makkelijk voor haar. Wat zij ook liet zien omdat zij de snelste tijd wist neer te zetten. Ook sneller dan Bensusan die in de serie van Fleur liep. In de heat van Marlène zat echter een verassing..

De Spaanse dubbelblader Andres Barrio. Die net als ik pas laat in haar carrière fulltime is gaan trainen. Zij evenaarde de tijd van Bensusan en mij met een 12,90. 

In de Para – Atletiek is het al best bijzonder dat drie vrouwen uit hetzelfde land meedoen, laat staan dat ze alle drie de finale halen. Dus Marlène, Fleur en ik vierden die nog eventjes op de baan. Mijn familie en Hervé stonden buiten de mixed zone me op te wachten om kort mijn nieuwe PB te vieren en daarna moest ik door naar het hotel. Rusten, want over een paar uur is de finale al!

Anderhalf uur voor de finale werd Sara Andres Barrio, de Spaanse, gediskwalificeerd vanwege een valse start. Als je de beelden terugkijkt dan lijkt het daar ook sterk op. 
De Canadees kwam in plaats van de Spanjaard in de finale.

Na de warming-up ging ik naar de callroom, en toen kwam de Spaanse alsnog binnen en niet de Canadees. De Spanjaarden vonden het onterecht dat ze gediskwalificeerd waren want het was niet direct teruggedraaid. De baan terugwisselen is prima, maar het gesteggel er omheen is jammer. Desondanks had ik geen invloed op de situatie dus maakte ik mij er ook niet druk om.

De oproep kwam en de grote voorstelling ging beginnen, en in mijn gedachten zag ik het rode doek openen. Ik wilde niet anders dan hier staan.

De finale 100 meter

Na het startschot kwam ik niet lekker uit mijn blok. Het gevolg was dat ik te snel overeind kwam en daarbij verspil je veel energie en snelheid. De podiumplekken voelden daardoor moeilijk haalbaar. Toch bleef ik doortrappen en ik voelde mezelf dichterbij komen aan degenen voor me. Me gewonnen geven, ECHT NIET! Dat ik kan door accelereren weet ik, dus doorgaan en vervolgens kwam ik tegelijk over de finish met de Amerikaanse Ayanbeku.

Gelukkig niet helemaal tegelijk, ik was 0,02 sneller en dus… 

IK HEB BRONS GEWONNEN!

Ongelofelijk, ik kon mijn geluk niet op en omhelsde zowel Marlène als Fleur, daarna allebei. Wat hoe vet is het om met drie Nederlanders in de finale te staan. Jammer dat de 1,2,3 vandaag niet in de kaarten zat. Maar wel een zilveren en een bronzen plak mee terug naar Nederland! We beleven dit allemaal samen en we werken ons hier te pletter voor, of je nou eerste of laatste wordt. Daar moet je gewoon respect en waardering voor hebben.

Mijn race, hoe slecht de start ook was, voelt als een groot succes. Mijn start verdient nog wat aandacht want dit is de zoveelste keer dat ik te snel overeind kom. Achteraf heb ik mogelijk mijn linkerblok verkeerd opgemeten. Hier kijken we nog naar.

Nu begint de Road to Tokyo echt. Nu weet ik dat ik mezelf met de top van de wereld kan meten en dat ik goed presteer onder druk. Mijn PB’s zijn weer een stuk scherper gezet. Maar dan is er nog steeds veel te verbeteren de komende winter op weg naar de Paralympische Spelen.

Het doel van Arno en mij was om één medaille te halen en het zijn twee medailles en twee Personal Bests geworden. Beter kan ik niet wensen.

Omdat ik dit niet alleen doe wil ik enkele mensen bij naam bedanken.

Zonder jullie allemaal, was dit nooit gelukt. Nu ga ik rusten en 2 december begin ik weer met verder bouwen richting Tokyo.