Zoals jullie weten vanuit mijn vorige blog heb ik al mijn trainingsfaciliteiten naar ‘huis’ gebracht. Ik ben nu iets meer dan een maand in training in de nieuwe situatie en ik heb eindelijk het gevoel dat ik kan landen.
Ken je de film ‘The Next Karate Kid’?
Het is altijd een droom geweest van mij om gecoacht te worden door iemand die een vergelijkbare persoonlijkheid & filosofie heeft als mister Miyagi uit deze film. En dromen zijn de wereld niet uit, want ik heb die persoon gevonden in Keith Antoine. Deze man heeft rust over zich, is zelfverzekerd en hoeft dit niet te benoemen omdat hij het uitstraalt. En daar reageer ik goed op.
Keith reageert ook goed op mij. Hij ziet iets in mij waarvan hij zegt ‘she’s the one’. Dat ervaar ik ook andersom bij hem als coach. Hij voelt als de perfecte coach voor mij, voor wie ik ben en hoe ik in het leven sta. Hij krijgt het beste uit mij, geleidelijk aan, verspreid over 4 jaar, zowel fysiek als mentaal.
Dit doet hij niet alleen, maar in samenwerking met Joep Janssen. Joep is een getalenteerde jonge trainer en staat open om te leren. Gedurende onze samenwerking zal ik Joep ook zien groeien en dat vind ik passend en mooi!
Ik communiceer dagelijks met Joep & Keith over hoe ik mij voel en hoe de trainingen zijn bevallen. Hier leer ik veel van en iedere keer krijg ik met deze gesprekken bevestiging dat ik weer op het juiste pad zit.
De afgelopen maand trainde we vooral veel op techniek en onderzochten we mijn fysieke en mentale gesteldheid om straks verder te bouwen.
We zijn alle drie enthousiast. Hierdoor kan je wat te hard van stapel lopen. Ik denk niet dat we dit gedaan hebben. Maar mijn lichaam gaf toch een signaal af. Dit deed het door een blessure onder mijn voet. Hierdoor ben ik twee weken gaan zwemmen & fietsen in plaats van rennen.
Normaliter raak ik gestrest van blessures zoals deze. Maar Keith plaatste het in een ander perspectief. Waardoor ik dit akkefietje zie als iets dat informatie geeft en duidelijkheid schept het komende winterprogramma.
Het winterseizoen start voor mij op 7 september. Tevens train ik vanaf deze datum 2x in de week bij Joep in de groep mee voor tempo loopjes en korte sprints. De twee weken daarvoor geef ik mijn lichaam en hoofd rust en ga ik met vakantie. Tot die tijd train ik individueel met Joep in Vught. Zodat een goede nulmeting hebben voor ik op vakantie ga. Mijn programma gaat als volgt zijn; 2 x tempoloopjes, 1x korte sprints, 1x fietsen, 2x circuit, 2x kracht, 1x herstel dus in totaal 9 trainingen in de week en het zullen er uiteindelijk 10 gaan worden.
Sinds ik deze stap heb gezet komen er weer mooie dingen op mijn pad. Voor mijn gevoel mag ik landen en mijn tanden er weer in zetten voor de komende 4 jaar. Nu focus ik mezelf volledig op de sport en mijn ontwikkeling. Ik voel mij gelukkig in deze setting. Tevens hou ik tijd over voor studie, Hervé, mijn hondjes, familie & vrienden.
Dus zoals Churandy Martina zou zeggen “Ik ben blij”
Kort voordat de hele Corona situatie losbarstte stond er een artikelover mij in de Runner’s World voor April. Inmiddels zijn we weer meer dan een jaar verwijderd van de Paralympische Spelen. Maar het gros van wat ik vertel is nog steeds waar.
VRIJ ZIJN
Sprintster Kimberly Alkemade groeide binnen twee jaar uit tot wereldtopper. Op de Paralympische Spelen wil ze de snelste versie van zichzelf laten zien.
Aan tafel in de kantine van de Amsterdamse sportclub Only Friends spreidt Kimberly Alkemade (29) haar armen en sluit haar ogen. Zo zag het er ongeveer uit, zegt ze, toen ze als klein kind rondrende op straat en zich inbeeldde dat ze een vogel was. De sprintster, die in november vorig jaar zilver (200 meter) en brons (100 meter) won op de WK para-atletiek, hoeft maar even in haar geheugen te graven om het wonderlijke gevoel van vrijheid weer naar boven te halen. ‘Ik heb altijd iets met vogels en vliegen gehad,’ zegt ze. ‘Soms klom ik in een boom en deed net alsof ik eruit vloog. Het fascineerde me.’
Al een tijdje ben ik veel thuis aan het trainen. Graag wilde ik mijzelf nuttig maken door kinderen thuis in beweging te krijgen en kennis te laten maken met sprinten. Team NL lanceerde een heel tof project in samenwerking met Squla = Fit met Team NL Kids!
Daar wilde ik natuurlijk heel graag aan mee werken. Dus ben jij ouder en heb jij kids of zit jij op de basisschool? Of ben jij volwassen en vind je het gewoon leuk om mee te bewegen?
Check dan mijn YouTube beweegvideo hieronder!
Zet hem op!
En vind je het leuk naderhand een mooie kleurplaat van mij te kleuren? Dat kan ook nog! Deze kun je hieronder downloaden. Veel beweeg en kleurplezier!
Het is alweer even geleden dat ik geblogd heb en ik wil laten weten dat het goed met me gaat. Nu de eerste trainingsstage op Tenerife en vele trainingen op Papendal achter de rug zijn, geef ik een update over deze eerste weken van 2020, de periode tot het wedstrijdseizoen.
De opdracht voor de eerste trainingsstage op Tenerife was om veel ‘maximaal te lopen’. De bedoeling van ‘maximaal lopen’ is om zo hard mogelijk te gaan zodat je op hogere snelheden komt en je direct aan deze snelheden went. Dit ging voor mijn gevoel echt heel erg goed. Mijn bewegingen voelen sneller en zo zien ze er ook uit. Daaruit concludeerde Arno dat ik goed op schema lig. Dit geeft mij ook veel vertrouwen, zo veel dat ik het zelf soms niet kan geloven.
Daarnaast hebben we besloten om niet meer met mijn prothese been voor te starten. Vanaf nu zal ik starten met mijn ‘goede been’ voor. In eerste instantie ging dit niet helemaal lekker omdat ik mij niet stabiel genoeg voelde om het eerste contact met mijn blade op te vangen. Maar door de training van de afgelopen maanden voel ik mij wel sterk genoeg om vanuit eerste contact blade direct door te versnellen.
Wat ook erg belangrijk is, is dat ik blessurevrij ben gebleven. Het lijkt er dus op dat de opbouw van mijn seizoen goed voor me werkt. Het enige dat me in de weg heeft gezeten is een vervelende blaasontsteking die er voor zorgde dat ik niet deelnam aan de 60 meter tijdens het NK Indoor. Dit is eigenlijk het enige waar ik tot op heden niet zo gelukkig mee ben. Maar wanneer ik het in perspectief plaats, dan was dit toch niet meer dan een training met een startschot voor mij geweest.
Volgende week zondag staat de tweede trainingsstage op het programma, ook op Tenerife. Tijdens deze stage zal de training minder gericht zijn op het ‘maximaal lopen’. De bondscoach waarschuwde me dat ik gedurende deze stage vermoeider ga zijn dan tijdens de eerste stage. Want we gaan aan hele andere dingen werken. Natuurlijk zal snelheid hier een onderdeel van zijn, maar ook mijn uithoudingsvermogen is een punt van focus.
Deze trainingsstage zal hard werken zijn en pijn gaan doen. Maar wanneer je een droom hebt, moet je er hard aan werken, toch?
Om me te helpen bij het bereiken van deze Paralympische droom werk ik sinds kort samen met Bart van Schijndel van Sport Stories. Sport Stories managet andere atleten, zoals Jetze Plat, Laura Smulders en Kai Verbij. Bart helpt Hervé en mij bij de zaken waar wij weinig of geen ervaring bij hebben en dit heeft nu al tot een aantal mooie kansen geleid.
De komende periode verzorgt Adidas mijn kleding. Het voelt alsof ik met mijn neus in de boter val omdat ze een heel gaaf project draaien genaamd “Faster Than”.
Foto door: Joyce Bongers
Foto door: Joyce Bongers
Foto door: Joyce Bongers
Foto door: Joyce Bongers
Foto door: Joyce Bongers
Foto door: Joyce Bongers
Foto door: David Stegenga
“Faster than” heeft als doel om mensen te inspireren om de positieve effecten van hardlopen te verkennen. Hierbij richten ze zich niet alleen op atleten, maar vooral op alledaagse helden. Bijvoorbeeld iemand met overgewicht, die een 5 km run doet of iemand die na een levertransplantatie traint voor een marathon. Dit sluit geweldig aan bij mijn verhaal en waarom ik mezelf heb opgeleid tot beweegcoach.
Om deze campagne te lanceren organiseerde Adidas op Circuitpark Zandvoort het eerste “Faster than”-evenement. Hier mocht ik een ‘startschot’ verzorgen en mijn verhaal vertellen. Wat echt een top ervaring was. Niet alleen omdat het een bijzondere omgeving is, één van de snelste plekken in Nederland, maar ook omdat Zandvoort in aanbouw is voor het Formule 1 circuit dat hier begin Mei gaat landen.
De aanwezigen bij het evenement renden ook een rondje Zandvoort. Wat extra leuk is omdat het circuit helemaal vernieuwd is. Omdat het asfalt een dag eerder opgeleverd was, kon het rondje Zandvoort een eerste ronde record opleveren. Eén van deze mensen heeft daar dus het ronde record gezet! Al moet ik je deze tijd schuldig blijven.
Foto door: Joyce Bongers
Foto door: Joyce Bongers
Foto door: Joyce Bongers
De aanvang van de run verzorgde ik door voor de start te vlaggen, als het niet zo koud en winderig was had ik met alle plezier de winnaar afgevlagd. Hier hebben we met het oog op belasting niet voor gekozen.
Voordat de aanwezigen gingen hardlopen presenteerde ik mijn verhaal aan ze. Het is al eventjes geleden dat ik presenteerde. Dus dat was best even spannend, zeker toen de techniek me in de steek liet. Hierdoor was ik niet helemaal tevreden over het verloop, maar aan de andere kant heb ik wel mijn eigen 200 meter in Dubai becommentarieerd!
Toch waren de reacties van de aanwezigen erg positief, wat me geruststelde. Ook was het leerzaam om mijn verhaal niet te doen zoals ik het gepland had en het was ook erg tof om op deze manier nieuwe mensen te leren kennen.
Tijdens dit evenement lanceerde Adidas niet alleen “Faster than”, maar ook hun #SL20-schoen, waar ik de afgelopen week op heb getraind. Vooral tijdens mijn tempo’s en ik ben er heel tevreden mee. De #SL20 schoen heeft goede grip, zijn erg licht van gewicht (SL staat voor SuperLight dus het was te verwachten) en lopen super fijn.
Afsluitend, het gaat echt goed met me. Ik ben voor mijn gevoel op het juiste pad. Met Sport Stories en Adidas aan mijn zijde, heb ik sterker de drang om het beste uit mezelf te halen en mensen te inspireren levenslang te blijven bewegen.
Voor mij was 2019 een jaar van het overwinnen van obstakels.
Laat ik beginnen op sportief vlak.
Mijn hoogtepunt van het afgelopen jaar was mijn 200 meter tijdens mijn WK – debuut in Dubai. Daar heb ik mijn beste 200m van dat jaar kunnen laten zien.
Daar voelde ik dat alle zware trainingen zich uitbetalen. Mijn start gaat slecht, tijdens de 100m is dit goed te zien. Ik laat zoveel liggen in het beginstuk. Starten zit nog niet in mijn systeem, ik kom bijvoorbeeld te snel rechtop. Daarnaast had ik mijn startblok verkeerd opgemeten. De grootste blunder van mijn WK debuut. Wel ben ik tevreden met mijn eindstuk van de 100m. In de series 100m was ik ontspannen en toen ik wist dat ik vooraan zat, liep ik uit. Hierdoor weet ik op dat moment dat er nog een snellere tijd in zat, alleen is mij dat in die 100 meterfinale niet gelukt. De start ging nog slechter dan in de series en daardoor kwam ik niet goed in de race en ging ik verkrampt lopen. Desondanks bereikte ik toch het podium en daar ben ik trots op.
Ook heb ik ervaren dat de 200m mij beter ligt dan de 100m. Dat had ik toen ik aan dit hele avontuur begon nooit gedacht. “Ik werd al moe na 120 meter’’. Ik vind de 200m leuker dan de 100m vanwege de bocht en de langere staat van “fly modus”.
Ook heb ik gemerkt dat ik goed presteer onder druk. Ik stond dicht bij mezelf, voelde mij ontspannen en gespannen tegelijk.
Ik zat in een flow en weet nu dat ik het veel leuker vindt om een wedstrijd te lopen waarbij ik moet strijden om medailles. Er bestond een scenario waarin ik tijdens mijn debuut te zenuwachtig zou zijn om goed te kunnen presteren. Want je weet niet hoe je reageert de eerste keer. Gelukkig heb ik een geweldig team om mij heen, waar ik op vertrouw. Als laatste heb ik actief gewerkt aan mijn mentale gesteldheid. Zodat ik op het WK in de juiste staat van zijn was.
Fysiek ben ik goed heel gebleven voor mijn eerste jaar als fulltime atleet. Toch hebben we geleerd hoe we mij heel houden. Tijdens het trainingskamp in Valencia kreeg ik een lichte blessure in mijn kuit te verwerken, die me 6 weken herstel kostte. De boosdoener was de baan in Valencia. Deze is een stuk harder en we weten nu dat ik daar niet volle bak op kan zonder te wennen.
Het dieptepunt van 2019 was het verlies van mijn tante.
Ze was een vriendin, een tante en een moeder in 1. Ik had een hele sterke band met haar. Ze overleed op 1 juli en stel het WK was rond deze tijd geweest, dan had ik nooit zo kunnen presteren. Toen zat ik nog te veel in mijn verdriet. Dit grote verlies bracht een mentale blessure. Tegelijk bevonden we ons in een kritieke fase in de aanloop naar Dubai en dus moest ik versneld werken aan het verwerkingsproces en hebben we een sportpsycholoog ingeschakeld. Zoals elk herstel kost dit veel energie en doet het vaak pijn. Maar door deze pijn direct te confronteren heb ik er energie en motivatie voor terug gekregen, die mij hielpen bij mijn prestaties op het WK. Op dat moment in Dubai was ik de beste ik die ik toen kon zijn.
Het volgende doel is om de beste Kimberly Alkemade in Tokyo te zijn.
De eerste 4 zware en drukke weken heb ik nu achter de rug. Er komt meer op mij af in het leven als topsportster. Voornamelijk waardering.
Zonder dat ik het zelf kan bevatten, word ik iedere week weer beter en zet de stijgende lijn door. De ontwikkeling die ik in 2019 heb doorgemaakt is niet in woorden uit te drukken. In één jaar heb ik nog nooit zoveel geleerd over mezelf.
Daar wil ik mijn trainer en de rest van mijn team en partners enorm voor bedanken voor de rol die zij hierin spelen. Je bouwt iets bijzonders met elkaar op.
Het allerliefst wil ik de mensen om mij heen met mijn snelle ontwikkeling aspireren.
Kom in Beweging. Zet je gezondheid op de eerste plaats en weet dat er nog zoveel meer mogelijk is dan je zelf ziet.
Een sportief en knallend 2020 voor jullie gewenst! Wellicht heb je al wat goede voornemens voor jezelf gesteld.
Ik heb er een aantal waarvan één ik graag met jullie deel.
Geloof in jezelf. Het is geen droom meer. Het is realiteit.
2020 Bring it on! En zoals mijn tante zou zeggen “Fly baby, Fly”.
