Later dan verwacht, maar het gebeurde dan toch het feestje dat het ONK Para Atletiek heet. Het vond dit keer plaats in Tilburg bij AV Attila. Toch wil ik eerlijk zijn over dit ONK, ik voelde totaal geen prestatiedruk. Ik vond 2020 deels een teleurstellend jaar en ik weet zeker dat ik niet de enige ben. Maar toch ben ik blij dat ik afgelopen seizoen gedwongen werd om de spikes aan te trekken en even te hollen.

Dit jaar is voor atletiek(sport) in het algemeen een domper, maar voor Para Atletiek is het nog eens stukje heftiger. Want waar de Diamond League nog een beetje van start ging, moesten wij het doen met nationale competitie en test wedstrijdjes die officieel gemaakt werden en met alles waar ik dit jaar mee bezig ben geweest, moet ik eerlijk zijn dat het me gestolen kon worden. Met tot gevolg dat ik dit seizoen nog niet in competitie ben geweest.

Dit kwam omdat ik andere dingen aan mijn hoofd had. Ik ben twee keer van trainingsomgeving gewisseld omdat de situatie niet goed werkte voor mij als individu. Ik heb de afgelopen maanden hard gewerkt om mijn nieuwe team vorm te gegeven. We moesten allemaal aan elkaar wennen. Joep en Keith moesten een werkwijze vinden die voor hen beiden werkt. Dit ging gelukkig voorspoedig, maar toch is het een spannend aspect geweest voor mij als atlete.

Aan de club Prins Hendrik en de baan was ik snel gewend, maar dat is ook niet heel moeilijk. Dat voelt als een warme deken. De baan en de club zijn veel meer dan enkel een Atletiekbaan, het leeft daar! Jong en oud is er tijdens mijn trainingen en dat vind ik erg leuk. Iedereen is welkom.

Ik heb ervoor gekozen om samen met Hervé eventjes twee weken met vakantie te gaan om alles te verwerken. Want dit was niet het jaar waar we ons op voorbereid hadden.

Maar dat is nu achter de rug en toen we terugkwamen van vakantie moest er nog een ander belangrijk besluit genomen worden. Waarover ik hopelijk snel meer kan vertellen. Dit alles betekent dat ik de afgelopen twee maanden niet gericht heb kunnen trainen en dit voelde ik zeker tijdens de race in Tilburg.

Om weer even het gevoel te krijgen voor een race heb ik op vrijdag 18 September mijn eerste race van het jaar gelopen tijdens de Wageningen Track Meeting. Eigenlijk is het bizar dat ik al sinds Dubai geen officiële wedstrijd meer heb gelopen. De druk die ik mezelf oplegde in de aanloop naar deze wedstrijd was aanzienlijk. Daar liep ik een 13,56 met een +0.5 m/s windje in de rug. Vorig jaar opende ik met 13,8 en eindigde ik met 12,9. Toch ondanks dat de tijd niet is wat je van mij zou verwachten, was ik niet ontevreden gezien de minimale training die ik heb kunnen doen. Deze race was om het gevoel terug te krijgen en ook Keith & Joep waren er tevreden mee.

Twee dagen later was het hoofdevenement, het ONK Para Atletiek bij AV Attila in Tilburg. Op de dag zelf voel ik nauwelijks druk, heerlijk. Ik ging even hollen om mezelf te laten zien en om mijn tijd in Wageningen te verbeteren. ’s Ochtends koos ik de kleding waarin ik dit zou doen en ik koos voor de eerste keer voor het Adidas “race pak”.

Dus Joep en ik reden naar Tilburg. Zonder Hervé vanwege de Corona maatregelen wat niet echt leuk is, want hij mocht ook al niet mee naar Wageningen en heeft mij dit jaar ook nog niet in persoon zien rennen buiten trainingen. Goed, we roeien met de riemen die we hebben, toch?

Daar aangekomen was het leuk om al mijn oud-teamgenoten van zowel Papendal, als Amsterdam weer eens te zien. Was dit een ‘normaal’ jaar geweest, dan waren we al samen op trainingskamp geweest en hadden we elkaar veel meer gezien en gesproken.

Toen mocht ik me eindelijk klaar maken voor de race. Zoals eigenlijk altijd tijdens het ONK in een gemengde serie. We kunnen in Nederland eigenlijk prima een T62/64 race houden, we hebben sowieso 4 dames die op wereldniveau kunnen rennen met Marlène van Gansewinkel, Fleur Jong, Marlou van Rhijn en mezelf. Maar ook tijdens deze derde editie waaraan ik deelneem waren we niet allemaal aanwezig, wat ik wel jammer vond.

Fleur won de race dan volgens verwachting. Mijn reactie bij de start was prima, in elk geval beter dan in Wageningen. Maar de race verliep eigenlijk prima, ik deed deels wat we vooraf hadden afgesproken. Het tweede deel van de race verliep iets te ontspannen. O.a. door de stevigere wind verbeterde ik mijn tijd met 23 honderdsten tot 13,33 en daar was ik niet ontevreden mee. Het is een zuchtje verwijderd van de Nederlandse limiet voor de Paralympische Spelen (13,30) en ik behaalde er het zilver mee. 

Afgelopen week is de winter voor mij begonnen, veel vroeger dan de afgelopen jaren. Dit heeft te maken met het plan van Joep en Keith voor 2021 en omdat dit jaar door de omstandigheden “het jaar van her organisatie” is geworden. De trainingswinter is voor mij begonnen.
Ik voel me fit en gezond en ik heb de energie om er weer voor te gaan.

Wil je wat aan mij vragen of vertellen? Doe dat in de comments, ik lees ze en reageer graag!